[Column] What would Don Draper do?

Vanmiddag is de maandelijkse ‘lab cleaning’ met daarna borrel. Daarna ga ik met mijn favoriete vrienden eten in de stad en wat drinken. Ik anticipeer op een lange avond.

Het is nog donker op het lab. Er zit precies anderhalve tel tussen het omschakelen van de lichtknopjes en de flikkerende ontsteking van het helle tl-licht. De meting die ik gisteravond aan heb gezet moet nog twaalf minuten. Ik groet mijn goede vriend de espressomaker.

Ik kan er maar niet aan wennen om ’s avonds de laatste te zijn en ’s ochtends de eerste. ’s Avonds eten op het lab heeft iets sombers over zich. Als ik geen muziekje opzet, overvalt de melancholie me al snel. Tegen de impedantiemeter praten is al lang gewoon en ik heb geraffineerde routines ontwikkeld die ik zelfs niet in de keuken thuis heb. Als de nacht niet zo dreigend was, had het bijna iets gezelligs.

Terwijl ik mijn koffie drink, plingelt mijn telefoon. Twee van de drie vrienden van vanavond zeggen af. Dat is het nadeel van vrienden aan de universiteit. Die hebben ook metingen die lang duren. Ik neem het hen niet kwalijk.

Vandaag zou ik data analyseren maar Windows ziet geen bezwaar om ongevraagd te updaten. En doet een memory dump. Tijdens het opslaan. En nu is het databestand corrupt. Diepe zucht.

De rest van de dag kruipt voorbij. Ik procrastineer omdat ik geen zin heb om mijn experiment te herhalen. Dat ik niet meehelp met de lab cleaning valt niet op, omdat niemand het lab opruimt. Die borrel zal ook wel niks worden.

Op weg naar huis fiets ik langs de Gall. De slijter is vandaag de eerste die me in het Nederlands aanspreekt. Hij vraagt of die fles een cadeautje is. Ik zucht “ja.” Vanavond heb ik een date met Don Draper.

Aldo G.M. Brinkman is promovendus bij de onderzoeksgroep organic materials & interfaces (OMI) bij chemical engineering (Technische Natuurwetenschappen) en blogger bij de Scheikundejongens. Lees ook zijn column ‘Ongelijkheid‘.

Aldo Brinkman / Columnist