Bonnet

Ik hoop ook zo iemand met een schaakbord te zijn, maar natuurlijk lukt dat niet door het te willen of te hopen, je wordt hooguit een geforceerde excentriekeling.

Niettemin verbaas ik me over de mate waarin mensen zich massaal aan een specifieke bezigheid kunnen wijden. Ik begrijp bijvoorbeeld niet dat er zoveel mensen van dansen houden, terwijl de decibels om ruimte vechten in je gehoororganen. Ik heb er niets mee, en slijt mijn avonden als beschonken muurbloem aan de bar. Omdat er weinig sympathisanten zijn, is dat meestal een eenzame bezigheid. Waarom wil iedereen ook op wintersport, op vakantie in Frankrijk of voetbal kijken (alhoewel ik ook een paar keer naar een voetbalwedstrijd ben geweest en het best leuk vond)? En waarom heeft iedereen eigenlijk zo’n hekel aan de afwas? We blijken allemaal erg vatbaar en steken elkaar massaal aan.

Morgen mogen we weer. De oranje toeters en bellen worden weer vanachter de kerstballen vandaan gevist, het tien jaar oude Oranje T-shirt blijkt ook nog niet geheel verwassen en er zit zelfs nog wat schmink in dat zeven jaar oude potje. De drie maanden oude verjaardag van de koningin wordt altijd vol overgave gevierd.

Ik ben niet Oranje-gezind, hoewel ik erken dat het koningshuis een fantastisch pr-bureau is voor Nederland. Toch ontkom ik maar niet aan de festiviteiten.

Als lagere-schoolleerling bracht ik de vrije dag altijd lopend door, ten bate van Unicef. Daarna kwamen de tripjes naar Amsterdam met een viool mee om de reis te betalen, waarbij het record ’treincoupé vullen’ vaak werd gebroken. Sinds ik in Delft zit, heb ik meestal op koninginnedag gewerkt.

Op koninginnedag is het altijd mooi weer. Tenminste wel als je moet werken in een ijssalon. Ik was in dienst bij de befaamde Italiaanse ijssalon op de Boterbrug en heb heel wat mensen op hun vrije dag mogen voorzien van een ‘bekertje, bakje, hoorntje, wafel of coupe?’. ‘Gewoon strasjanellie, kappuusjino en mwahagaa’. Op 30 april wil iedereen ijsjes eten en daarvoor moet je soms een half uur in de rij staan. Op hun vrije dag willen mensen dat niet, er is immers geen tijd te verliezen, want er moet maximaal genoten worden. Klanten kregen soms haast slaande ruzie voor het ijsbuffet bij een vermoeden van voordringen. Alsof die twee minuten iets uitmaken. De lunchpauze benutte ik om de heksenketel even te ontvluchten. Na een paar oranjebitters op de praam voor de kroeg en het beeld van een hossend en kotsend bestuur voor ogen, kon ik wel weer wat vervelende ijsklanten aan.

Dit jaar dacht ik de dans ontsprongen te zijn. Ik ben weer op tournee met een studentenorkest en eind april zitten we veilig in Engeland. Dacht ik. Maar er valt weer niet aan te ontsnappen: vier leden hebben zich al weken gehuld in oranje rokkostuums of dito giletjes om kond te doen van hun inspanningen. We hebben de opdracht ons allemaal te hullen in het oranje en de eerste koekhap- enzakloopestafettes zijn al uitgeschreven. Massaal gaan we onszelf voor gek zetten in een niet begrijpend Southampton.

Ik hoop ook zo iemand met een schaakbord te zijn, maar natuurlijk lukt dat niet door het te willen of te hopen, je wordt hooguit een geforceerde excentriekeling.

Niettemin verbaas ik me over de mate waarin mensen zich massaal aan een specifieke bezigheid kunnen wijden. Ik begrijp bijvoorbeeld niet dat er zoveel mensen van dansen houden, terwijl de decibels om ruimte vechten in je gehoororganen. Ik heb er niets mee, en slijt mijn avonden als beschonken muurbloem aan de bar. Omdat er weinig sympathisanten zijn, is dat meestal een eenzame bezigheid. Waarom wil iedereen ook op wintersport, op vakantie in Frankrijk of voetbal kijken (alhoewel ik ook een paar keer naar een voetbalwedstrijd ben geweest en het best leuk vond)? En waarom heeft iedereen eigenlijk zo’n hekel aan de afwas? We blijken allemaal erg vatbaar en steken elkaar massaal aan.

Morgen mogen we weer. De oranje toeters en bellen worden weer vanachter de kerstballen vandaan gevist, het tien jaar oude Oranje T-shirt blijkt ook nog niet geheel verwassen en er zit zelfs nog wat schmink in dat zeven jaar oude potje. De drie maanden oude verjaardag van de koningin wordt altijd vol overgave gevierd.

Ik ben niet Oranje-gezind, hoewel ik erken dat het koningshuis een fantastisch pr-bureau is voor Nederland. Toch ontkom ik maar niet aan de festiviteiten.

Als lagere-schoolleerling bracht ik de vrije dag altijd lopend door, ten bate van Unicef. Daarna kwamen de tripjes naar Amsterdam met een viool mee om de reis te betalen, waarbij het record ’treincoupé vullen’ vaak werd gebroken. Sinds ik in Delft zit, heb ik meestal op koninginnedag gewerkt.

Op koninginnedag is het altijd mooi weer. Tenminste wel als je moet werken in een ijssalon. Ik was in dienst bij de befaamde Italiaanse ijssalon op de Boterbrug en heb heel wat mensen op hun vrije dag mogen voorzien van een ‘bekertje, bakje, hoorntje, wafel of coupe?’. ‘Gewoon strasjanellie, kappuusjino en mwahagaa’. Op 30 april wil iedereen ijsjes eten en daarvoor moet je soms een half uur in de rij staan. Op hun vrije dag willen mensen dat niet, er is immers geen tijd te verliezen, want er moet maximaal genoten worden. Klanten kregen soms haast slaande ruzie voor het ijsbuffet bij een vermoeden van voordringen. Alsof die twee minuten iets uitmaken. De lunchpauze benutte ik om de heksenketel even te ontvluchten. Na een paar oranjebitters op de praam voor de kroeg en het beeld van een hossend en kotsend bestuur voor ogen, kon ik wel weer wat vervelende ijsklanten aan.

Dit jaar dacht ik de dans ontsprongen te zijn. Ik ben weer op tournee met een studentenorkest en eind april zitten we veilig in Engeland. Dacht ik. Maar er valt weer niet aan te ontsnappen: vier leden hebben zich al weken gehuld in oranje rokkostuums of dito giletjes om kond te doen van hun inspanningen. We hebben de opdracht ons allemaal te hullen in het oranje en de eerste koekhap- enzakloopestafettes zijn al uitgeschreven. Massaal gaan we onszelf voor gek zetten in een niet begrijpend Southampton.