De Melkkoe – Serveerder

Om iets over zessen ploft Jousma (25, masterstudent bouwkunde) in de terrasstoel voor Kobus Kuch aan de Beestenmarkt. De zondagavond is net begonnen, het werk zit erop. Hij twijfelt. “Eigenlijk moet ik geen biertje nemen nu… ik had vandaag een flinke kater.” Alsof ie het gehoord heeft, staat zijn collega die dienst heeft twee tellen later voor hem. “Wat wil je drinken?” Jousma begint te lachen. “Ehmm. Doe maar een biertje.” Zijn baas zit naast hem en lacht met hem mee. “Gemiddelde student”, voegt hij nuchter toe.
Een maandje werkt hij nu bij Kobus Kuch. “En dat bevalt goed”, zegt Jousma, nu zónder twijfel. “Hiervoor werkte ik bij een verhuisbedrijf, alleen maar computers aansluiten. Behoorlijk geestdodend.” Het idee zat al langer in z’n hoofd om iets in de horeca te gaan doen. “Ik kende Kobus, uiteraard, voornamelijk van het terras. Via via ben ik hier terecht gekomen.”
Over de werkzaamheden. “Je kunt kiezen of je in de keuken wilt werken, binnen serveert of terras gaat lopen. Je kunt dus goed afwisselen.” Vandaag hield Jousma het bij binnen en het terras voor de deur. Niet zonder reden. “Ik zie mezelf het hoofdterras nog niet doen, ik mis nog even het overzicht.” Een collega staat ‘m bij. “Hij doet het wel goed, hoor. Leert snel bij.” Bovendien bezit Jousma nog een andere positieve eigenschap voor de horeca. “Ik heb niet snel last van stress. Dat scheelt.”
‘Reken er maar op dat je vandaag glazen laat sneuvelen’, had een collega vanmorgen tegen hem gezegd. “Er is er dus niet één gevallen, haha. Mooi.” Om meteen maar aan te geven dat er een goede sfeer op de werkvloer hangt. Zeker ook toen Jousma bij wijze van ‘ontgroening’ op pad werd gestuurd om – niet bestaande – Irish coffee-bonen bij de buren te halen. Of toen hij al op zijn eerste avond sjans had met vier dames op leeftijd. “Ach, je moet serieus werken, maar een babbeltje op zijn tijd maakt het wel zo aangenaam!” (IK)

Bijbaan: Serveerder
Verdiensten: €8,50 (excl. fooi)
Opvallend: Houdt niet zo van de fameuze Kobus Appeltaart

Naam: Jan Hardlooper (40)
Woonplaats: Oud-Beijerland
Verliefd/verloofd/getrouwd: Getrouwd, vier zonen
Studie: Technische natuurkunde
Afgestudeerd: 1993
Afstudeerrichting: Akoestische perceptie
Loopbaan: In 1993 moest Jan Hardlooper in militaire dienst. Van 1994 tot en met 1996 werkte hij als junior-adviseur bij Grondmij. Van 1996 tot en met 2006 was hij adviseur bij Cauberg-Huygen. Het advies- en ingenieursbureau is actief in de industrie, bouw, infrastructuur, milieu, ruimtelijk ordening en onderzoek. Hardlooper werkte voornamelijk aan akoestiek gerelateerde projecten. Sinds 2006 is hij vestigingsmanager bij het bedrijf.

