Een oude meester

Met je benen klem achter een klein lullig tafelje dat nooit wil uitklappen. Na vijf minuten kwam er een jongen de zaal binnenlopen. Hij keek wat verdwaasd om zich heen en verdween weer. Waarschijnlijk een eerstejaars student die zich heeft verslapen. Heerlijk. Nostalgie.

Maar goed, voor het verhaal van Van der Veer zijn zo’n honderd young professionals komen opdraven. Van der Veer doceert over zijn stokpaardjes wat betreft de olie- en gasindustrie. Verder legt hij ons in duidelijke taal uit hoe we succesvol worden. Geen poespas. Simpel Engels en duidelijke boodschappen. Het doet me denken aan de kracht van een goed college. Luisteren naar iemand die meer verstand heeft van datgene dan jijzelf. Dat is super leerzaam! Goed luisteren en kennis opdoen! En opschrijven! En dan thuis nog een keer voor jezelf uitschrijven.

Want alleen ‘staand op de schouders van reuzen’ kun je verder kijken (een bekende uitspraak bleek later, waar ik als eenvoudig ingenieur nog nooit van had gehoord). Erg toepasselijk, want Jeroen van der Veer is duidelijk een reus. Wat een wijsheid komt er uit zijn mond. De zorgvuldige woordkeuze verraadt dat hij dit verhaal vaker heeft verteld. Van elk discussiepunt kent hij de ins en outs. Of de vraag nu gaat over een politieke kwestie van Shell ergens in het Oosten tien jaar geleden, of over olieraffinage in Pernis. Elk woord spot on. Wat een wijsheid. Wat een charisma.

Volgens Van der Veer zijn wij het, de jonge honden, die het moeten gaan doen. Maar het is me duidelijk. Wij jonge honden hebben nog een hoop te leren totdat het zover is. Van hem, de oude meester.