Columnist Menno Blaauw moest beslissen of hij zich opnieuw kandidaat zou stellen voor de ondernemingsraad. Redenen genoeg om te blijven, concludeerde hij.
Menno Blaauw: “Dat zijn taalfouten, naar mijn mening.” (Foto: Sam Rentmeester)
Delen
De verkiezingen voor de ondernemingsraad (or) komen er weer aan, zoals elke drie jaar. Vóór 6 oktober kunnen we ons kandidaat stellen – of dat niet doen. Wat zal ik doen?
Toen ik negen was, stuurden mijn ouders me naar een school in Bilthoven waar ze een apart slag eerstejaarsstudenten vandaan zagen komen: onbevangen vragen stellend, kritisch, lastig voor de docenten maar op een opbouwende manier. Dat leek ze wel wat voor hun eigen kroost.
Vier jaar later bracht ik er mijn eigen schoolkrant uit. En nog wat later zat ik in het leerlingenparlement, waarover we wel eens grapten dat we alleen inspraak kregen als het over de kleur van het wc-papier ging. Maar dat was niet zo. Op het moment dat de school een te streng absentiereglement afkondigde, kwamen we in actie en verkregen we zelfbeschikkingsrecht voor de leerlingen in de bovenbouw, in goed overleg met het bestuur.
Zo is het ook bij de TU Delft, waar ik nu al zo’n 25 jaar meedraai in de medezeggenschap. We vergaderen wat af, stellen kritische vragen, klagen dat we te laat betrokken worden in de besluitvorming, zeuren over instemmings- of adviesrecht en hebben moeite de eigen successen te benoemen en het contact met de achterban te onderhouden. Lijkt het soms.
‘De medezeggenschap is zo nuttig als we hem zelf maken’
De laatste jaren ging dat veel beter, met de or-lunches en de or-flits op de mail. En successen genoeg. Het van Shell afkomstige beoordelingssysteem op basis van rangschikken hebben we weten te blokkeren – we beoordelen op basis van gemaakte afspraken. We hebben een ombudsman bepleit en gekregen. We hebben een regeling Bijzonder verlof waar personeelszakenadviseurs en leidinggevenden geen verschillende uitleg meer aan kunnen geven als je naar de begrafenis van de pleegvader van je partner wilt gaan. We hebben samen met de bonden de Bezwarencommissie Medewerkerszaken weten te behouden, zodat we niet meteen naar de kantonrechter hoeven. Voor buitenstaanders verstopt de TU Delft al die mooie eigen regelingen achter NetIDs en wachtwoorden, maar de medezeggenschap is er trots op.
Het college van bestuur (cvb) wil de resultaat & ontwikkelingscyclus op de schop nemen en wij ook. De vrouwvijandige, sterk competitieve tenure-trackregeling zal ook geëvalueerd en herzien worden. De samenwerking met Erasmus is een breinbreker, ook als het over praktische details gaat. Covid-19 gaat ons wellicht nog jaren voor problemen stellen. De studentenaantallen rijzen de pan uit. Er is te weinig geld voor vastgoed.
Het cvb heeft het beste met ons en de TU Delft voor, denk ik. Het zit soms te hoog in de toren – met een laag decanen eronder die hun eigen zin doen – om te kunnen zien hoe hun plannen landen op de werkvloer, met al die praktische aspecten die alleen daar de kop opsteken. Daarom heeft het cvb de ondernemingsraad nodig als directe gesprekspartner, en de medewerkers evenzeer. Idem dito voor decanen, directeuren en de onderdeelcommissies.
Ik stel me dus weer kandidaat. De medezeggenschap is zo nuttig als we hem zelf maken, en de komende drie jaar spelen er grote onderwerpen die ons ruimschoots de kans gaan geven bij te dragen aan het succes van de organisatie en het plezier in ons werk.
Dr. Menno Blaauw is IMS-manager bij het reactorinstituut, na 20 jaar als wetenschappelijk onderzoeker daar. Ook is hij lid van de ondernemingsraad.
- Wil jij kandidaat worden voor de ondernemingsraad? Mail secr-OR@tudelft.nl.
Menno Blaauw / Columnist
Comments are closed.