De Koornbeurs stond afgelopen zondag in het teken van hardcore. Voor het ‘Corefest’ kwamen acht Nederlandse en één Belgische band naar Delft om hun muzikale uitspattingen te laten horen en zien.
Delen
De Koornbeurs stond afgelopen zondag in het teken van hardcore. Voor het ‘Corefest’ kwamen acht Nederlandse en één Belgische band naar Delft om hun muzikale uitspattingen te laten horen en zien.
Vlak voor aanvang van het Corefest wordt er flink gesleuteld aan het bijeengeschraapte drumstel. Met de nodige stukken tape en enkele houtjes is in ijltempo zelfs het ontbrekende pootje vervangen. Maar het bouwwerk houdt zich niet lang staande. Het eerste optreden is net op gang of de helft van het drumstel valt uit elkaar. ,,Typisch de Koornbeurs”, geeft Thijs Leydens, programmeur en organisator van het Corefest toe.
Een half jaar is Leydens samen met Sjoerd Krijnen aan de programmering van dit hardcorefestival bezig geweest. Hardcore, de extreme nageboorte van punk en metal, vindt haar aanhangers inmiddels in alle uithoeken van het land en is vooral bij de zuiderburen erg geliefd. De fans kwamen zondag dan ook van heinde en ver naar De Koornbeurs.
Krijnen: ,,In Delft zijn er eigenlijk nooit hardcore-concertjes. Daarvoor moet je naar Rotterdam of nog zuidelijker: Brabant en België. Hoewel er in Delft toch best veel animo is voor deze muzieksoort. Daarom vinden we het tijd dat hier ook eens concerten komen.”
Leydens en Krijnen, die beiden bij de Delftse groep Remorse spelen, hebben voor de openingsact van het festival hun Delftse collega’s van ‘I Reject’ geprogrammeerd. Deze oldschool hardcoreband is volgens hen erg populair in Delft en zou eigenlijk een binnenkomer moeten zijn. Thijs: ,,Maar als we met de eigen band zouden openen, is de zaal waarschijnlijk helemaal leeg.”
Middelbare school
Op deze vroege zondagmiddag is het muffe concertzaaltje toch tamelijk dunbevolkt. Pas tegen de tijd dat Remorse – met een nieuw drumstel – aan het optreden begint, komen er langzaam meer mensen binnen druppelen. Voor de bandleden is het een speciaal optreden omdat ze de release presenteren van hun mini-cd ‘Sparks to Fan the Flames’ uitgebracht op Unashamed Records.
Tijdens hun act blijkt al gauw waar de struikelpunten van de band zitten. De zanger heeft nog geen controle over zijn stem. Hij heeft een flinke strot maar lijkt zich in te houden. Pas na de eerste cover, ‘Where were you’ van Right Direction, komt hij los, maar heeft de pech steeds meer last te krijgen van zijn keel. De band heeft genoeg potentie maar durft die nog niet ten volle te gebruiken. Daarvoor is het ‘middelbare schoolband’-gehalte nog te sterk aanwezig.
Het middagprogramma wordt verder soepel afgewerkt en alle soorten bands van verschillend kaliber passeren de revue. De meer melodische emo-core van het Zutphense NBP (not born to participate), die een ontspannen, vloeiende show afleveren, met jammer genoeg een zanger die vals zingt. Dan de zware maagomkerende metalcore van Deadbolt uit Arnhem. Zij hebben deinstrumenten goed in bedwang, behalve dat de bassist zijn akkoorden soms kwijt lijkt te zijn. Vervolgens de jongens van Standard uit Hoofddorp die in hun optreden ook veel metalinvloeden hebben. Geen van deze bands weet echter een memorabele act neer te zetten en de zaal blijft ook maar halfgevuld.
Als tegen half zeven het laatste optreden voor de eetpauze aanvangt, is de zaal op een man of tien na uitgestorven. Alleen wat trouwe fans dragen de Guiding Line, een straight edge-band uit Rotterdam, een warm hart toe.
Bloedneus
De meeste toeschouwers geven gehoor aan hun knorrende magen en zoeken hun heil in de plaatselijke pizzatent die op een luie bestelzondag niet blijkt berekend op een invasie hongerige en ongeduldige ‘festivalgangers’. Dit tafereel heeft het onvermijdelijke gevolg dat tijdens het optreden van Second to None de halve zaal pizzapunten naar binnen staat te stouwen.
Deze band staat eigenlijk niet op het programma, maar is meegekomen met de Dongense formatie Reveal. Doordat Reveal wat van zijn speeltijd inlevert en de onkostenvergoeding, die de bands voor het optreden krijgen, met het Bredase Second to None deelt, kunnen beide bands toch optreden.
Als om kwart voor negen Reveal met optreden begint is de zaal eindelijk tot achterin gevuld. Bij de emocore die zij ten gehore brengen, lijkt zanger Geert bijna te creperen op het podium. Met een gepijnigde blik jammert hij zijn teksten en krijgt als eerste het publiek in zijn ban. Helaas kunnen ze door de ingekorte tijd maar zeven nummers spelen, waarvan drie nieuwe: ‘Too Obvious’, ‘Losing Interest in a War’ en ‘Upshot: Hand Me Down’. Ook met deze nieuwe songs krijgt Reveal de zaal in beweging waardoor de fans voor het podium hun agressie kunnen botvieren op elkaar.
Fans van Reveal en Congress, de laatste groep uit België, breken normaal gesproken de tent af bij optredens. Bij de Koornbeurs bleef de schade zondag beperkt. Slechts één persoon liep lichamelijk letsel op: een flinke bloedneus bij het violent dansen.
