Er lag vanochtend een dode man op perron 3. Nou ja, dood. Hij leek eerst flauwgevallen, mensen zaten er op de hielen bezorgd bij.
Delen
Er was een NS-meneer en er kwamen ook steeds meer mensen op het perron. Vijf minuten voor vertrek kwamen er twee ziekenbroeders en aan de overkant zag ik de ambulance. De ziekenbroeders waren kalm. Drie minuten voor de trein zou vertrekken keek ik weer naar de man die op het perron lag met inmiddels drie NS-mensen, twee ziekenbroeders en een politiemevrouw. Ik kon zijn gezicht niet zien. Wel zag ik inmiddels een ziekenbroeder bewegingen maken, die op reanimatie leken. Steeds meer mensen op het perron.
De trein reed te ver door, zodat alle mensen langs de bewegingsloze man en zijn hulpverleners moesten lopen. In het voorbijgaan zag ik dat het niet zo’n oude man was, jaartje of 35, hooguit. Het was een blanke man, maar zijn huid was een beetje gelig of grauwig (ik ben in dit geval een getuige en getuigenverklaringen zijn nooit betrouwbaar).
Staand in de trein keek ik nog even terug naar het gestaag groeiende groepje uniformen op perron 3, tot de treindeur dichtging. In de trein hoorde ik om me heen allemaal meningen en theorieën over de bewegingloze man op het perron. Ik kan niet zo goed tegen meningen en theorieën en liep snel door.
Het zal wel een junk zijn geweest, OD. Of een dakloos type, dat onverantwoordelijke dingen heeft gedaan zoals zuipen en roken. Of het was gewoon iemand, die dood neerviel. Dat kan ook, natuurlijk. Ik dacht toch heel even aan het doelloze leven dat zo iemand geleefd heeft en dat zo iemand ook maar ooit als baby geboren is, net als iedereen. Maar ja, ik heb ook een klerehekel aan sentiment, dus ik dwing mezelf dan ook weer om er maar niet te veel aan te denken en door te gaan met mijn eigen doelloze leven.
Op mijn werk pakte ik een bakkie koffie en sloot ik een pc aan op het netwerk.
Er lag vanochtend een dode man op perron 3. Nou ja, dood. Hij leek eerst flauwgevallen, mensen zaten er op de hielen bezorgd bij. Er was een NS-meneer en er kwamen ook steeds meer mensen op het perron. Vijf minuten voor vertrek kwamen er twee ziekenbroeders en aan de overkant zag ik de ambulance. De ziekenbroeders waren kalm. Drie minuten voor de trein zou vertrekken keek ik weer naar de man die op het perron lag met inmiddels drie NS-mensen, twee ziekenbroeders en een politiemevrouw. Ik kon zijn gezicht niet zien. Wel zag ik inmiddels een ziekenbroeder bewegingen maken, die op reanimatie leken. Steeds meer mensen op het perron.
De trein reed te ver door, zodat alle mensen langs de bewegingsloze man en zijn hulpverleners moesten lopen. In het voorbijgaan zag ik dat het niet zo’n oude man was, jaartje of 35, hooguit. Het was een blanke man, maar zijn huid was een beetje gelig of grauwig (ik ben in dit geval een getuige en getuigenverklaringen zijn nooit betrouwbaar).
Staand in de trein keek ik nog even terug naar het gestaag groeiende groepje uniformen op perron 3, tot de treindeur dichtging. In de trein hoorde ik om me heen allemaal meningen en theorieën over de bewegingloze man op het perron. Ik kan niet zo goed tegen meningen en theorieën en liep snel door.
Het zal wel een junk zijn geweest, OD. Of een dakloos type, dat onverantwoordelijke dingen heeft gedaan zoals zuipen en roken. Of het was gewoon iemand, die dood neerviel. Dat kan ook, natuurlijk. Ik dacht toch heel even aan het doelloze leven dat zo iemand geleefd heeft en dat zo iemand ook maar ooit als baby geboren is, net als iedereen. Maar ja, ik heb ook een klerehekel aan sentiment, dus ik dwing mezelf dan ook weer om er maar niet te veel aan te denken en door te gaan met mijn eigen doelloze leven.
Op mijn werk pakte ik een bakkie koffie en sloot ik een pc aan op het netwerk.
Comments are closed.