Sanne Meelker en Marnix Bakker zagen in de Rotterdamse Schouwburg ‘Live Samples’ van Angelika Oei. De titel is inventief-lollig vertaald met ‘Levende Monsters’. Inderdaad het ‘grensgebied-theater’ waarmee de jonge makers schermen?
,,Ik vond het eigenlijk niks. De voorstelling bestond uit vier afzonderlijke stukken. Met daarin tekst, geluid, muziek, zang en beweging. Op zich was er wel over nagedacht, maar het grote kader, de achterliggende gedachte kwam in ieder geval bij ons niet over. Van het derde deel bijvoorbeeld, ’80 LX’, vraag je je alleen maar af wat de meerwaarde van een uitvoering in het theater is. Misschien is het leuk als je van techno houdt. Maar waarom er gewoon twee dj’s muziek staan te maken? Dan kun je volgens mij beter naar een disco. Maar ik heb weinig verstand van technotechnieken. Misschien dat het eigenlijk iets heel bijzonders was.
Het was ook jammer dat iedere vorm van inleiding ontbrak. We ontdekten pas veel later de beschrijving van de onderdelen op het papiertje dat bij binnenkomst werd uitgedeeld. Zonde.
Het begon met een naakte man die live opvoerde wat ook op het scherm te zien was. Of andersom. In ieder geval zit je een tijdje te vergelijken of het scherm nou echt een livebeeld is. Dat was dus niet zo.
Verder was er nog een cameraatje waarmee heel erg dicht op zijn huid werd ingezoomd. Zo dichtbij dat je het gevoel hebt in een soort baarmoeder te kijken. Hele witte huid, grote haren. En dan denk je dat je billen ziet, doemt er opeens een navel aan de rand van het beeld op. Vervreemdend, je wordt op het verkeerde been gezet.
Het tweede deel was het lastigste. Ik begreep tenminste nog dat het over water ging. Marnix had zelfs dat niet door. Een verhaal was er in ieder geval niet in te ontdekken. Pas na afloop las ik dat het om een zeereis ging.
Daarna kwam dus die techno, en als afsluiting kregen we een eenvrouwsperformance voorgeschoteld. Mariska Simon met ‘Ziezozaza’. Ze sprak niet, sloeg alleen klanken uit. Verkleed als een kever die in een bakkerij brood bakte. Die broden kwamen vervolgens zelf tot leven , wilden niet in de bakvormen en aten elkaar op. Het eindigde met een beetje jatwerk. Want op een ukelele spelende vrouw kennen we al van Brigitte Kaandorp. Maar als er dan ook nog alle broodsoorten bij gezongen worden, komt het wel heel erg bekend voor.
‘Live Samples’ raden we niemand aan. We hebben ons eigenlijk niet vermaakt. Er liepen ook mensen weg tijdens de voorstelling. Als je grensgebied-theater maakt, moet je uitleg geven. De kern van theater is dat je anderhalf uur geboeid of gechoqueerd wordt. Als het je maar raakt. Dat lukte misschien een paar minuten. Dan is deze voorstelling gewoon te lang.” .aut Martijn Leenders
,,
,,Ik vond het eigenlijk niks. De voorstelling bestond uit vier afzonderlijke stukken. Met daarin tekst, geluid, muziek, zang en beweging. Op zich was er wel over nagedacht, maar het grote kader, de achterliggende gedachte kwam in ieder geval bij ons niet over. Van het derde deel bijvoorbeeld, ’80 LX’, vraag je je alleen maar af wat de meerwaarde van een uitvoering in het theater is. Misschien is het leuk als je van techno houdt. Maar waarom er gewoon twee dj’s muziek staan te maken? Dan kun je volgens mij beter naar een disco. Maar ik heb weinig verstand van technotechnieken. Misschien dat het eigenlijk iets heel bijzonders was.
Het was ook jammer dat iedere vorm van inleiding ontbrak. We ontdekten pas veel later de beschrijving van de onderdelen op het papiertje dat bij binnenkomst werd uitgedeeld. Zonde.
Het begon met een naakte man die live opvoerde wat ook op het scherm te zien was. Of andersom. In ieder geval zit je een tijdje te vergelijken of het scherm nou echt een livebeeld is. Dat was dus niet zo.
