Avondje cultureel

Ook vanavond is het danspaleis tot de nok toe gevuld, maar meisjes in minirok hebben plaatsgemaakt voor grijze dames en heren én architectuurstudenten. Doodse stilte. Vanachter de bar slepen we twee krukken tevoorschijn en kijken mee. Maandagavond in Speakers.

Deze week geen college, want we doen ‘cultureel’. Speciaal hiervoor organiseert Studium Generale avonden met de pakkende titel ‘How to bluff your way in…’ Het concept van deze snelcursus is simpel en beproefd. Studium Generale nodigt een vakidioot uit, die op het podium twee uur lang vertelt over zijn passie. Vanavond wordt de Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright gepresenteerd door Herman van Bergeijk, historicus van de faculteit Bouwkunde.

Gepassioneerd schetst Van Bergeijk de levensloop van Wright, waarin persoonlijk drama en architectonische vergoddelijking elkaar in snel tempo afwisselen. Truth is life als motto van een leven dat van leugens aan elkaar hangt. We zien foto’s van Wrights open haard, zijn vrouwen, zijn tuinfeesten en natuurlijk zijn gebouwen. Het lijkt alsof we naar een twee uur durende real life soap kijken, die tachtig jaar geleden werd gemaakt.

‘Frank’, zoals Van Bergeijk hem liefdevol noemt, was eigenlijk geen echte architect. Hij was civieler. Op oude foto’s zien we hem veel te modieus gekleed rondlopen op bouwplaatsen. Hij had diverse kinderen bij diverse vrouwen, en hij hield van wijn. Dus toch een architect.

Van Bergeijk toont ons een selectie uit meer dan dertig ‘verzwegen’ huizen. Wright had zo zijn eigen werkwijze. “Niet alleen het huis, ook het interieur, de meubels, én de vrouw van de opdrachtgever kregen zijn aandacht.”

Ook de latere meesterstukken komen voorbij, zoals het huis Falling Water. Dé icoon van de Amerikaanse architectuur, volgens Van Bergeijk. Het staat precies op de favoriete picknickplaats van de familie, en overal hoor je de waterval. “Ik zou er alleen nog maar op het toilet kunnen zitten.”

Een ander beeld van herkenning is het ronde witte Guggenheim Museum voor non-objectieve kunst in New York. Van Bergeijk stelt ‘dat Frank met dit gebouw de New Yorkers tegen de schenen trapte’. Een van de belangrijkste culturele gebouwen van de stad is geen wolkenkrabber, zoals de rest, maar een soort kurkentrekker die zichzelf de grond in boort. “Bovendien wist Wright waarschijnlijk niet eens wat non-objectieve kunst was.” De belangrijkste kunst was het gebouw zelf.

De combinatie Herman en Frank levert een heerlijk avondje bluffen. Luid applaus van het publiek laat zien dat wij niet de enigen zijn die dat denken. Een vrouw met een typisch geruit jasje bedankt namens Studium Generale Van Bergeijk voor zijn mooie lezing, en nodigt iedereen uit om aan de bar nog wat na te praten. We slaan de koffie over, en gaan aan het bier.

Stan en Sander

(Foto: Stan en Sander)

TU-colleges saai? Stan en Sander sluipen binnen en doen verslag. Onaangekondigd, onbevangen, ongefundeerd.

De geur van schraal bier en een discobol herinnert aan de ongetwijfeld wilde nacht van afgelopen zaterdag. Ook vanavond is het danspaleis tot de nok toe gevuld, maar meisjes in minirok hebben plaatsgemaakt voor grijze dames en heren én architectuurstudenten. Doodse stilte. Vanachter de bar slepen we twee krukken tevoorschijn en kijken mee. Maandagavond in Speakers.

Deze week geen college, want we doen ‘cultureel’. Speciaal hiervoor organiseert Studium Generale avonden met de pakkende titel ‘How to bluff your way in…’ Het concept van deze snelcursus is simpel en beproefd. Studium Generale nodigt een vakidioot uit, die op het podium twee uur lang vertelt over zijn passie. Vanavond wordt de Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright gepresenteerd door Herman van Bergeijk, historicus van de faculteit Bouwkunde.

Gepassioneerd schetst Van Bergeijk de levensloop van Wright, waarin persoonlijk drama en architectonische vergoddelijking elkaar in snel tempo afwisselen. Truth is life als motto van een leven dat van leugens aan elkaar hangt. We zien foto’s van Wrights open haard, zijn vrouwen, zijn tuinfeesten en natuurlijk zijn gebouwen. Het lijkt alsof we naar een twee uur durende real life soap kijken, die tachtig jaar geleden werd gemaakt.

‘Frank’, zoals Van Bergeijk hem liefdevol noemt, was eigenlijk geen echte architect. Hij was civieler. Op oude foto’s zien we hem veel te modieus gekleed rondlopen op bouwplaatsen. Hij had diverse kinderen bij diverse vrouwen, en hij hield van wijn. Dus toch een architect.

Van Bergeijk toont ons een selectie uit meer dan dertig ‘verzwegen’ huizen. Wright had zo zijn eigen werkwijze. “Niet alleen het huis, ook het interieur, de meubels, én de vrouw van de opdrachtgever kregen zijn aandacht.”

Ook de latere meesterstukken komen voorbij, zoals het huis Falling Water. Dé icoon van de Amerikaanse architectuur, volgens Van Bergeijk. Het staat precies op de favoriete picknickplaats van de familie, en overal hoor je de waterval. “Ik zou er alleen nog maar op het toilet kunnen zitten.”

Een ander beeld van herkenning is het ronde witte Guggenheim Museum voor non-objectieve kunst in New York. Van Bergeijk stelt ‘dat Frank met dit gebouw de New Yorkers tegen de schenen trapte’. Een van de belangrijkste culturele gebouwen van de stad is geen wolkenkrabber, zoals de rest, maar een soort kurkentrekker die zichzelf de grond in boort. “Bovendien wist Wright waarschijnlijk niet eens wat non-objectieve kunst was.” De belangrijkste kunst was het gebouw zelf.

De combinatie Herman en Frank levert een heerlijk avondje bluffen. Luid applaus van het publiek laat zien dat wij niet de enigen zijn die dat denken. Een vrouw met een typisch geruit jasje bedankt namens Studium Generale Van Bergeijk voor zijn mooie lezing, en nodigt iedereen uit om aan de bar nog wat na te praten. We slaan de koffie over, en gaan aan het bier.

Stan en Sander

(Foto: Stan en Sander)