Column Thijsse

Ten tweede is het duidelijk. Hoewel het niet in de Van Dale staat, begrijpt iedereen meteen wat het betekent: jongens, de schouders eronder, we hebben er lang over gepraat, maar nu gaat het beginnen. Aan de slag. Ten derde is het vertrouwenwekkend: we gaan niet zomaar iets in de wilde weg veranderen, er is een plan. Er is goed over nagedacht, dit kan niet meer misgaan.

Veranderplannen eindigen zonder uitzondering met een tabel waarin de tijdsfasering staat aangegeven, het spoorboekje. Dat hoort ook zo natuurlijk, anders zou het geen plan zijn. Omdat ik vastbesloten ben om me dit keer, bij het zoveelste veranderplan, nou eens coöperatief op te stellen, heb ik de zaak serieus aangepakt. Ik ga meeplannen.

Dus hoefde ik niet lang na te denken toen ik op de cover cd van een computerblaadje het programma Outlook 98 aantrof. De nieuwste versie van Microsofts Personal Information Manager. Gratis, de full version van een kwaliteits-PIM. Even dacht ik nog: waarom zou Bill Gates dit zomaar aan me weggeven, haal ik geen Trojaans paard binnen? Maar shit zeg, hou op met die achterdocht, Bill wil oprecht meewerken aan alle veranderplannen in de hele wereld. Dus hup, geïnstalleerd.

Dat ging vlekkeloos. Mijn PIM en ik zitten er klaar voor: laat de veranderingen maar komen. Ik moet zeggen, het ziet er prima uit. Office Assistants buitelen over elkaar heen om me te helpen met mijn e-mail, fax, agenda, to do-lijst, korte- en langetermijnplanning. Wegklikken die kereltjes natuurlijk, ik snap het zo wel, maar tóch: aan mijn PIM zal het niet liggen. Ik wacht nu op het eerste veranderplan dat mij per e-mail zal bereiken. Sleep ik dat mailtje dan over mijn agenda-icoon, dan vult PIM mijn agenda automatisch met de deadlines van het spoorboekje en attendeert me op te nemen acties. Cool. Ik krijg het heerlijke gevoel de toekomst onder controle te hebben.

Waarom zijn er toch altijd lieden die dat willen verpesten? ,,Geachte verzekerde”, schrijft Aegon me op een kwade dag, ,,Veel apparaten zullen bij de eeuwwisseling van slag raken. Zij vallen uit of komen juist spontaan op gang.” Gevolgd door een geniepig verhaal waarin Aegon duidelijk maakt niks van dat alles te verzekeren. Ik schrok me dood. Ja, ik wist dat ik wat problemen met de data van mijn computerbestanden zou krijgen, maar deze ramp is nieuw voor me. Gaan mijn apparaten spontaan op gang komen? Welke dan?

Opeens begreep ik het. Aegon waarschuwt me voor PIM. Natuurlijk, híj is het die spontaan op gang gaat komen, die alle veranderplannen in de war zal sturen. Dat zal ik me niet laten gebeuren. Dus maar dapper even stiekem gekeken. Ik zette PIM’s agenda voorzichtig op 31 december 1999. Niets bijzonders te zien. PIM had geen waarschuwing voor me opgenomen, geen this is your last safe day of zoiets, verdacht dus. Met een hand voor mijn ogen klikte ik naar de volgende dag. Hand weg,en – . Niks. Een lege dag, als alle andere. Stilte bij PIM. Ik vertrouwde het voor geen cent.

Dus toch maar op de oude manier. Als door god gezonden lag opeens de Bestellijst Agenda’s 1999 in mijn postvak. Wat is het dan toch een fantastisch gevoel om je opgenomen te weten in de veilige moederschoot van een ambtelijke organisatie. Echte agenda’s, van vlees en bloed, die geven geen problemen, die komen niet spontaan op gang. En wat een weelde! Ik kan kiezen uit 49 verschillende soorten, van het Dagomlegkalenderblok Hularius 8 x 11 cm (f. 2,35) tot aan de Quintet agenda Bordeaux (f. 80,35). Ja hoor, ik gooi Pim de deur uit, hoe gratis die ook was.

Maar toch. Echte veranderingen gaan anders. Ik zie nu bijvoorbeeld al dagen een Aziatisch eetkarretje op de Mekelweg staan. Gewoon iemand die opeens dacht: aan twintigduizend studenten en medewerkers moet ik toch wel een paar hapjes kunnen verkopen tijdens de lunchtijd. Thuis heeft hij nog wel eerst even een veranderplan gemaakt, maar dat bleek niet nodig.

