,,Een broodje filet speciaal en een pakje karnemelk, alsjeblieft.” De handen van de medewerkster van ‘Broodje Chris’ bewegen als die van een ballerina en assembleren het broodje.
Het publiek aanschouwt het lenige handenwerk. ,,Eén euro vijfennegentig, alsjeblieft”, zingt de ballerina. De voorstelling duurt totdat het product bij het publiek is aangekomen. Het publiek is namelijk helemaal niet toe aan cultuur. Het publiek is namelijk net uit het nachtleven gerold en toe aan een stevig broodje. Binnen vijf of zes happen is het kunstwerk naar binnen gewerkt. Ook de karnemelk verdwijnt haastig. Een applaus blijft uit, maar het publiek is wel degelijk dankbaar. Daarom komt het er ook al jaren, daar op de hoek van de Leeuwenhoek Singel bij station Delft. Daar wordt zowel studerend als hard werkend Delft op de been gehouden… met broodjes. Cultuur en integratie en degelijk voedsel tegelijk.
Het publiek eist ook wel eens een voorstelling broodjesmakerij in de ochtend of middag. Dan is het theater ook gewoon open. Soms zijn er rijen. Het is een oer-Delfts ritueel om bij ‘Chris’ langs te gaan. De gewoonte is zeer verleidelijk als je bij het station in de buurt woont. Er zijn veel studenten die stellig eisen dat ze dicht bij het station wonen. Zo heb ik zelf ooit in twee weken minstens acht maal een ‘broodje eeuw’ besteld.
Maar sinds het begin van het academisch jaar is duidelijk dat er geen voorstelling meer zal komen. Chris heeft voorgoed de deuren gesloten. Waarom is onduidelijk. Zou de subsidie van het ministerie van Cultuur ingetrokken zijn? Hoofdschuddend loopt het publiek langs het voormalige winkeltje, overpeinzend wat het fout kunnen heeft gedaan.
Hebben we te weinig applaus gegeven? Te weinig fooi? Op het raam worden alle trouwe bezoekers bedankt voor de klandizie en gezelligheid. Op één hand kunnen de theaters geteld worden die nog overblijven in Delft: Alev, Kobus en TBS. Maar geen van alle zal een voorstelling geven zoals die bij ‘Chris’. Het zijn de ‘Joop van den Ende theaters’ in de voedselketen van Delft.
Donderdagnacht, een uur of halfvijf. Om de vijf minuten komt een groepje vrolijke studenten aan bij de deuren van het gesloten theater, ziet dat de deuren ferm op slot zitten. De hoofden omlaag gericht, besluiten ze naar huis te gaan en te gaan slapen. Vrijdagochtend zullen diezelfde studenten zelf een broodje bouwen en het even snel als bij ‘Chris’ wegwerken. ’s Avonds voelen ze een niet te weerstane neiging om naar het ‘echte’ Scapino ballet te gaan.
,,Een broodje filet speciaal en een pakje karnemelk, alsjeblieft.” De handen van de medewerkster van ‘Broodje Chris’ bewegen als die van een ballerina en assembleren het broodje. Het publiek aanschouwt het lenige handenwerk. ,,Eén euro vijfennegentig, alsjeblieft”, zingt de ballerina. De voorstelling duurt totdat het product bij het publiek is aangekomen. Het publiek is namelijk helemaal niet toe aan cultuur. Het publiek is namelijk net uit het nachtleven gerold en toe aan een stevig broodje. Binnen vijf of zes happen is het kunstwerk naar binnen gewerkt. Ook de karnemelk verdwijnt haastig. Een applaus blijft uit, maar het publiek is wel degelijk dankbaar. Daarom komt het er ook al jaren, daar op de hoek van de Leeuwenhoek Singel bij station Delft. Daar wordt zowel studerend als hard werkend Delft op de been gehouden… met broodjes. Cultuur en integratie en degelijk voedsel tegelijk.
Het publiek eist ook wel eens een voorstelling broodjesmakerij in de ochtend of middag. Dan is het theater ook gewoon open. Soms zijn er rijen. Het is een oer-Delfts ritueel om bij ‘Chris’ langs te gaan. De gewoonte is zeer verleidelijk als je bij het station in de buurt woont. Er zijn veel studenten die stellig eisen dat ze dicht bij het station wonen. Zo heb ik zelf ooit in twee weken minstens acht maal een ‘broodje eeuw’ besteld.
Maar sinds het begin van het academisch jaar is duidelijk dat er geen voorstelling meer zal komen. Chris heeft voorgoed de deuren gesloten. Waarom is onduidelijk. Zou de subsidie van het ministerie van Cultuur ingetrokken zijn? Hoofdschuddend loopt het publiek langs het voormalige winkeltje, overpeinzend wat het fout kunnen heeft gedaan.
Hebben we te weinig applaus gegeven? Te weinig fooi? Op het raam worden alle trouwe bezoekers bedankt voor de klandizie en gezelligheid. Op één hand kunnen de theaters geteld worden die nog overblijven in Delft: Alev, Kobus en TBS. Maar geen van alle zal een voorstelling geven zoals die bij ‘Chris’. Het zijn de ‘Joop van den Ende theaters’ in de voedselketen van Delft.
Donderdagnacht, een uur of halfvijf. Om de vijf minuten komt een groepje vrolijke studenten aan bij de deuren van het gesloten theater, ziet dat de deuren ferm op slot zitten. De hoofden omlaag gericht, besluiten ze naar huis te gaan en te gaan slapen. Vrijdagochtend zullen diezelfde studenten zelf een broodje bouwen en het even snel als bij ‘Chris’ wegwerken. ’s Avonds voelen ze een niet te weerstane neiging om naar het ‘echte’ Scapino ballet te gaan.

Comments are closed.