All is vanity

br />
Ik vroeg hoe het met hem ging. Waarna hij losbarstte in een drie kwartier durende monoloog. Het ging geweldig met hem. Nee, echt: geweldig. Zit goed in zijn vel. Net terug uit het buitenland. Nieuwe vriendin. Hij weet helemaal wat hij wil in het leven. Bijna klaar. Ja, nog even afstuderen. En dan bij een groot bedrijf. Geld verdienen met belangrijke projecten. En het voelt allemaal zo goed.

“En hoe gaat het met je afstudeerproject?”, vraag ik. Ja, ook supergoed. En hij oreert verder over de ins en outs van de door hem zelf geformuleerde opdracht en hoe geniaal die is, daarbij implicerend dat ik het waarschijnlijk niet helemaal zou begrijpen, maar dat dat niet erg is, omdat het ook wel heel ingewikkeld en geniaal is. En wat het probleem nou precies is met zo’n instituut als de TU. Dat het eigenlijk een groot complot is tegen studenten die iets willen bereiken in het leven…

Mijn gedachten dwalen af. Ik moet denken aan de film ‘Casanova’, waarin Casanova zijn ware liefde uiteindelijk verovert met de zin: “Well, I’ve dominated the conversation long enough. What are your thoughts on the matter?”

“Maar hoe is het met jou?” Ik schrik op. “Ja, ook geweldig. Met leuke dingen bezig en ik ben sinds kort model”, hoor ik mezelf zeggen. “O.” Het is de halve waarheid. Of eigenlijk een splintertje van de waarheid. Ik heb een dagje geposeerd voor mijn hippe Amsterdamse vriendin, die mode studeert. Gevleid heb ik zwoel in de camera gekeken en waande me de nieuwe Cindy Crawford. Tot ik het resultaat te zien kreeg. Behalve een wipneus, een raar lijf en een blik die deed vermoeden dat ik de hele dag zo stoned als een kanarie was, zag ik een naïeve, ijdele tuthola.

Terug naar Delft, waar het over echte dingen gaat. Exit modellencarrière. Maar dat hoeft mijn ex niet te weten. Hij kijkt me ineens doordringend aan. “Anna, mag ik je iets vragen? Als je mij in een woord zou moeten omschrijven, wat zou dat dan zijn?” Daar hoef ik niet lang over na te denken: IJdeltuit. Wat dat betreft pasten we dan weer wel goed bij elkaar.

Anna Noyons

“Of je nog wat wilt drinken?” “Wat? O sorry, ja graag.” Ik zit tegenover mijn ex, in een vol café. Hij had vanmiddag gebeld dat hij ‘me weer eens wilde zien’.

Ik vroeg hoe het met hem ging. Waarna hij losbarstte in een drie kwartier durende monoloog. Het ging geweldig met hem. Nee, echt: geweldig. Zit goed in zijn vel. Net terug uit het buitenland. Nieuwe vriendin. Hij weet helemaal wat hij wil in het leven. Bijna klaar. Ja, nog even afstuderen. En dan bij een groot bedrijf. Geld verdienen met belangrijke projecten. En het voelt allemaal zo goed.

“En hoe gaat het met je afstudeerproject?”, vraag ik. Ja, ook supergoed. En hij oreert verder over de ins en outs van de door hem zelf geformuleerde opdracht en hoe geniaal die is, daarbij implicerend dat ik het waarschijnlijk niet helemaal zou begrijpen, maar dat dat niet erg is, omdat het ook wel heel ingewikkeld en geniaal is. En wat het probleem nou precies is met zo’n instituut als de TU. Dat het eigenlijk een groot complot is tegen studenten die iets willen bereiken in het leven…

Mijn gedachten dwalen af. Ik moet denken aan de film ‘Casanova’, waarin Casanova zijn ware liefde uiteindelijk verovert met de zin: “Well, I’ve dominated the conversation long enough. What are your thoughts on the matter?”

“Maar hoe is het met jou?” Ik schrik op. “Ja, ook geweldig. Met leuke dingen bezig en ik ben sinds kort model”, hoor ik mezelf zeggen. “O.” Het is de halve waarheid. Of eigenlijk een splintertje van de waarheid. Ik heb een dagje geposeerd voor mijn hippe Amsterdamse vriendin, die mode studeert. Gevleid heb ik zwoel in de camera gekeken en waande me de nieuwe Cindy Crawford. Tot ik het resultaat te zien kreeg. Behalve een wipneus, een raar lijf en een blik die deed vermoeden dat ik de hele dag zo stoned als een kanarie was, zag ik een naïeve, ijdele tuthola.

Terug naar Delft, waar het over echte dingen gaat. Exit modellencarrière. Maar dat hoeft mijn ex niet te weten. Hij kijkt me ineens doordringend aan. “Anna, mag ik je iets vragen? Als je mij in een woord zou moeten omschrijven, wat zou dat dan zijn?” Daar hoef ik niet lang over na te denken: IJdeltuit. Wat dat betreft pasten we dan weer wel goed bij elkaar.

Anna Noyons