Een soort literatuurles

/strong>

Hoekstra: ,,Lanoye vertelt het stuk The Wars of the Roses van Shakespeare. Het oorspronkelijke stuk duurt drie volle dagen als je het zou opvoeren. Daarom speelt hij een paar fragmenten, die hij aan elkaar praat. In het begin leek het wel een soort literatuurles, waarin hij over het stuk vertelt.”

Smeets: ,,Het podium was een klein verhoging met een grote stoel er op. Achter de stoel was een scherm met een projectie van dezelfde stoel. Toen Lanoye opkwam, ging zitten en een boek pakte bleek dat de projectie erachter niet live was. Dat was mooi. Op een gegeven moment waren er wel slow-motion livebeelden, met harde muziek erachter.

Lanoye speelt alle rollen zelf. Als in een dialoog een ander personage spreekt, gaat hij op een andere plek staan. De fragmenten zijn stukken poëzie. Het verhaal er tussendoor vertelt hij gewoon. Het begon in het Nederlands, maar het werd steeds moderner, steeds grover ook. Hij gebruikte veel Amerikaanse woorden tussendoor, en wat Frans. Het was af en toe wel moeilijk te volgen. In het begin had hij een paar actuele grappen. Over Beatrix in Oostenrijk en over het Vlaams Blok: `Beatrix gaat skiën in een land van fascisten, de Belgen hebben ze gewoon in eigen land.”’

Hoekstra: ,,Lanoye vertelde een aantal verschillende verhalen. Eén was heel erg Shakespeare. Een knappe man verleidt een vrouw die vervolgens een kind van hem krijgt. De broer is een gebochelde, lelijke man, die uit wraak de hele familie uitmoordt. Uiteindelijk zit deze moordenaar in een stoel te huilen omdat hij zelfmoord wil plegen. Zoiets toch? Het draait allemaal om liefde, haat, jaloezie en macht.”

Smeets: ,,Er steekt wel meer achter dan wij bevatten. Laat ik het anders zeggen: ik denk dat er mensen in de zaal zaten die het beter begrepen dan wij. Misschien ben ik er ook nog niet helemaal rijp voor. Als je van Shakespeare houdt lijkt het me wel interessant.”

Hoekstra: ,,Ik weet niet of ik nog een keer naar een stuk van hem zou gaan. Ik wil wel iets van hem lezen, een boek of een column ofzo.”

Smeets: ,,Lanoye is heel veelzijdig. Hij kan redelijk acteren en ik zou me hem ook als cabaretier kunnen voorstellen. Maar hij zou zijn stukken toegankelijker moeten maken, minder Engels in zijn taalgebruik, een pauze invoegen. Dan is het ook geschikt voor een jonger, minder literair publiek. Nu was het zo nu en dan wel zwaar.”

Hoekstra: ,,Het vrouwtje naast me genoot wel echt. Ze zei: ‘Prachtig hè, die geschifte man’.”

Anne Hoekstra en Ralph Smeets zagen de première van ‘Ten Oorlog – De Solo’ van Tom Lanoye in de Rotterdamse Schouwburg. Shakespeare door een moderne Belg.

Hoekstra: ,,Lanoye vertelt het stuk The Wars of the Roses van Shakespeare. Het oorspronkelijke stuk duurt drie volle dagen als je het zou opvoeren. Daarom speelt hij een paar fragmenten, die hij aan elkaar praat. In het begin leek het wel een soort literatuurles, waarin hij over het stuk vertelt.”

Smeets: ,,Het podium was een klein verhoging met een grote stoel er op. Achter de stoel was een scherm met een projectie van dezelfde stoel. Toen Lanoye opkwam, ging zitten en een boek pakte bleek dat de projectie erachter niet live was. Dat was mooi. Op een gegeven moment waren er wel slow-motion livebeelden, met harde muziek erachter.

Lanoye speelt alle rollen zelf. Als in een dialoog een ander personage spreekt, gaat hij op een andere plek staan. De fragmenten zijn stukken poëzie. Het verhaal er tussendoor vertelt hij gewoon. Het begon in het Nederlands, maar het werd steeds moderner, steeds grover ook. Hij gebruikte veel Amerikaanse woorden tussendoor, en wat Frans. Het was af en toe wel moeilijk te volgen. In het begin had hij een paar actuele grappen. Over Beatrix in Oostenrijk en over het Vlaams Blok: `Beatrix gaat skiën in een land van fascisten, de Belgen hebben ze gewoon in eigen land.”’

Hoekstra: ,,Lanoye vertelde een aantal verschillende verhalen. Eén was heel erg Shakespeare. Een knappe man verleidt een vrouw die vervolgens een kind van hem krijgt. De broer is een gebochelde, lelijke man, die uit wraak de hele familie uitmoordt. Uiteindelijk zit deze moordenaar in een stoel te huilen omdat hij zelfmoord wil plegen. Zoiets toch? Het draait allemaal om liefde, haat, jaloezie en macht.”

Smeets: ,,Er steekt wel meer achter dan wij bevatten. Laat ik het anders zeggen: ik denk dat er mensen in de zaal zaten die het beter begrepen dan wij. Misschien ben ik er ook nog niet helemaal rijp voor. Als je van Shakespeare houdt lijkt het me wel interessant.”

Hoekstra: ,,Ik weet niet of ik nog een keer naar een stuk van hem zou gaan. Ik wil wel iets van hem lezen, een boek of een column ofzo.”

Smeets: ,,Lanoye is heel veelzijdig. Hij kan redelijk acteren en ik zou me hem ook als cabaretier kunnen voorstellen. Maar hij zou zijn stukken toegankelijker moeten maken, minder Engels in zijn taalgebruik, een pauze invoegen. Dan is het ook geschikt voor een jonger, minder literair publiek. Nu was het zo nu en dan wel zwaar.”

Hoekstra: ,,Het vrouwtje naast me genoot wel echt. Ze zei: ‘Prachtig hè, die geschifte man’.”