Blanco

br />
Als journalist zou ik op de hoogte moeten zijn van de hoed en de rand van de Europese grondwet en een welbewuste keuze hebben moeten maken. Ik kon het niet en heb blanco gestemd.

Tenminste, dat kon dus niet. In wereldstad Amsterdam kregen we papiertjes in handen gedrukt met twee grote vakjes. Dat zou nog heel wat kleurwerk zijn geweest als ik wel een keuze had kunnen maken. Om niet te laten doorschemeren dat ik die inkleurtijd niet nodig had, staarde ik in het hokje maar wat naar het velletje. Ik had ook direct naar de bus kunnen lopen, maar ik zonderde me toch maar even af. Wie weet zou er nog een teken komen, een geniale gedachte die op het moment suprÈme het potlood naar links of naar rechts zou dirigeren. Uiteindelijk schreef ik op de loze ruimte het woord ‘blanco’. In rood. Het zag er niet uit. Ik moest een beetje lachen. Soms is het moeilijk de burgerplicht serieus te nemen.

Met gebogen hoofd beweeg ik me door de Amsterdamse binnenstad. De lijvige ja- en nee-katernen van NRC Handelsblad liggen vergeeld op de dekenkist voor mijn raam. Ik was echt van plan me in de zaak te verdiepen. Zal ik het alsnog doen? Ik heb wat meer tijd de komende week. Het is wel prettig dat niemand weet hoe het nu verder moet. Dan hoef ik dat in ieder geval ook niet te weten. Tuurlijk, het is een schande dat ik er zo laconiek over doe. Europa is best belangrijk.

Een vriendinnetje, ook journalist, bestookte mij de laatste dagen voor D-day met sms-jes en preken als ik per ongeluk opnam. Ik had wel bewondering voor zo veel bevlogenheid. Ze zat op ‘nee’ en we hebben altijd hevige ruzies, maar als het om de echt belangrijke zaken gaat, ben ik het meestal roerend met haar eens. Moest ik in deze zaak op haar vertrouwen? Ze had zich er duidelijk in verdiept. Ze zei dat ze niet altijd overal een mening over had . ze heeft altijd overal een mening over . maar dit ging haar echt aan het hart. De avond voor de historische 01-06 was ik bij de opnamen van een nieuw televisieprogramma voor de zender Talpa van John de Mol. Vijf panelleden deden hun uiterste best de grootst mogelijke onzin uit te kramen. Heerlijk. Even time-out van het duivelse dilemma.

Toen alle rode lampjes van de camera’s waren gedoofd, begon de ellende alweer. Iedereen die ik sprak zat op ‘ja’. Maar als er drank aan te pas komt, beredeneerde ik, vallen barriÈres weg en wordt het steeds moeilijker om ‘nee’ te zeggen. Diep in de dag . dertig procent van Nederland had al gestemd – werd ik wakker en mijn hoofd was echt heel erg ‘blanco’!

Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.

Mijn stem was ongeldig vorige week. Ik heb me laten vertellen dat ik me moet schamen. Nou, vooruit dan maar. Een week na de fatale dag loop ik nog steeds met gebogen hoofd.

Als journalist zou ik op de hoogte moeten zijn van de hoed en de rand van de Europese grondwet en een welbewuste keuze hebben moeten maken. Ik kon het niet en heb blanco gestemd.

Tenminste, dat kon dus niet. In wereldstad Amsterdam kregen we papiertjes in handen gedrukt met twee grote vakjes. Dat zou nog heel wat kleurwerk zijn geweest als ik wel een keuze had kunnen maken. Om niet te laten doorschemeren dat ik die inkleurtijd niet nodig had, staarde ik in het hokje maar wat naar het velletje. Ik had ook direct naar de bus kunnen lopen, maar ik zonderde me toch maar even af. Wie weet zou er nog een teken komen, een geniale gedachte die op het moment suprÈme het potlood naar links of naar rechts zou dirigeren. Uiteindelijk schreef ik op de loze ruimte het woord ‘blanco’. In rood. Het zag er niet uit. Ik moest een beetje lachen. Soms is het moeilijk de burgerplicht serieus te nemen.

Met gebogen hoofd beweeg ik me door de Amsterdamse binnenstad. De lijvige ja- en nee-katernen van NRC Handelsblad liggen vergeeld op de dekenkist voor mijn raam. Ik was echt van plan me in de zaak te verdiepen. Zal ik het alsnog doen? Ik heb wat meer tijd de komende week. Het is wel prettig dat niemand weet hoe het nu verder moet. Dan hoef ik dat in ieder geval ook niet te weten. Tuurlijk, het is een schande dat ik er zo laconiek over doe. Europa is best belangrijk.

Een vriendinnetje, ook journalist, bestookte mij de laatste dagen voor D-day met sms-jes en preken als ik per ongeluk opnam. Ik had wel bewondering voor zo veel bevlogenheid. Ze zat op ‘nee’ en we hebben altijd hevige ruzies, maar als het om de echt belangrijke zaken gaat, ben ik het meestal roerend met haar eens. Moest ik in deze zaak op haar vertrouwen? Ze had zich er duidelijk in verdiept. Ze zei dat ze niet altijd overal een mening over had . ze heeft altijd overal een mening over . maar dit ging haar echt aan het hart. De avond voor de historische 01-06 was ik bij de opnamen van een nieuw televisieprogramma voor de zender Talpa van John de Mol. Vijf panelleden deden hun uiterste best de grootst mogelijke onzin uit te kramen. Heerlijk. Even time-out van het duivelse dilemma.

Toen alle rode lampjes van de camera’s waren gedoofd, begon de ellende alweer. Iedereen die ik sprak zat op ‘ja’. Maar als er drank aan te pas komt, beredeneerde ik, vallen barriÈres weg en wordt het steeds moeilijker om ‘nee’ te zeggen. Diep in de dag . dertig procent van Nederland had al gestemd – werd ik wakker en mijn hoofd was echt heel erg ‘blanco’!

Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.