Het afzetten van or-voorzitter De Tombe markeert opnieuw een dieptepunt in Delftse bestuursregionen. Het is te hopen dat er nu eindelijk rust in de tent komt.
Delen
Medezeggenschap
Voor de ingewijden kwam de ontheffing van dr. D.J. de Tombe uit haar rol van voorzitter van de ondernemingsraad niet geheel onverwacht. De kritiek op haar mate van dossierkennis en stijl van leidinggeven zwol de laatste tijd steeds verder aan. Toch is het opvallend dat haar eigen fractie, de Abvakabo, ineens meende haast te moeten maken. Aanleiding: een treffen van or met college van bestuur en studentenraad vorige week woensdag in de Lindenhof te Delft.
Ook opvallend zijn de ongekend harde woorden waarin partij en voorzitter elkaar wederzijds afvallen. Als we de Abvakabo moeten geloven, heeft De Tombe nooit gedeugd als voorzitter, wat de vraag opwerpt waarom zij dan vanwege haar ‘ervaring als voorzitter’ door diezelfde partij naar voren geschoven is. Enige terughoudendheid in de kritiek zou wel elegant geweest zijn.
De Tombe op haar beurt houdt het erop dat zij geslachtofferd is, omdat ze weigerde mee te doen aan gekonkel. Maar een voorzitter die zich niet weet te voegen naar koerswijzigingen in haar raad, vraagt uiteraard om moeilijkheden. Kort gezegd: de or vond dat De Tombe voor de troepen uit liep, De Tombe vond dat de troepen achter haar deserteerden.
Daarmee is de vraag waarom de bom juist nu barstte, niet beantwoord. Formeel heeft het natuurlijk helemaal niets met elkaar te maken, maar de verleiding is niettemin groot om het vertrek van De Tombe te zien in het licht van de bestuurscrisis die de TU eind vorig jaar trof. De or ging toen de confrontatie aan met het cvb uit ontevredenheid over de gang van zaken rond het vertrek van rector Blaauwendraad. De Tombe was namens de raad het gezicht van die koers, die door de voorzitter van de Raad van Toezicht toegeschreven werd aan ‘onervarenheid’.
Inmiddels ziet het ernaar uit dat een geschrokken or de koers wil verleggen. De raad beseft dat ze minder machtsmiddelen heeft dan de oude universiteitsraad, zodat het te vriend houden van het cvb nog belangrijker is dan voorheen. Dat brengt een stijl van werken met zich mee waarin informeel samenzijn een grote rol speelt – niet de meest open werkwijze, maar wel een waarbij alle lange tenen ontzien kunnen worden.
In deze stijl past een bijeenkomst als in de Lindenhof, waar alle partijen dik tevreden uit te voorschijn kwamen. De or sprak bij monde van waarnemend voorzitter Hoogwater van ‘kou uit de lucht’, cvb-voorzitter de Voogd hield het erop dat ‘het schip is vlotgetrokken’. Met ook nog een positief gestemde studentenraad lijkt de samenwerking niet meer stuk te kunnen.
Hoe zuur het ook voor De Tombe is, dat zij vlak voor de Lindenhof-bijeenkomst snel werd weggestuurd, geeft aan dat ze als een obstakel gezien werd om de verhouding tussen cvb en or te verbeteren. In die zin is ze inderdaad geslachtofferd, ter wille van de lieve vrede. Dat is nooit fraai, maar niet altijdte vermijden.
Voor de TU als geheel is het te hopen dat er na een cvb-crisis, gesteggel over reglementen en or-strubbels nu eindelijk wat rust op het bestuurlijke front ontstaat. Dan komt de or misschien eindelijk aan haar echte taken toe.
De auteur is waarnemend redactiechef van Delta
Medezeggenschap
Voor de ingewijden kwam de ontheffing van dr. D.J. de Tombe uit haar rol van voorzitter van de ondernemingsraad niet geheel onverwacht. De kritiek op haar mate van dossierkennis en stijl van leidinggeven zwol de laatste tijd steeds verder aan. Toch is het opvallend dat haar eigen fractie, de Abvakabo, ineens meende haast te moeten maken. Aanleiding: een treffen van or met college van bestuur en studentenraad vorige week woensdag in de Lindenhof te Delft.
Ook opvallend zijn de ongekend harde woorden waarin partij en voorzitter elkaar wederzijds afvallen. Als we de Abvakabo moeten geloven, heeft De Tombe nooit gedeugd als voorzitter, wat de vraag opwerpt waarom zij dan vanwege haar ‘ervaring als voorzitter’ door diezelfde partij naar voren geschoven is. Enige terughoudendheid in de kritiek zou wel elegant geweest zijn.
De Tombe op haar beurt houdt het erop dat zij geslachtofferd is, omdat ze weigerde mee te doen aan gekonkel. Maar een voorzitter die zich niet weet te voegen naar koerswijzigingen in haar raad, vraagt uiteraard om moeilijkheden. Kort gezegd: de or vond dat De Tombe voor de troepen uit liep, De Tombe vond dat de troepen achter haar deserteerden.
Daarmee is de vraag waarom de bom juist nu barstte, niet beantwoord. Formeel heeft het natuurlijk helemaal niets met elkaar te maken, maar de verleiding is niettemin groot om het vertrek van De Tombe te zien in het licht van de bestuurscrisis die de TU eind vorig jaar trof. De or ging toen de confrontatie aan met het cvb uit ontevredenheid over de gang van zaken rond het vertrek van rector Blaauwendraad. De Tombe was namens de raad het gezicht van die koers, die door de voorzitter van de Raad van Toezicht toegeschreven werd aan ‘onervarenheid’.
Inmiddels ziet het ernaar uit dat een geschrokken or de koers wil verleggen. De raad beseft dat ze minder machtsmiddelen heeft dan de oude universiteitsraad, zodat het te vriend houden van het cvb nog belangrijker is dan voorheen. Dat brengt een stijl van werken met zich mee waarin informeel samenzijn een grote rol speelt – niet de meest open werkwijze, maar wel een waarbij alle lange tenen ontzien kunnen worden.
In deze stijl past een bijeenkomst als in de Lindenhof, waar alle partijen dik tevreden uit te voorschijn kwamen. De or sprak bij monde van waarnemend voorzitter Hoogwater van ‘kou uit de lucht’, cvb-voorzitter de Voogd hield het erop dat ‘het schip is vlotgetrokken’. Met ook nog een positief gestemde studentenraad lijkt de samenwerking niet meer stuk te kunnen.
Hoe zuur het ook voor De Tombe is, dat zij vlak voor de Lindenhof-bijeenkomst snel werd weggestuurd, geeft aan dat ze als een obstakel gezien werd om de verhouding tussen cvb en or te verbeteren. In die zin is ze inderdaad geslachtofferd, ter wille van de lieve vrede. Dat is nooit fraai, maar niet altijdte vermijden.
Voor de TU als geheel is het te hopen dat er na een cvb-crisis, gesteggel over reglementen en or-strubbels nu eindelijk wat rust op het bestuurlijke front ontstaat. Dan komt de or misschien eindelijk aan haar echte taken toe.
De auteur is waarnemend redactiechef van Delta
Comments are closed.