Wie in de Randstad pal langs de snelweg woont, kent het probleem. Zodra je een raam opendoet, kijk je tegen een betonnen geluidswal aan. Weg uitzicht. Het alternatief is ook niet erg aantrekkelijk, want wie een raam opent van een huis aan een drukke weg, laat ook meteen de decibellen binnen. En op een warme dag niet kunnen luchten, is ook erg vervelend. Ir. Jan Hardlooper bedacht een opzienbarende oplossing. In de Laan van Spartaan in Amsterdam staat binnenkort zijn coulissenscherm om de bewoners tegen geluidshinder te beschermen. “In de Laan van Spartaan worden achthonderd woningen gebouwd, pal langs de snelweg. De ramen en deuren mochten aan de wegkant eigenlijk niet open, vanwege het verkeersgeluid. Daar moesten we een oplossing voor vinden. We wilden iets nieuws bedenken dat geluid tegenhoudt, ventilatie mogelijk maakt en daglicht doorlaat.”
Het geluidsprobleem bezorgde de akoestiekadviseur van Cauberg-Huygen aardig wat hoofdbrekens, want veel bestaande oplossingen hielden wel geluid tegen, maar maakten ventilatie onmogelijk of lieten geen daglicht door. De technisch natuurkundige bedacht uiteindelijk een coulissenscherm dat wel slaagde op de drie punten. 

Het coulissenscherm bestaat uit geluidsabsorberende platen van geperforeerd aluminium met een geluiddempende minerale wol. De schermen staan haaks op het gebouw, zijn negen centimeter dik en staan negentig centimeter uit elkaar. Daardoor is er zestien decibel geluidshinder minder en is ventileren geen probleem. “We hebben er zo op zitten puzzelen, dat we hard gejuicht hebben toen onze oplossing bleek te werken. Het idee komt uit de techniek van luchtkanalen, daar werken ze ook op die manier.” Voor geluidsschermen was de methode nog nooit toegepast. “Je moet eigenwijs en onconventioneel denken en alles wat iedereen al eerder bedacht heeft dom vinden om iets nieuws uit te vinden of een methode uit een andere tak van sport weg te halen. Toen het lukte, kreeg ik dezelfde kick die ik als student ook altijd kreeg als ik een enorme som na uren rekenen oploste. Dat is de vreugde van een techneut.”

Blaffen
Het coulissenscherm heeft succes. Drie andere woningbouwprojecten worden binnenkort van de schermen voorzien. Maar Hardlooper heeft nog andere plannen met het coulissenscherm. “Ik ging laatst met de trein van Rotterdam naar Eindhoven en toen viel me ineens op dat je eigenlijk geen enkele stad meer ziet onderweg. Fabrieksterreinen zie je, maar de stad is weggestopt achter geluidsschermen. Het coulissenscherm zou ideaal zijn als geluidsscherm bij snelwegen en spoorwegen. Nu zien we alleen maar beton onderweg. Je wilt als mens toch ook contact houden met het landschap om je heen?”

Het werk dat Hardlooper deed, nu als vestigingsmanager van Cauberg-Huygen en eerder als adviseur, is erg divers. “Geluid is overal”, zegt Hardlooper en hij kwam daardoor ook overal. In de industrie, de kroeg, in grote wijken, op de bouwplaats. “Waar nieuw gebouwd wordt, is een akoestisch advies noodzakelijk. Die afwisseling maakt het boeiend.”
Zo gaf hij tien jaar geleden een akoestisch advies aan een kennel. “Dat vond ik een van de leukste opdrachten”, aldus de technisch natuurkundige. De kennel moest weten hoeveel geluid de honden maximaal konden voortbrengen, om maatregelen te kunnen treffen om aan alle geluidsvoorwaarden te voldoen. Maar hoe zorg je er als adviseur voor dat honden zo hard mogelijk blaffen? “Ik ben geen hondenliefhebber en zag het dus ook niet zitten om de kennel in te gaan. Maar de beheerder had een magistraal plan. Hij liet de reuen in de kennel zitten en liep langs de honden met een zeer geslachtsrijp teefje. De honden blaften op de top van hun longen. Wij zaten vijf meter van ze vandaan met onze apparatuur en wisten meteen wat het maximaal haalbare geluid van de beesten was.”
Wie Hardlooper op zijn werk bezoekt, komt er al snel achter dat zijn passie voor geluid erg ver reikt. De vergaderruimte van Cauberg-Huygen in Rotterdam is geen saaie, steriele ruimte met fijn geknepen plastic koffiebekertjes. Integendeel, er hangt een bijna huiselijke sfeer. Aan de wand bevinden zich vakantiefoto’s. En in de hoek staat een donkerbruine piano. “Relatief veel mensen op ons bureau spelen muziek”, zegt Hardlooper. 