Ik houd van het woord veranderplan. Ten eerste is het mooi. Het rijmt op zichzelf, twee keer zelfs! Daar kunnen organisatiedynamisering en cultuuromslag in de verste verte niet aan tippen. Ten tweede is het duidelijk. Hoewel het niet in de Van Dale staat, begrijpt iedereen meteen wat het betekent: jongens, de schouders eronder, we hebben er lang over gepraat, maar nu gaat het beginnen. Aan de slag. Ten derde is het vertrouwenwekkend: we gaan niet zomaar iets in de wilde weg veranderen, er is een plan. Er is goed over nagedacht, dit kan niet meer misgaan.

Veranderplannen eindigen zonder uitzondering met een tabel waarin de tijdsfasering staat aangegeven, het spoorboekje. Dat hoort ook zo natuurlijk, anders zou het geen plan zijn. Omdat ik vastbesloten ben om me dit keer, bij het zoveelste veranderplan, nou eens coöperatief op te stellen, heb ik de zaak serieus aangepakt. Ik ga meeplannen.

Dus hoefde ik niet lang na te denken toen ik op de cover cd van een computerblaadje het programma Outlook 98 aantrof. De nieuwste versie van Microsofts Personal Information Manager. Gratis, de full version van een kwaliteits-PIM. Even dacht ik nog: waarom zou Bill Gates dit zomaar aan me weggeven, haal ik geen Trojaans paard binnen? Maar shit zeg, hou op met die achterdocht, Bill wil oprecht meewerken aan alle veranderplannen in de hele wereld. Dus hup, geïnstalleerd.

Dat ging vlekkeloos. Mijn PIM en ik zitten er klaar voor: laat de veranderingen maar komen. Ik moet zeggen, het ziet er prima uit. Office Assistants buitelen over elkaar heen om me te helpen met mijn e-mail, fax, agenda, to do-lijst, korte- en langetermijnplanning. Wegklikken die kereltjes natuurlijk, ik snap het zo wel, maar tóch: aan mijn PIM zal het niet liggen. Ik wacht nu op het eerste veranderplan dat mij per e-mail zal bereiken. Sleep ik dat mailtje dan over mijn agenda-icoon, dan vult PIM mijn agenda automatisch met de deadlines van het spoorboekje en attendeert me op te nemen acties. Cool. Ik krijg het heerlijke gevoel de toekomst onder controle te hebben.

Waarom zijn er toch altijd lieden die dat willen verpesten? ,,Geachte verzekerde”, schrijft Aegon me op een kwade dag, ,,Veel apparaten zullen bij de eeuwwisseling van slag raken. Zij vallen uit of komen juist spontaan op gang.” Gevolgd door een geniepig verhaal waarin Aegon duidelijk maakt niks van dat alles te verzekeren. Ik schrok me dood. Ja, ik wist dat ik wat problemen met de data van mijn computerbestanden zou krijgen, maar deze ramp is nieuw voor me. Gaan mijn apparaten spontaan op gang komen? Welke dan?

Opeens begreep ik het. Aegon waarschuwt me voor PIM. Natuurlijk, híj is het die spontaan op gang gaat komen, die alle veranderplannen in de war zal sturen. Dat zal ik me niet laten gebeuren. Dus maar dapper even stiekem gekeken. Ik zette PIM’s agenda voorzichtig op 31 december 1999. Niets bijzonders te zien. PIM had geen waarschuwing voor me opgenomen, geen this is your last safe day of zoiets, verdacht dus. Met een hand voor mijn ogen klikte ik naar de volgende dag. Hand weg,en – . Niks. Een lege dag, als alle andere. Stilte bij PIM. Ik vertrouwde het voor geen cent.

Dus toch maar op de oude manier. Als door god gezonden lag opeens de Bestellijst Agenda’s 1999 in mijn postvak. Wat is het dan toch een fantastisch gevoel om je opgenomen te weten in de veilige moederschoot van een ambtelijke organisatie. Echte agenda’s, van vlees en bloed, die geven geen problemen, die komen niet spontaan op gang. En wat een weelde! Ik kan kiezen uit 49 verschillende soorten, van het Dagomlegkalenderblok Hularius 8 x 11 cm (f. 2,35) tot aan de Quintet agenda Bordeaux (f. 80,35). Ja hoor, ik gooi Pim de deur uit, hoe gratis die ook was.

Maar toch. Echte veranderingen gaan anders. Ik zie nu bijvoorbeeld al dagen een Aziatisch eetkarretje op de Mekelweg staan. Gewoon iemand die opeens dacht: aan twintigduizend studenten en medewerkers moet ik toch wel een paar hapjes kunnen verkopen tijdens de lunchtijd. Thuis heeft hij nog wel eerst even een veranderplan gemaakt, maar dat bleek niet nodig.