Eenzame bèta

Het ging om de werking van de TomTom Navigator, zo’n geval in je auto dat je vertelt hoe je moet rijden. De hoofdredacteur was ervan overtuigd dat de satelliet je direct vanuit de ruimte kon vertellen welke kant je op moet. Satellieten kunnen namelijk mooie foto’s en dus ook mooie wegenkaarten maken. Het wilde er absoluut niet in dat de landkaarten waarvan de TomTom gebruikmaakt, gewoon hier op aarde . heel ouderwets – gedigitaliseerd moeten worden.

Ik vertelde over een reportage die ik had gelezen over mensen die in een camper rondrijden om nieuwe wegen of nog niet gedigitaliseerde gebieden in kaart te brengen. Daar werd hard om gelachen. Volgens de hoofdredacteur . die trouwens een medestander had, want de onwetende staat nooit alleen – kon de satelliet je ook de weg wijzen in gebieden die wij stervelingen nog niet in kaart hebben gebracht. Want: ‘de satelliet ziet die wegen toch gewoon liggen!’. Soms wou ik dat mijn vriendjes uit Delft niet zo ver weg woonden. Ik stond er weer helemaal alleen voor.

Om het gezellig te houden, probeerde ik van onderwerp te veranderen. Maar juist daardoor roken de hoofdredacteur en de handlanger bloed. Van autorijden heb ik geen verstand en ik heb nog nooit een TomTom van dichtbij gezien, maar dat een satelliet geen wegenkaarten maakt, kan ik zo bedenken. Aan de overkant van de tafel waren ze echter zo overtuigd van hun gelijk, dat er een huis werd ingezet. Vermoeid en gefrustreerd schudde ik de uitgestoken hand ter bevestiging van de weddenschap. Ik hoopte er daarmee vanaf te zijn, maar de hoofdredacteur kwam er de hele avond spottend op terug. Heel agressief werd ik ervan.

Toen dacht ik aan het bezoek van de ‘heren van de pingpongballen’ . de bouwers van het grootste 3D-computerdisplay ter wereld – aan ‘De Wereld Draait Door’. Wekenlang had ik ze van hot naar her verhuisd in het uitzendschema op de muur: ‘Elektronerds met stunt’. Het woord ‘nerd’ wordt door mij altijd met groot respect uitgesproken, getypt of op de muur gekalkt. Ik ben hartstochtelijk fan van jongens en meisjes die hele dagen knutselen aan constructies en ideeën waarvan bijna niemand iets begrijpt. Hoe noem je anders jongens die maanden achtereen koperdraadjes aan elkaar solderen en duizenden pingpongballen van ledjes voorzien? Helden, dat had ook gekund ja, maar ik zeg nerds, omdat die term voor mij een nog hogere status heeft. Wat een schitterend bouwwerk!

Wat had ik met de jongens te doen toen ze presentator Astrid Joosten moesten uitleggen in hoeverre de meegebrachte kubus nou driedimensionaal was. Ik had in verbijstering waarschijnlijk met mijn mond vol tanden gestaan of was in lachen uitgebarsten, maar de elektrotechniekstudenten herpakten zich snel en wezen vriendelijk de drie dimensies aan. De tranen sprongen me van ontroering in de ogen. Een held legt uit met geduld en respect, én wordt vervolgens geloofd. Ik win misschien huizen, maar leer het nooit.

Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.

Eigenlijk zou ik nu de trotse eigenaar moeten zijn van een tweede huis in Amsterdam. Het appartement van een bevriende hoofdredacteur was de inzet van een weddenschap. Het ging om de werking van de TomTom Navigator, zo’n geval in je auto dat je vertelt hoe je moet rijden. De hoofdredacteur was ervan overtuigd dat de satelliet je direct vanuit de ruimte kon vertellen welke kant je op moet. Satellieten kunnen namelijk mooie foto’s en dus ook mooie wegenkaarten maken. Het wilde er absoluut niet in dat de landkaarten waarvan de TomTom gebruikmaakt, gewoon hier op aarde . heel ouderwets – gedigitaliseerd moeten worden.

Ik vertelde over een reportage die ik had gelezen over mensen die in een camper rondrijden om nieuwe wegen of nog niet gedigitaliseerde gebieden in kaart te brengen. Daar werd hard om gelachen. Volgens de hoofdredacteur . die trouwens een medestander had, want de onwetende staat nooit alleen – kon de satelliet je ook de weg wijzen in gebieden die wij stervelingen nog niet in kaart hebben gebracht. Want: ‘de satelliet ziet die wegen toch gewoon liggen!’. Soms wou ik dat mijn vriendjes uit Delft niet zo ver weg woonden. Ik stond er weer helemaal alleen voor.

Om het gezellig te houden, probeerde ik van onderwerp te veranderen. Maar juist daardoor roken de hoofdredacteur en de handlanger bloed. Van autorijden heb ik geen verstand en ik heb nog nooit een TomTom van dichtbij gezien, maar dat een satelliet geen wegenkaarten maakt, kan ik zo bedenken. Aan de overkant van de tafel waren ze echter zo overtuigd van hun gelijk, dat er een huis werd ingezet. Vermoeid en gefrustreerd schudde ik de uitgestoken hand ter bevestiging van de weddenschap. Ik hoopte er daarmee vanaf te zijn, maar de hoofdredacteur kwam er de hele avond spottend op terug. Heel agressief werd ik ervan.

Toen dacht ik aan het bezoek van de ‘heren van de pingpongballen’ . de bouwers van het grootste 3D-computerdisplay ter wereld – aan ‘De Wereld Draait Door’. Wekenlang had ik ze van hot naar her verhuisd in het uitzendschema op de muur: ‘Elektronerds met stunt’. Het woord ‘nerd’ wordt door mij altijd met groot respect uitgesproken, getypt of op de muur gekalkt. Ik ben hartstochtelijk fan van jongens en meisjes die hele dagen knutselen aan constructies en ideeën waarvan bijna niemand iets begrijpt. Hoe noem je anders jongens die maanden achtereen koperdraadjes aan elkaar solderen en duizenden pingpongballen van ledjes voorzien? Helden, dat had ook gekund ja, maar ik zeg nerds, omdat die term voor mij een nog hogere status heeft. Wat een schitterend bouwwerk!

Wat had ik met de jongens te doen toen ze presentator Astrid Joosten moesten uitleggen in hoeverre de meegebrachte kubus nou driedimensionaal was. Ik had in verbijstering waarschijnlijk met mijn mond vol tanden gestaan of was in lachen uitgebarsten, maar de elektrotechniekstudenten herpakten zich snel en wezen vriendelijk de drie dimensies aan. De tranen sprongen me van ontroering in de ogen. Een held legt uit met geduld en respect, én wordt vervolgens geloofd. Ik win misschien huizen, maar leer het nooit.

Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.