De Koornbeurs stond afgelopen zondag in het teken van hardcore. Voor het ‘Corefest’ kwamen acht Nederlandse en één Belgische band naar Delft om hun muzikale uitspattingen te laten horen en zien.
Vlak voor aanvang van het Corefest wordt er flink gesleuteld aan het bijeengeschraapte drumstel. Met de nodige stukken tape en enkele houtjes is in ijltempo zelfs het ontbrekende pootje vervangen. Maar het bouwwerk houdt zich niet lang staande. Het eerste optreden is net op gang of de helft van het drumstel valt uit elkaar. ,,Typisch de Koornbeurs”, geeft Thijs Leydens, programmeur en organisator van het Corefest toe.
Een half jaar is Leydens samen met Sjoerd Krijnen aan de programmering van dit hardcorefestival bezig geweest. Hardcore, de extreme nageboorte van punk en metal, vindt haar aanhangers inmiddels in alle uithoeken van het land en is vooral bij de zuiderburen erg geliefd. De fans kwamen zondag dan ook van heinde en ver naar De Koornbeurs.
Krijnen: ,,In Delft zijn er eigenlijk nooit hardcore-concertjes. Daarvoor moet je naar Rotterdam of nog zuidelijker: Brabant en België. Hoewel er in Delft toch best veel animo is voor deze muzieksoort. Daarom vinden we het tijd dat hier ook eens concerten komen.”
Leydens en Krijnen, die beiden bij de Delftse groep Remorse spelen, hebben voor de openingsact van het festival hun Delftse collega’s van ‘I Reject’ geprogrammeerd. Deze oldschool hardcoreband is volgens hen erg populair in Delft en zou eigenlijk een binnenkomer moeten zijn. Thijs: ,,Maar als we met de eigen band zouden openen, is de zaal waarschijnlijk helemaal leeg.”
Middelbare school
Op deze vroege zondagmiddag is het muffe concertzaaltje toch tamelijk dunbevolkt. Pas tegen de tijd dat Remorse – met een nieuw drumstel – aan het optreden begint, komen er langzaam meer mensen binnen druppelen. Voor de bandleden is het een speciaal optreden omdat ze de release presenteren van hun mini-cd ‘Sparks to Fan the Flames’ uitgebracht op Unashamed Records.
Tijdens hun act blijkt al gauw waar de struikelpunten van de band zitten. De zanger heeft nog geen controle over zijn stem. Hij heeft een flinke strot maar lijkt zich in te houden. Pas na de eerste cover, ‘Where were you’ van Right Direction, komt hij los, maar heeft de pech steeds meer last te krijgen van zijn keel. De band heeft genoeg potentie maar durft die nog niet ten volle te gebruiken. Daarvoor is het ‘middelbare schoolband’-gehalte nog te sterk aanwezig.
Het middagprogramma wordt verder soepel afgewerkt en alle soorten bands van verschillend kaliber passeren de revue. De meer melodische emo-core van het Zutphense NBP (not born to participate), die een ontspannen, vloeiende show afleveren, met jammer genoeg een zanger die vals zingt. Dan de zware maagomkerende metalcore van Deadbolt uit Arnhem. Zij hebben deinstrumenten goed in bedwang, behalve dat de bassist zijn akkoorden soms kwijt lijkt te zijn. Vervolgens de jongens van Standard uit Hoofddorp die in hun optreden ook veel metalinvloeden hebben. Geen van deze bands weet echter een memorabele act neer te zetten en de zaal blijft ook maar halfgevuld.
Als tegen half zeven het laatste optreden voor de eetpauze aanvangt, is de zaal op een man of tien na uitgestorven. Alleen wat trouwe fans dragen de Guiding Line, een straight edge-band uit Rotterdam, een warm hart toe.
Bloedneus
De meeste toeschouwers geven gehoor aan hun knorrende magen en zoeken hun heil in de plaatselijke pizzatent die op een luie bestelzondag niet blijkt berekend op een invasie hongerige en ongeduldige ‘festivalgangers’. Dit tafereel heeft het onvermijdelijke gevolg dat tijdens het optreden van Second to None de halve zaal pizzapunten naar binnen staat te stouwen.
Deze band staat eigenlijk niet op het programma, maar is meegekomen met de Dongense formatie Reveal. Doordat Reveal wat van zijn speeltijd inlevert en de onkostenvergoeding, die de bands voor het optreden krijgen, met het Bredase Second to None deelt, kunnen beide bands toch optreden.
Als om kwart voor negen Reveal met optreden begint is de zaal eindelijk tot achterin gevuld. Bij de emocore die zij ten gehore brengen, lijkt zanger Geert bijna te creperen op het podium. Met een gepijnigde blik jammert hij zijn teksten en krijgt als eerste het publiek in zijn ban. Helaas kunnen ze door de ingekorte tijd maar zeven nummers spelen, waarvan drie nieuwe: ‘Too Obvious’, ‘Losing Interest in a War’ en ‘Upshot: Hand Me Down’. Ook met deze nieuwe songs krijgt Reveal de zaal in beweging waardoor de fans voor het podium hun agressie kunnen botvieren op elkaar.
Fans van Reveal en Congress, de laatste groep uit België, breken normaal gesproken de tent af bij optredens. Bij de Koornbeurs bleef de schade zondag beperkt. Slechts één persoon liep lichamelijk letsel op: een flinke bloedneus bij het violent dansen.
Comments are closed.