Druk (Slot)

Licht bezweet staat Sanja in de lange lege gang. Plaatsen waar vaak veel mensen komen, zijn extra verlaten zonder. Alsof de muren wachten op publiek, de vloer zich schrap zet tegen de massa. Sanja had haast. Als altijd te druk, teveel aan haar hoofd. Alle papieren in orde maken, verklaring van de studentenpsycholoog op tijd bij het college van bestuur. Dit soort zaken worden niet door de zoveelste ambtenaar behandeld, nee, er is bijna koninklijke ontheffing nodig om haar schorsing te ontlopen. Het lijkt te lukken. Nu alleen de docent van het gefaalde vak nog ompraten. De deur naar de lange computerzaal staat op een kier. Sanja steekt haar hoofd om de hoek. De docent zit achter een beeldscherm. Helemaal alleen, in het schemerdonker, want alle zonwering is naar beneden. Zijn zorgvuldig onderhouden driedagenbaard vurig in het schijnsel van de monitor. Sanja kucht.

,,Zo, ben je daar”, zegt de docent zonder zich om te keren.

,,Eh ja, de studieadviseur zei dat hij met u had afgesproken dat ik…”

,,Dat is al goed. Ga hier maar zitten.” De docent staart nog steeds naar de spreadsheet op zijn scherm. Sanja bekijkt zijn gezicht voorzichtig. Misschien heeft hij plotseling een ontzettende wrat of puist op zijn hoofd. Vandaar verlegenheid. Maar nee. Hij ziet er nog altijd okee uit. Rond de dertig. Jammer dat hij hier doceert. Jammer dat het juist bij dit vak is.

,,Ik begrijp dat je iets van mij wilt. Ik verwacht wel een persoonlijke toelichting, waarom zou ik een student die spiekt een tweede kans geven?”

Sanja staart in het schemerdonker. Waarom was ze deze leugen begonnen? Waarom had ze dit vak niet gewoon geleerd? Waarom moest haar moeder bellen? Waarom, waarom? Zoemt het.

De docent begint irritant met zijn balpen te klikken. Sanja begrijpt eigenlijk niet waarom hij hier zo%n probleem van maakt. Het enige verschil is dat ze nu voor de zomervakantie dit vak alsnog kan halen, in plaats van in september.

Ze begint dan toch maar: ,,U moet mij een tweede kans geven, omdat ik die verdien. Ik geef toe dat ik fout zat. Ik had het erg moeilijk.” Sanja kijkt de docent droevig aan. Waarom kijkt hij haar niet direct in de ogen? Hij heeft het hele verhaal al van de studieadviseur gehoord. Waarom zijn er mensen die een kick krijgen van het uitzuigen van andermans fouten, van het uittrekken van de poten van een spin.

Plotseling draait de docent zich naar haar toe. Hij kijkt haar aan en glimlacht voorzichtig. Mooie ogen. Ze moest eens ophouden met het zoeken van positieve eigenschappen in mensen waar ze verder niets mee te maken wil hebben.

,,Goed, je hoeft de hele geschiedenis niet nogmaals te herhalen. ‘Onder te grote psychische druk’ heet het geloof ik in het rapport van die psycholoog, is het niet?”

Sanja wist niet dat het rapport voor iedereen bestemd was. Ze knikt maar wat.

,,In ieder geval heb ik lang nagedacht, precedentwerking hiervan bekeken en besloten dat ik akkoord ga onder één voorwaarde”, ambtenaart de docent verder.

,,Welke voorwaarde?”, vraagt Sanja.

,,Ik ben tegen afkijken, liegen, bedriegen en spieken, zoals je wel gemerkt hebt. Daarom wil ik je gebruiken om achter dit soort misbruik te komen. Mijn voorstel is dat jij mij een overzicht geeft van de meestgebruikte methoden.” De docent kijkt nu weer wat verlegen om zich heen. Hij lijkt er zeker te willen weten dat ze alleen zijn. De computers zoemen, verder is de ruimte leeg.

Hij vervolgt: ,,Ik eh, stel voor om deze zaken in een meer ontspannen omgeving te bespreken. Voor wat hoort wat, zal ik maar zeggen.” Hij staart weer naar het scherm.

Sanja kan haar grijnzende verbijstering maar net onderdrukken. Wat als ze echt grote psychische problemen had gehad? Dan zou deze man haar op zo’n manier onder druk zetten. Of zou hij doorhebben dat ze alle bij elkaar heeft verzonnen? Ralph, Ivan, Chris. Bellen voor omroepgidsen, bibliotheekscenes, Athene. De waarheid was drukkerdan tweeëntwintig verklaringen van de psycholoog bij elkaar. No problem. Sanja verslaat het systeem. Daar kan een biertje met een nerveuze docent nog wel bij. Zou hij echt moeten wachten op een spiekend ouderejaarsmeisje om aan een date te komen?

,,Daar gaan we weer”, zucht Sanja.

,,Wat? Sorry, ik verstond je niet.” Hij zit echt op haar antwoord te wachten.

,,Ik vind het goed. Maar ik bepaal wáár we wat drinken.”

