Achter ons ITS-gebouw werden een tijdje geleden struiken en grasveld weggebulldozerd. Kranen takelden grijze langwerpige blikken op de kale vlakte. Voor de huisvesting van internationale studenten, las ik in ‘NRC Handelsblad’.
Delen
br />
Kijkend naar de stapel metaal vraag je je af of de bedenkers zelf wel hun bed in hun stapelbare vinding hebben gezet, en er uren zijn gebleven. Zou ik er willen wonen? Ik bedwing mijn scepsis en ga op onderzoek. Tijdens mijn kleine inspectie van het bouwterrein kom ik twee Chinees-uitziende jongens tegen die rondkijken in zo’n smalle keet. Het houtmotiefje op de vloer oogt wel aardig, maar het voelt allemaal wel erg lichtgewicht aan. Duwo jubelt dat het vederlichte materiaal ook in de luchtvaart wordt gebruikt, en geen fundering behoeft.
We staan op de begane grond, maar toch voel ik me net Dorothy uit Kansas in haar door de wind schuddende boerderij. Dorothy werd met boerderij en al opgetild en neergesmakt in het magische land Oz. Nooit vergeet ik het moment in de film waar Judy Garland met gebroken stem en dichtgeknepen ogen de toverspreuk herhaalt die haar terug moet brengen naar Kansas: ,,There’s no place like home % there’s no place like home.” Hetzelfde gevoel treft me in de keet. Maar misschien kijken de jongens er wel heel anders tegenaan. Ik vraag voorzichtig of ze er willen wonen.
,,I signed a one-year contract with Duwo”, zegt de één. ,,They tell me I must go”.
Aha! Duwo’s begripvolle benadering van buitenlandse studenten.
,,Who wants to live here? It’s only a container”, zegt de ander.
Een container.
Misschien moet Duwo maar eens wat Tupperware-party’s organiseren. Tenslotte hebben ze het nieuwste in gezellige opbergsystemen.
Achter ons ITS-gebouw werden een tijdje geleden struiken en grasveld weggebulldozerd. Kranen takelden grijze langwerpige blikken op de kale vlakte. Voor de huisvesting van internationale studenten, las ik in ‘NRC Handelsblad’.
Kijkend naar de stapel metaal vraag je je af of de bedenkers zelf wel hun bed in hun stapelbare vinding hebben gezet, en er uren zijn gebleven. Zou ik er willen wonen? Ik bedwing mijn scepsis en ga op onderzoek. Tijdens mijn kleine inspectie van het bouwterrein kom ik twee Chinees-uitziende jongens tegen die rondkijken in zo’n smalle keet. Het houtmotiefje op de vloer oogt wel aardig, maar het voelt allemaal wel erg lichtgewicht aan. Duwo jubelt dat het vederlichte materiaal ook in de luchtvaart wordt gebruikt, en geen fundering behoeft.
We staan op de begane grond, maar toch voel ik me net Dorothy uit Kansas in haar door de wind schuddende boerderij. Dorothy werd met boerderij en al opgetild en neergesmakt in het magische land Oz. Nooit vergeet ik het moment in de film waar Judy Garland met gebroken stem en dichtgeknepen ogen de toverspreuk herhaalt die haar terug moet brengen naar Kansas: ,,There’s no place like home % there’s no place like home.” Hetzelfde gevoel treft me in de keet. Maar misschien kijken de jongens er wel heel anders tegenaan. Ik vraag voorzichtig of ze er willen wonen.
,,I signed a one-year contract with Duwo”, zegt de één. ,,They tell me I must go”.
Aha! Duwo’s begripvolle benadering van buitenlandse studenten.
,,Who wants to live here? It’s only a container”, zegt de ander.
Een container.
Misschien moet Duwo maar eens wat Tupperware-party’s organiseren. Tenslotte hebben ze het nieuwste in gezellige opbergsystemen.
Comments are closed.