Verder was er nog een cameraatje waarmee heel erg dicht op zijn huid werd ingezoomd. Zo dichtbij dat je het gevoel hebt in een soort baarmoeder te kijken. Hele witte huid, grote haren. En dan denk je dat je billen ziet, doemt er opeens een navel aan de rand van het beeld op. Vervreemdend, je wordt op het verkeerde been gezet.
Het tweede deel was het lastigste. Ik begreep tenminste nog dat het over water ging. Marnix had zelfs dat niet door. Een verhaal was er in ieder geval niet in te ontdekken. Pas na afloop las ik dat het om een zeereis ging.
Daarna kwam dus die techno, en als afsluiting kregen we een eenvrouwsperformance voorgeschoteld. Mariska Simon met ‘Ziezozaza’. Ze sprak niet, sloeg alleen klanken uit. Verkleed als een kever die in een bakkerij brood bakte. Die broden kwamen vervolgens zelf tot leven , wilden niet in de bakvormen en aten elkaar op. Het eindigde met een beetje jatwerk. Want op een ukelele spelende vrouw kennen we al van Brigitte Kaandorp. Maar als er dan ook nog alle broodsoorten bij gezongen worden, komt het wel heel erg bekend voor.
‘Live Samples’ raden we niemand aan. We hebben ons eigenlijk niet vermaakt. Er liepen ook mensen weg tijdens de voorstelling. Als je grensgebied-theater maakt, moet je uitleg geven. De kern van theater is dat je anderhalf uur geboeid of gechoqueerd wordt. Als het je maar raakt. Dat lukte misschien een paar minuten. Dan is deze voorstelling gewoon te lang.” .aut Martijn Leenders
,,Ik vond het eigenlijk niks. De voorstelling bestond uit vier afzonderlijke stukken. Met daarin tekst, geluid, muziek, zang en beweging. Op zich was er wel over nagedacht, maar het grote kader, de achterliggende gedachte kwam in ieder geval bij ons niet over. Van het derde deel bijvoorbeeld, ’80 LX’, vraag je je alleen maar af wat de meerwaarde van een uitvoering in het theater is. Misschien is het leuk als je van techno houdt. Maar waarom er gewoon twee dj’s muziek staan te maken? Dan kun je volgens mij beter naar een disco. Maar ik heb weinig verstand van technotechnieken. Misschien dat het eigenlijk iets heel bijzonders was.
Het was ook jammer dat iedere vorm van inleiding ontbrak. We ontdekten pas veel later de beschrijving van de onderdelen op het papiertje dat bij binnenkomst werd uitgedeeld. Zonde.
Het begon met een naakte man die live opvoerde wat ook op het scherm te zien was. Of andersom. In ieder geval zit je een tijdje te vergelijken of het scherm nou echt een livebeeld is. Dat was dus niet zo.
Verder was er nog een cameraatje waarmee heel erg dicht op zijn huid werd ingezoomd. Zo dichtbij dat je het gevoel hebt in een soort baarmoeder te kijken. Hele witte huid, grote haren. En dan denk je dat je billen ziet, doemt er opeens een navel aan de rand van het beeld op. Vervreemdend, je wordt op het verkeerde been gezet.
Het tweede deel was het lastigste. Ik begreep tenminste nog dat het over water ging. Marnix had zelfs dat niet door. Een verhaal was er in ieder geval niet in te ontdekken. Pas na afloop las ik dat het om een zeereis ging.
Daarna kwam dus die techno, en als afsluiting kregen we een eenvrouwsperformance voorgeschoteld. Mariska Simon met ‘Ziezozaza’. Ze sprak niet, sloeg alleen klanken uit. Verkleed als een kever die in een bakkerij brood bakte. Die broden kwamen vervolgens zelf tot leven , wilden niet in de bakvormen en aten elkaar op. Het eindigde met een beetje jatwerk. Want op een ukelele spelende vrouw kennen we al van Brigitte Kaandorp. Maar als er dan ook nog alle broodsoorten bij gezongen worden, komt het wel heel erg bekend voor.
‘Live Samples’ raden we niemand aan. We hebben ons eigenlijk niet vermaakt. Er liepen ook mensen weg tijdens de voorstelling. Als je grensgebied-theater maakt, moet je uitleg geven. De kern van theater is dat je anderhalf uur geboeid of gechoqueerd wordt. Als het je maar raakt. Dat lukte misschien een paar minuten. Dan is deze voorstelling gewoon te lang.” .aut Martijn Leenders
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.