[Column] Gekke ingenieurs

Vijf, zes, zeven, oct. Een taal voor nerds.

Tien jaar geleden begon ik een wetenschapper te worden. Op de universiteit leerde ik de grote vraag te stellen: waarom? Alsof ik een kleuter was, begon ik de wereld opnieuw te ontdekken. Maar nu op de meest gestructureerde manier, aan de hand van de wetten van de wetenschap en de taal van de wiskunde. Ik wist het zeker: de universiteit is waar ik de rest van mijn leven ga zijn. Fast forward: een paar jaar geleden begon ik op de TU Delft. Wist ik veel waar die T voor stond en dat dit vroeger een hogeschool was. Wat voor mij belangrijk was, was dat die U voor universiteit stond en ik ademde academische cultuur. Ik ging met impedantiespectroscopie kijken naar de fluctuerende capaciteit van polyelectrolieten op een halfgeleider met als toepassing helemaal fucking niets. Heerlijk.

Totdat iemand me vroeg: ‘maar waarom dan?’ Uhm, omdat ik wil weten hoe dat werkt, natuurlijk. ‘Geen toepassing?’ Nope.

‘Niet iedere nerd spreekt dezelfde taal’

Toen viel het kwartje: ik keek om me heen en het viel me op dat er zoveel mensen samenwerkten met bedrijven en met specifieke einddoelen. Ze zoeken niet het antwoord op de waaromvraag, maar de hoe-vraag. Hoe maken we een efficiënte zonneauto en hoe maken we een quantumcomputer. Ook gaaf, maar geen wetenschap. Techniek met een T en ingenieurs met een ir.

In de Amerikaanse sci-popcultuur is het verschil tussen scientists en engineers duidelijker; misschien daarom dat mijn kwartje zo laat viel. Les voor de lezer: probeer er eens bij stil te staan, de volgende keer dat je luistert naar een wetenschapper of een ingenieur. Mij scheelde dat sindsdien veel spraakverwarring, want niet iedere nerd spreekt dezelfde taal. Daarnaast zijn trouwens de meeste mad scientists meer mad engineers.

Aldo G.M. Brinkman was onderzoeker bij Chemical Engineering (Technische Natuurwetenschappen) en schrijft over het leven van een jonge wetenschapper. Lees ook zijn column ‘Generalist‘.

Aldo Brinkman / Columnist