Licht bezweet staat Sanja in de lange lege gang. Plaatsen waar vaak veel mensen komen, zijn extra verlaten zonder. Alsof de muren wachten op publiek, de vloer zich schrap zet tegen de massa. Sanja had haast. Als altijd te druk, teveel aan haar hoofd. Alle papieren in orde maken, verklaring van de studentenpsycholoog op tijd bij het college van bestuur. Dit soort zaken worden niet door de zoveelste ambtenaar behandeld, nee, er is bijna koninklijke ontheffing nodig om haar schorsing te ontlopen. Het lijkt te lukken. Nu alleen de docent van het gefaalde vak nog ompraten. De deur naar de lange computerzaal staat op een kier. Sanja steekt haar hoofd om de hoek. De docent zit achter een beeldscherm. Helemaal alleen, in het schemerdonker, want alle zonwering is naar beneden. Zijn zorgvuldig onderhouden driedagenbaard vurig in het schijnsel van de monitor. Sanja kucht.

,,Zo, ben je daar”, zegt de docent zonder zich om te keren.

,,Eh ja, de studieadviseur zei dat hij met u had afgesproken dat ik…”

,,Dat is al goed. Ga hier maar zitten.” De docent staart nog steeds naar de spreadsheet op zijn scherm. Sanja bekijkt zijn gezicht voorzichtig. Misschien heeft hij plotseling een ontzettende wrat of puist op zijn hoofd. Vandaar verlegenheid. Maar nee. Hij ziet er nog altijd okee uit. Rond de dertig. Jammer dat hij hier doceert. Jammer dat het juist bij dit vak is.

,,Ik begrijp dat je iets van mij wilt. Ik verwacht wel een persoonlijke toelichting, waarom zou ik een student die spiekt een tweede kans geven?”

Sanja staart in het schemerdonker. Waarom was ze deze leugen begonnen? Waarom had ze dit vak niet gewoon geleerd? Waarom moest haar moeder bellen? Waarom, waarom? Zoemt het.

De docent begint irritant met zijn balpen te klikken. Sanja begrijpt eigenlijk niet waarom hij hier zo%n probleem van maakt. Het enige verschil is dat ze nu voor de zomervakantie dit vak alsnog kan halen, in plaats van in september.

Ze begint dan toch maar: ,,U moet mij een tweede kans geven, omdat ik die verdien. Ik geef toe dat ik fout zat. Ik had het erg moeilijk.” Sanja kijkt de docent droevig aan. Waarom kijkt hij haar niet direct in de ogen? Hij heeft het hele verhaal al van de studieadviseur gehoord. Waarom zijn er mensen die een kick krijgen van het uitzuigen van andermans fouten, van het uittrekken van de poten van een spin.

Plotseling draait de docent zich naar haar toe. Hij kijkt haar aan en glimlacht voorzichtig. Mooie ogen. Ze moest eens ophouden met het zoeken van positieve eigenschappen in mensen waar ze verder niets mee te maken wil hebben.

,,Goed, je hoeft de hele geschiedenis niet nogmaals te herhalen. ‘Onder te grote psychische druk’ heet het geloof ik in het rapport van die psycholoog, is het niet?”

Sanja wist niet dat het rapport voor iedereen bestemd was. Ze knikt maar wat.

,,In ieder geval heb ik lang nagedacht, precedentwerking hiervan bekeken en besloten dat ik akkoord ga onder één voorwaarde”, ambtenaart de docent verder.

,,Welke voorwaarde?”, vraagt Sanja.

,,Ik ben tegen afkijken, liegen, bedriegen en spieken, zoals je wel gemerkt hebt. Daarom wil ik je gebruiken om achter dit soort misbruik te komen. Mijn voorstel is dat jij mij een overzicht geeft van de meestgebruikte methoden.” De docent kijkt nu weer wat verlegen om zich heen. Hij lijkt er zeker te willen weten dat ze alleen zijn. De computers zoemen, verder is de ruimte leeg.

Hij vervolgt: ,,Ik eh, stel voor om deze zaken in een meer ontspannen omgeving te bespreken. Voor wat hoort wat, zal ik maar zeggen.” Hij staart weer naar het scherm.

Sanja kan haar grijnzende verbijstering maar net onderdrukken. Wat als ze echt grote psychische problemen had gehad? Dan zou deze man haar op zo’n manier onder druk zetten. Of zou hij doorhebben dat ze alle bij elkaar heeft verzonnen? Ralph, Ivan, Chris. Bellen voor omroepgidsen, bibliotheekscenes, Athene. De waarheid was drukkerdan tweeëntwintig verklaringen van de psycholoog bij elkaar. No problem. Sanja verslaat het systeem. Daar kan een biertje met een nerveuze docent nog wel bij. Zou hij echt moeten wachten op een spiekend ouderejaarsmeisje om aan een date te komen?

,,Daar gaan we weer”, zucht Sanja.

,,Wat? Sorry, ik verstond je niet.” Hij zit echt op haar antwoord te wachten.

,,Ik vind het goed. Maar ik bepaal wáár we wat drinken.”