De verenigings verzamelaar kent elk bestuur: ‘Maar ik ben geen vestjeslikker’

Bijna 555 almanakken heeft ze nu, uit studentensteden van Groningen tot Maastricht. En dan zijn er nog de dasjes, de speldjes, de posters, de T-shirts en ga zo maar door. Al dertien jaar lang verzamelt Sabine van Holsteijn (26) uit Delft alles wat te maken heeft met studenten- en studieverenigingen.

Wat het meest opvallende item in haar verzameling is? Een string met dispuutslogo, geschonken door een studente uit Wageningen. “Het is mooi als je als buitenstaander wordt meegenomen in dit soort tradities”, zegt ze. “Het is voor mij als extern doorgaans niet logisch om op een sociëteit of bij een dispuut te zijn. Maar juist omdat ik nieuwsgierig ben naar de oorsprong van verenigingen, merk ik dat mensen het leuk vinden om er over te vertellen.”

Steeds een nieuwe look
Hoewel ze niet aan de TU Delft heeft gestudeerd, is ze een bekend gezicht op de campus van de universiteit. We spreken haar voor de ingang van de faculteit Industrieel Ontwerpen. Af en toe zwaait ze naar een voorbij slenterende bekende. Die middag heeft ze de Vereniging voor Technische Physica bezocht. Ze draagt een geruit rokje en op het colbertje dat ze over haar blouse en dasje draagt, prijken speldjes van andere verenigingen. “Ik pas mijn looks aan op waar ik naartoe ga. Naar Albertus Magnus in Groningen draag ik bijvoorbeeld altijd hun verenigingsbaret.”

_{Het colbertje komt vaak terug, maar verder past Van Holsteijn haar outfit aan per vereniging. (Foto: Sabine van Holsteijn)}

Haar hobby begon met een vlag van Virgiel die ze in 2007 in het centrum van Delft zag hangen. Ze vond het logo zo mooi dat ze er een foto van maakte. Even later kwam ze in een boekenwinkel een almanak van dezelfde vereniging tegen. Ze moest en zou er een exemplaar van scoren. “8 mei 2007 is mijn oprichtingsdatum als verenigingsverzamelaar. Dit jaar vier ik mijn dertiende dies”, grapt ze.

Voordat de coronacrisis het moeilijk maakte om af te spreken, zat ze zeker één keer per week in de trein. Op weg naar een studie- of studentenverenging om spullen op te halen. Kwam ze weer thuis met twee gevulde tassen. Haar vader wordt er soms gek van.

Stokoude almanakken
Bij die 555 almanakken die ze de afgelopen jaren aan haar collectie toevoegde, zitten ook stokoude exemplaren. DSC-almanakken van begin vorige eeuw bijvoorbeeld. En zelfs een almanak van de Leidse studentenvereniging Minerva uit 1857. Nog even en dan is Van Holsteijn het archief van studerend Nederland.

_{Almanakken uit onder meer Delft en Leiden. Linksboven: een almanak uit 1901. (Foto: Sabine van Holsteijn)} 

Sommige verenigingen bezoekt ze elk jaar. Ze mailt een nieuw bestuur, legt kort uit wat ze doet en vraagt of ze langs mag komen. Dat mag. Meestal dan. Op die manier kent ze meer oud-bestuursleden dan menig lid. “Maar ik ben geen vestjeslikker. Als je als extern toegang wil tot een vereniging, moet je nu eenmaal bij het bestuur zijn.”

Bijna al haar bezoeken documenteert ze tot in detail op haar eigen website en sociale media-kanalen. “Een paar jaar terug zette ik na een borrel een foto op Facebook en die ontplofte echt. Bleek een gozer op de achtergrond zijn broek naar beneden te hebben gedaan om zijn zaakje te laten zien.” Ze had het pas door toen de foto al uren online stond. “De heer in kwestie was er natuurlijk niet zo blij mee, dus ik heb de foto weer offline gehaald.”

Plankje voor kleinkinderen
Van al dat verzamelen heeft ze veel geleerd. En dan gaat het niet alleen om de studentenafkortingen die ze zorgvuldig door haar taalgebruik heen weeft. “Vroeger zakte ik liever door de grond dan dat ik zomaar met iemand een praatje maakte. En ik vond drie haltes met de tram al ver. Nu reis ik heel het land door – van Groningen tot Maastricht – en stap ik zonder schroom op een bestuurslid af.”
Als het even kan, zetten haar kinderen en kleinkinderen haar hobby voort, zegt Sabine. “Het is mijn droom om bij mijn verzameling ook een plankje te hebben met spullen die uit de verenigingstijd van mijn kleinzoon of kleindochter komen.”
Ze denkt even na en haar ogen beginnen te twinkelen. “En een Virgiel-vlag zou ook mooi zijn. Dan is mijn collectie pas echt compleet.”