Afstandscollege

De professor geeft een groep van 130 Delftse bouwkundestudenten een interactief werk- en discussiecollege vanuit zijn werkkamer aan de Harvard Graduate School of Design in Boston.

Pollalis levert al langer een bijdrage aan de onderwijsmodule M2 van de afstudeerrichting bouwmanagement & vastgoedbeheer. Vorig jaar was hij voor het tweede deel van de module niet beschikbaar wegens verplichtingen in Harvard. Remote Teaching was de enige mogelijke oplossing. Het experiment slaagde en inmiddels is het een normaal onderdeel van de onderwijsmodule.

Als Pollalis voor de derde keer uit beeld verdwijnt en de hilariteit toeneemt, vindt ir. Rob Geraedts het welletjes. ,,Wat bent u eigenlijk aan het doen?”, vraagt de coördinator van de lesmodule nieuwsgierig aan de Griekse professor. Wat blijkt: Pollalis maakt foto’s van zichzelf met een webcam. ,,De eerste collega komt pas over anderhalf uur, dus ik moet het zelf doen”, glimlacht hij. Het is donderdagmiddag 13.00 uur in Delft; aan de andere kant van de oceaan is het zeven uur ’s ochtends.

De studenten hebben in groepen presentaties voorbereid over het koopproces bij het kopen van een huis. Pollalis heeft de presentaties beoordeeld en bedient vanuit zijn werkkamer de Powerpoint-dia’s die de studenten op het linkerscherm te zien krijgen.

De sfeer tijdens het college is erg ontspannen, het lijkt of de sympathieke hoogleraar zelf in de zaal zit. In werkelijkheid zit hij duizenden kilometers ver. Het scheelt dat Pollalis de eerste twee weken van de module zelf in Delft was: Pollalis weet van sommige studenten zelfs de voornaam.

Zoals van Lonneke, die blij is met de lessen. ,,Hij laat mensen zelf denken en laat ze afvragen waarom ze bepaalde dingen vinden.” Medestudent Tim vindt de colleges ‘geweldig’. Het niveau ligt volgens hem niet zo hoog, maar dat komt door het taalverschil. ,,In het Nederlands zou het veel sneller overkomen.”

,,Hij is echt een goede docent, tien keer beter dan de docenten hier”, verklaart bouko Jeroen. ,,Zijn methode dan”, haast hij zich te zeggen, want de Delftse docenten wil hij niet aanvallen. ,,Pollalis gebruikt de informatie van jouw sheets om je iets te leren. Hij koppelt de kennis die je hebt vergaard op een leuke manier terug.”

Eveline vindt het handiger als de professor zelf in de zaal zou staan. ,,Het is nu moeilijker om je te concentreren. Het is wel lastig dat hij het niet ziet als je je hand opsteekt!”

Niets is minder waar, stelt Geraedts. De cameravrouw is geïnstrueerd zoveel mogelijk overzichtshots te maken. Pollalis had in zijn werkkamer goed overzicht over de collegezaal. Volgens Geraedts negeert de professor bewust handopstekers. ,,Vaak willen dezelfde studenten op de voorgrond treden, terwijl iedereen in de zaal een paar keer aan bod moet komen om een individuele beoordeling mogelijk te maken.”

,,Excuse me”, zegt professor Spiro Pollalis tegen zijn gehoor en hij verdwijnt uit beeld. Onderdrukt gegniffel in collegezaal A van Bouwkunde. De professor geeft een groep van 130 Delftse bouwkundestudenten een interactief werk- en discussiecollege vanuit zijn werkkamer aan de Harvard Graduate School of Design in Boston.

Pollalis levert al langer een bijdrage aan de onderwijsmodule M2 van de afstudeerrichting bouwmanagement & vastgoedbeheer. Vorig jaar was hij voor het tweede deel van de module niet beschikbaar wegens verplichtingen in Harvard. Remote Teaching was de enige mogelijke oplossing. Het experiment slaagde en inmiddels is het een normaal onderdeel van de onderwijsmodule.

Als Pollalis voor de derde keer uit beeld verdwijnt en de hilariteit toeneemt, vindt ir. Rob Geraedts het welletjes. ,,Wat bent u eigenlijk aan het doen?”, vraagt de coördinator van de lesmodule nieuwsgierig aan de Griekse professor. Wat blijkt: Pollalis maakt foto’s van zichzelf met een webcam. ,,De eerste collega komt pas over anderhalf uur, dus ik moet het zelf doen”, glimlacht hij. Het is donderdagmiddag 13.00 uur in Delft; aan de andere kant van de oceaan is het zeven uur ’s ochtends.

De studenten hebben in groepen presentaties voorbereid over het koopproces bij het kopen van een huis. Pollalis heeft de presentaties beoordeeld en bedient vanuit zijn werkkamer de Powerpoint-dia’s die de studenten op het linkerscherm te zien krijgen.

De sfeer tijdens het college is erg ontspannen, het lijkt of de sympathieke hoogleraar zelf in de zaal zit. In werkelijkheid zit hij duizenden kilometers ver. Het scheelt dat Pollalis de eerste twee weken van de module zelf in Delft was: Pollalis weet van sommige studenten zelfs de voornaam.

Zoals van Lonneke, die blij is met de lessen. ,,Hij laat mensen zelf denken en laat ze afvragen waarom ze bepaalde dingen vinden.” Medestudent Tim vindt de colleges ‘geweldig’. Het niveau ligt volgens hem niet zo hoog, maar dat komt door het taalverschil. ,,In het Nederlands zou het veel sneller overkomen.”

,,Hij is echt een goede docent, tien keer beter dan de docenten hier”, verklaart bouko Jeroen. ,,Zijn methode dan”, haast hij zich te zeggen, want de Delftse docenten wil hij niet aanvallen. ,,Pollalis gebruikt de informatie van jouw sheets om je iets te leren. Hij koppelt de kennis die je hebt vergaard op een leuke manier terug.”

Eveline vindt het handiger als de professor zelf in de zaal zou staan. ,,Het is nu moeilijker om je te concentreren. Het is wel lastig dat hij het niet ziet als je je hand opsteekt!”

Niets is minder waar, stelt Geraedts. De cameravrouw is geïnstrueerd zoveel mogelijk overzichtshots te maken. Pollalis had in zijn werkkamer goed overzicht over de collegezaal. Volgens Geraedts negeert de professor bewust handopstekers. ,,Vaak willen dezelfde studenten op de voorgrond treden, terwijl iedereen in de zaal een paar keer aan bod moet komen om een individuele beoordeling mogelijk te maken.”