brief

Een wereldwonder is het altijd, een pasgeborene. Voeten, benen, buikje, hoofd, alles erop en eraan. ,,Och, het is in het begin vooral een in- en uitgang”, zei Brigitte Kaandorp pas op tv. En daar wil ik het nou net over hebben bij die nieuwe bieb. Er zit heel veel achter die ingang. Als je dat ziet van buitenaf: dat gras, dat glas, die punthoed, dat maakt je nieuwsgierig. Sta ik voor de trappen, kan ik er niet op, want ik rijd op wielen, er is geen oprijlaan.

Informeren, en wat blijkt: ik mag naar binnen via de leveranciers/personeelsingang rechts achteraan. Kom ik daar, blijkt dat je een pasje nodig hebt, heb ik natuurlijk niet. Er is wel een bel. Staat erop: mindervaliden. Daar druk ik niet graag op, op een knop met zo’n tekst, maar ja, je wilt erin.

Nu vraag je je af: mag je daar iets akeligs over zeggen? Je komt toch aan het pasgeboren kind, met een trotse moeder, de architect, die bij de presentatie van de bouwplannen tegen mij zei: ,,Het wordt allemaal perfect, ook op wielen.”

En ze liet het mij zien en ik was heel gelukkig. Ik een bevriende vrouwenarts geraadpleegd. Ik zeg: ,,Wat doe jij nou als een kind onder je handen geboren wordt en het is allemaal wel opzienbarend natuurlijk zo’n nieuwe wereldburger, maar er zit toch een erg zichtbaar krasje op?”

,,Nou”, zegt hij. ,,Dan moet je oppassen, want van het prille geluk blijf je beter af. Mijn gewoonte is om dan te zeggen: Wat een baby.”

Kom ik Leo Waaijers tegen, de bibliothecaris. Hij vraagt aan me: ,,En wat vind je ervan van deze boreling?”

En dan zeg ik met een gulle lach: ,,Wat een bibliotheek.”