Op het eerste gezicht lijkt het wat vreemd, een piano op een ingenieursadviesbureau. Maar Hardlooper en zijn collega’s hebben niet alleen een passie voor het berekenen van de beste akoestiek, maar ook een voorliefde voor het analyseren van ingewikkelde muziekstukken en muziek spelen. “Op mijn zesde zat ik al ijverig achter de piano”, zegt Hardlooper. “Ik heb muziek altijd geweldig gevonden, terwijl mijn broer er een hekel aan had. Als hij een piano tegenkomt, steekt hij het instrument het liefste in de fik.”

Naast zijn werk, waarbij de hele dag bezig is met problemen en oplossingen rond akoestiek, is hij is kerkorganist, speelt fanatiek contrabas in een combo en speelt hij piano op bruiloften en partijen. Af en toe is hij zelfs straatmuzikant. Tijdens zijn studie verdiende hij zijn geld in een bruiloftenband. “We speelden jazz, muziek van The Beatles, reclamedeuntjes, rock ‘n roll en klassiekers. We kwamen overal, ik ontmoette veel verschillende mensen. We speelden op prestigieuze feesten, maar ook op de bruiloft van Sjonnie en Anita. En we begeleiden mensen bij hun zelfgemaakte liedjes. De melodie van toen ‘onze mop een mopje was’ en ‘op de grote, stille heide’ kan ik dromen.”
De ingenieur twijfelde over het conservatorium. “Maar als ik dat zou doen, liep ik een grote kans er later geen droog brood mee te verdienen. Zo goed ben ik nu ook weer niet. Ik verdiende er tijdens mijn studie genoeg geld mee, maar er valt geen gezin mee te onderhouden.”
En Hardlooper had nog een andere passie. “Ik wilde de moeilijkste studie doen die er was. Ik kon goed leren en wilde al mijn talenten benutten. Dus werd het natuurkunde.”
De eerste jaren vond Hardlooper de studie zwaar. “Ik vond het leuk om berekeningen te maken en abstract bezig te zijn, maar tegelijkertijd was dat ook het grote manco van de opleiding. Je bent alleen maar met de theorie bezig. Ik vond het daarom soms ‘koud’ in Delft, precies zoals dat in boekjes van professor Van de Beukel staat. Er is weinig aandacht voor vreugde, meningen en argumenteren. Er is alleen de waarheid. Als ik dat van tevoren had geweten, had ik een andere studie gekozen.” Maar bevlogen docenten maakten veel goed: “Sommigen maakten er echt een show van en gaven heel extravert les. En datgene wat ze me leerden, ben ik nooit vergeten en gebruik ik nog veel. Hun passie voor techniek maakte het voor mij ook erg leuk.”

Hardlooper wil als vestigingsmanager zelf ook zijn passie voor techniek overbrengen op zijn collega’s. “Ik vind de projecten waar ik aan werk, erg leuk. Toen ik als jonge, naïeve adviseur begon, werd ik erg enthousiast begeleid door de senioren in het bedrijf. Ik werd al op mijn eerste werkdag gestimuleerd om klanten op te bellen en meteen te beginnen. Nu ben ik zelf senior en vestigingsleider en als ik iets geleerd heb, is het dit: deel je kennis. Of je nu jong of oud bent. Zolang je de kennis die je hebt, maar met elkaar deelt, kom je verder. Als jonge hond zorgde ik ervoor dat senioren die elkaar niet zo lagen, weer met elkaar praatten. Die enthousiaste bruggenbouwer ben ik nog steeds. Voor jong en oud.”