Cees Dekker benoemd tot universiteitshoogleraar

Het universiteitshoogleraarschap is de hoogste wetenschappelijke onderscheiding die de universiteit aan zijn onderzoekers toekent. Van universiteitshoogleraren wordt verwacht dat ze een soort ambassadeur van hun universiteit zijn: ze zijn het gezicht naar buiten van de universiteit, en moeten zo een inspirerend voorbeeld zijn voor andere onderzoekers.

Des te opmerkelijker dat de TU Delft uitgerekend voor Dekker koos: het grote publiek leerde Dekker het afgelopen jaar vooral kennen als aanhanger van ‘intelligent ontwerp’, de gedachte dat de evolutie af en toe van hogerhand wordt bijgestuurd. “Ik vind dat een hoogleraar zijn mening mag uiten, mits hij zijn meningen kan baseren op integriteit”, zegt rector Fokkema desgevraagd. “Voor deze benoeming hebben we Dekker zuiver op zijn wetenschappelijke prestaties beoordeeld. Hij is een van de meest vooraanstaande natuurkundigen van het land.”

Dekker dankt zijn roem in de natuurkunde met name aan zijn baanbrekende onderzoek van koolstof nanobuisjes. Aan het eind van de jaren negentig beschreef Dekkers groep als eerste een aantal cruciale elektronische eigenschappen van deze buisjes. Dat leverde hem behalve wereldfaam in 2003 de Spinozapremie op, de ‘Nederlandse Nobelprijs’. Inmiddels heeft Dekker, als hoogleraar moleculaire biofysica, zijn werkterrein verlegd naar de levenswetenschappen: met geavanceerde natuurkundige onderzoeksmethoden bestudeert zijn groep diverse eigenschappen van biologische moleculen zoals DNA en RNA.

Dekker is de derde universiteitshoogleraar van de TU Delft. Natuurkundige prof.dr.ir. Hans Mooij (TNW) en hoogleraar numerieke mechanica prof.dr.ir. René de Borst (L&R) gingen hem in 2000 voor. Dekker werd vorige week in kleine kring door Fokkema bekleed met de versierselen van het universiteitshoogleraarschap, tijdens de dieslunch. “Een van de meest aansprekende natuurkundigen in Nederland, en een van de boegbeelden van de nanoscience“, noemde Fokkema hem bij die gelegenheid. (MK)

Het universiteitshoogleraarschap is de hoogste wetenschappelijke onderscheiding die de universiteit aan zijn onderzoekers toekent. Van universiteitshoogleraren wordt verwacht dat ze een soort ambassadeur van hun universiteit zijn: ze zijn het gezicht naar buiten van de universiteit, en moeten zo een inspirerend voorbeeld zijn voor andere onderzoekers.

Des te opmerkelijker dat de TU Delft uitgerekend voor Dekker koos: het grote publiek leerde Dekker het afgelopen jaar vooral kennen als aanhanger van ‘intelligent ontwerp’, de gedachte dat de evolutie af en toe van hogerhand wordt bijgestuurd. “Ik vind dat een hoogleraar zijn mening mag uiten, mits hij zijn meningen kan baseren op integriteit”, zegt rector Fokkema desgevraagd. “Voor deze benoeming hebben we Dekker zuiver op zijn wetenschappelijke prestaties beoordeeld. Hij is een van de meest vooraanstaande natuurkundigen van het land.”

Dekker dankt zijn roem in de natuurkunde met name aan zijn baanbrekende onderzoek van koolstof nanobuisjes. Aan het eind van de jaren negentig beschreef Dekkers groep als eerste een aantal cruciale elektronische eigenschappen van deze buisjes. Dat leverde hem behalve wereldfaam in 2003 de Spinozapremie op, de ‘Nederlandse Nobelprijs’. Inmiddels heeft Dekker, als hoogleraar moleculaire biofysica, zijn werkterrein verlegd naar de levenswetenschappen: met geavanceerde natuurkundige onderzoeksmethoden bestudeert zijn groep diverse eigenschappen van biologische moleculen zoals DNA en RNA.

Dekker is de derde universiteitshoogleraar van de TU Delft. Natuurkundige prof.dr.ir. Hans Mooij (TNW) en hoogleraar numerieke mechanica prof.dr.ir. René de Borst (L&R) gingen hem in 2000 voor. Dekker werd vorige week in kleine kring door Fokkema bekleed met de versierselen van het universiteitshoogleraarschap, tijdens de dieslunch. “Een van de meest aansprekende natuurkundigen in Nederland, en een van de boegbeelden van de nanoscience“, noemde Fokkema hem bij die gelegenheid. (MK)