Academia

De mensen van Academia woonden in prachtige laboratoria, gevuld met het mooiste glaswerk van over de hele wereld. Ze hadden ingewikkelde apparaten met lampjes en schermpjes en ingebouwde rekenmachientjes. Het enige dat de inwoners van Academia hoefden te doen, was heel slimme dingen verzinnen. En dat konden ze hoor, slimme dingen verzinnen. Ze kwamen er achter hoe je een raket naar de maan kon schieten, en hoe het heelal eruit zag als je er van buitenaf naar keek, en hoe je met één druppeltje vloeistof een heel land in de lucht kon laten vliegen. De inwoners van Academia noemden dat Kennis. Over die Kennis schreven ze heel ingewikkelde verhalen,en ze kwamen erover vertellen in het buurland Societa. De allerslimsten in Societa luisterden aandachtig en zeiden dat ze het begrepen. Of dat zo was wist niemand, maar ze zeiden het toch maar. Zo werd de Kennis gedeeld, bleef het geld uit de lucht vallen, en was iedereen gelukkig.

Tot op een kwade dag het ongeluk de inwoners van Academia trof. Van de ene op de andere dag kwam er geen geld meer uit de lucht vallen. Het regende geen rooie cent meer. De inwoners van Academia zaten in zak en as, want nu konden ze geen mooie laboratoria meer bouwen of ingewikkelde apparaten kopen. Het was afgelopen met de rust en vrede in het land. Men harkte de laatste restjes geld bijeen en potte dat op in de laboratoria. De koning wist zich geen raad. “Ach, kwam het geld maar weer uit de lucht vallen, dan zou mijn volk weer net zo gelukkig zijn als vroeger”, weende hij. Maar het geld bleef uit.

Toen kwam de koningin uit het verre land Industria op bezoek. De mensen in Industria woonden in fabrieken, en deden niets liever dan dingen maken. Maar de koningin was ook verdrietig. Aan geld geen gebrek, dat stroomde uit de bergen van Societa rechtstreeks het land in, maar de laatste tijd kon niemand nog iets nieuws verzinnen; alles was al een keer gemaakt. De koningin verzuchtte: “Ach, hadden we maar nieuwe Kennis, dan zouden we weer dingen kunnen maken, en zou mijn volk weer net zo gelukkig zijn als vroeger.”

Plotseling kreeg de koning een heel slim idee. Het was misschien wel het slimste idee dat ooit in Academia was bedacht. De koning stelde voor om de Kennis van Academia te ruilen voor het geld van Industria. De koningin vond het ook een heel goed idee. Ze wilde alleen dat de inwoners van Academia hun Kennis niet meer met Jan en alleman zouden delen. “Want voor niets gaat de zon op”, zei ze. En zo is het.

Tussen beide landen ontstond een bloeiende ruilhandel. De mensen van Academia verzonnen de gekste dingen voor de mensen van Industria en kregen daar geld voor terug. En de mensen van Industria maakten met die Kennis aan de lopende band nieuwe dingen. De koning trouwde met de koningin, en ze leefden nog lang en gelukkig.

En de inwoners van Societa? Ja, die niet natuurlijk, maar dat is weer een ander verhaal…

Drs. Daan Schuurbiers is onderzoeker bij de werkgroep biotechnologie en maatschappij.

Er was eens een land waar niemand hoefde te werken. Academia heette dat land. Iedereen was er gelukkig, want het geld kwam zomaar uit de lucht vallen. De mensen van Academia woonden in prachtige laboratoria, gevuld met het mooiste glaswerk van over de hele wereld. Ze hadden ingewikkelde apparaten met lampjes en schermpjes en ingebouwde rekenmachientjes. Het enige dat de inwoners van Academia hoefden te doen, was heel slimme dingen verzinnen. En dat konden ze hoor, slimme dingen verzinnen. Ze kwamen er achter hoe je een raket naar de maan kon schieten, en hoe het heelal eruit zag als je er van buitenaf naar keek, en hoe je met één druppeltje vloeistof een heel land in de lucht kon laten vliegen. De inwoners van Academia noemden dat Kennis. Over die Kennis schreven ze heel ingewikkelde verhalen,en ze kwamen erover vertellen in het buurland Societa. De allerslimsten in Societa luisterden aandachtig en zeiden dat ze het begrepen. Of dat zo was wist niemand, maar ze zeiden het toch maar. Zo werd de Kennis gedeeld, bleef het geld uit de lucht vallen, en was iedereen gelukkig.

Tot op een kwade dag het ongeluk de inwoners van Academia trof. Van de ene op de andere dag kwam er geen geld meer uit de lucht vallen. Het regende geen rooie cent meer. De inwoners van Academia zaten in zak en as, want nu konden ze geen mooie laboratoria meer bouwen of ingewikkelde apparaten kopen. Het was afgelopen met de rust en vrede in het land. Men harkte de laatste restjes geld bijeen en potte dat op in de laboratoria. De koning wist zich geen raad. “Ach, kwam het geld maar weer uit de lucht vallen, dan zou mijn volk weer net zo gelukkig zijn als vroeger”, weende hij. Maar het geld bleef uit.

Toen kwam de koningin uit het verre land Industria op bezoek. De mensen in Industria woonden in fabrieken, en deden niets liever dan dingen maken. Maar de koningin was ook verdrietig. Aan geld geen gebrek, dat stroomde uit de bergen van Societa rechtstreeks het land in, maar de laatste tijd kon niemand nog iets nieuws verzinnen; alles was al een keer gemaakt. De koningin verzuchtte: “Ach, hadden we maar nieuwe Kennis, dan zouden we weer dingen kunnen maken, en zou mijn volk weer net zo gelukkig zijn als vroeger.”

Plotseling kreeg de koning een heel slim idee. Het was misschien wel het slimste idee dat ooit in Academia was bedacht. De koning stelde voor om de Kennis van Academia te ruilen voor het geld van Industria. De koningin vond het ook een heel goed idee. Ze wilde alleen dat de inwoners van Academia hun Kennis niet meer met Jan en alleman zouden delen. “Want voor niets gaat de zon op”, zei ze. En zo is het.

Tussen beide landen ontstond een bloeiende ruilhandel. De mensen van Academia verzonnen de gekste dingen voor de mensen van Industria en kregen daar geld voor terug. En de mensen van Industria maakten met die Kennis aan de lopende band nieuwe dingen. De koning trouwde met de koningin, en ze leefden nog lang en gelukkig.

En de inwoners van Societa? Ja, die niet natuurlijk, maar dat is weer een ander verhaal…

Drs. Daan Schuurbiers is onderzoeker bij de werkgroep biotechnologie en maatschappij.