Na negen deelnames aan de Ringvaart Regatta wilden de roeiers van de Mijnbouwkundige Vereeniging eens wat anders. Op 27 mei varen zij met drie ‘vieren’ in de Vogalonga mee, een dertig kilometer lange, spectaculaire roeitocht door de wateren van Venetië.
Delen
Het hoe en waarom is allang niet meer te achterhalen, maar tien jaar geleden, bij een vorige lustrumviering in het sociëteitscafé, sprak een aantal leden van de Mijnbouwkundige Vereeniging af om mee te doen aan de fameuze Ringvaart Regatta. Dat was ’s ochtends, om een uur of vijf. Een jaar later volbracht een achttal compleet onervaren roeiers, namens de studievereniging, voor het eerst de honderd kilometer lange roeimarathon rond de Haarlemmermeerpolder richting Delft. Om er een ‘duurzaamheidstintje’ aan te geven, kwam de sponsoropbrengst ten goede aan het onderhoud van een Pools oerbos.
Meedoen aan de regatta werd een traditie. Ook de daarop volgende acht keer was de Mijnbouwkundige Vereeniging met de ‘Glúck Acht’ vertegenwoordigd op de jaarlijks door Laga georganiseerde helletocht. De snelste tijd ooit was 7.45 uur. “Toen zaten we hoog in de klassering”, vertelt Hans de Ruiter, die als enige aan alle negen tochten deelnam. Afgelopen woensdag ontbrak de docent mijnbouwkunde met zijn ploeggenoten op de recentste editie van de regatta.
“We wilden de tiende keer iets bijzonders doen. Die Ringvaart Regatta hadden we wel gezien. Mijn zoon Jorn was vorig jaar als botentransporteur aanwezig bij de Vogalonga. Dankzij zijn enthousiaste verhalen doen wij daar nu aan mee.”
De race in en rond Venetië ontstond in 1975, als protest tegen de watertaxi’s en andere motorbootjes, die golven veroorzaken die de stedelijke funderingen aantasten. “Het belang van de wedstrijd wordt steeds groter, gezien de toenemende bezorgdheid over het gebrek aan duurzaam varen. De water- en funderingproblemen van Venetië sluiten mooi aan bij onze studie.”
Aan de Vogalonga doen alle mogelijke boottypes mee, waaronder uiteraard veel gondels. Dat levert een spektakel op van zo’n duizend vaartuigen, die elkaar verdringen op de Venetiaanse wateren. De tocht begint voor het beroemde San Marcoplein, voert door de lagune en gaat, via het eiland Burano en het Canal Grande terug naar het plein. De Delftse aardwetenschappers doen met twaalf roeiers en drie stuurlieden, verdeeld over drie C-vieren, mee aan deze zogeheten ‘non-competitieve marathon’. “Een wedstrijd is niet eens mogelijk. Je zit veel in de file, er zijn twee enorme bottlenecks. De uitdaging zit ‘m vooral in de drukte waar je doorheen moet.”
Mocht ook de Vogalonga gaan vervelen, dan zoeken De Ruiter en zijn kompanen ongetwijfeld weer een andere uitdaging. “Misschien dat we ooit gaan meedoen aan de Elfstedentocht voor roeiers, in Friesland. Voorlopig is de Vogalonga de afsluiting van een decennium Ringvaart Regatta.”
Aan de Vogalonga doen alle mogelijke boottypes mee, waaronder uiteraard veel gondels. (Foto: Mijnbouwkundige Vereeniging)
Het hoe en waarom is allang niet meer te achterhalen, maar tien jaar geleden, bij een vorige lustrumviering in het sociëteitscafé, sprak een aantal leden van de Mijnbouwkundige Vereeniging af om mee te doen aan de fameuze Ringvaart Regatta. Dat was ’s ochtends, om een uur of vijf. Een jaar later volbracht een achttal compleet onervaren roeiers, namens de studievereniging, voor het eerst de honderd kilometer lange roeimarathon rond de Haarlemmermeerpolder richting Delft. Om er een ‘duurzaamheidstintje’ aan te geven, kwam de sponsoropbrengst ten goede aan het onderhoud van een Pools oerbos.
Meedoen aan de regatta werd een traditie. Ook de daarop volgende acht keer was de Mijnbouwkundige Vereeniging met de ‘Glúck Acht’ vertegenwoordigd op de jaarlijks door Laga georganiseerde helletocht. De snelste tijd ooit was 7.45 uur. “Toen zaten we hoog in de klassering”, vertelt Hans de Ruiter, die als enige aan alle negen tochten deelnam. Afgelopen woensdag ontbrak de docent mijnbouwkunde met zijn ploeggenoten op de recentste editie van de regatta.
“We wilden de tiende keer iets bijzonders doen. Die Ringvaart Regatta hadden we wel gezien. Mijn zoon Jorn was vorig jaar als botentransporteur aanwezig bij de Vogalonga. Dankzij zijn enthousiaste verhalen doen wij daar nu aan mee.”
De race in en rond Venetië ontstond in 1975, als protest tegen de watertaxi’s en andere motorbootjes, die golven veroorzaken die de stedelijke funderingen aantasten. “Het belang van de wedstrijd wordt steeds groter, gezien de toenemende bezorgdheid over het gebrek aan duurzaam varen. De water- en funderingproblemen van Venetië sluiten mooi aan bij onze studie.”
Aan de Vogalonga doen alle mogelijke boottypes mee, waaronder uiteraard veel gondels. Dat levert een spektakel op van zo’n duizend vaartuigen, die elkaar verdringen op de Venetiaanse wateren. De tocht begint voor het beroemde San Marcoplein, voert door de lagune en gaat, via het eiland Burano en het Canal Grande terug naar het plein. De Delftse aardwetenschappers doen met twaalf roeiers en drie stuurlieden, verdeeld over drie C-vieren, mee aan deze zogeheten ‘non-competitieve marathon’. “Een wedstrijd is niet eens mogelijk. Je zit veel in de file, er zijn twee enorme bottlenecks. De uitdaging zit ‘m vooral in de drukte waar je doorheen moet.”
Mocht ook de Vogalonga gaan vervelen, dan zoeken De Ruiter en zijn kompanen ongetwijfeld weer een andere uitdaging. “Misschien dat we ooit gaan meedoen aan de Elfstedentocht voor roeiers, in Friesland. Voorlopig is de Vogalonga de afsluiting van een decennium Ringvaart Regatta.”
Aan de Vogalonga doen alle mogelijke boottypes mee, waaronder uiteraard veel gondels. (Foto: Mijnbouwkundige Vereeniging)
Comments are closed.