Project March volgt zijn eigen weg

Translation in progress

Vooruitgegaan door een cameravrouw, en omringd door drie vangers liep Koen van Zeeland (34) de Mandelazaal van Museum Prinsenhof in. In de gespannen stilte klonk alleen het zoemen van de elektromotoren. Stap na stap zwoegde hij de zaal in, zich met zijn krukken overeind houdend. Pas toen hij zich oprichtte, en er een brede grijns over zijn bezwete gezicht trok, barstte het applaus los en gejuich klonk op uit de zaal. Een dwarslaesiepatiënt die weer kan lopen – dat blijft een wonder. Het applaus gold dan ook niet alleen piloot Koen van Zeeland, maar alle 26 studenten die 13 maanden lang naar dit moment hadden toegewerkt. De intocht in het Prinsenhof was gepland als het eindpunt van een 240 meter lange wandeling over de Oude Delft met zijn stenen plaveisel en bolle bruggen. Helaas kwam net op dat moment een zware regenbui over, zodat de organisatie besloot de demonstratie naar binnen te verhuizen. Vrijdag had Van Zeeland tijdens een generale repetitie wel het hele traject afgelegd, vertelt chief engineer Eva van Houwelingen. Een supportteam in een bakfiets met computerschermen volgde hem om een oogje te houden op de techniek. Dat was allemaal goed verlopen en de zonderlinge parade had heel wat bekijks getrokken. Eigen weg Anders dan voorgaande jaren was de internationale competitie voor exoskeletten <a href="https://cybathlon.ethz.ch/en" target="_blank" rel="noopener nofollow external noreferrer" data-wpel-link="external">Cybathlon</a> dit keer niet het einddoel. Tijdens de wedstrijd zien de prestaties er indrukwekkend uit, maar de robots zijn uitsluitend ontworpen voor het wedstrijdparcours en kunnen daarbuiten niet veel. Dat moest anders, vond teammanager Francesca Kessler: het exoskelet moest leren omgaan met onbekende omgevingen. En dus volgde het team zijn eigen weg. Daarvoor installeerden ze camera’s aan de voorkant die de afstand en de hoogte van de weg meten. De piloot selecteert het type traject (vlak, helling of trap) en de gewenste stapgrootte. De robot plant eerst de voetstappen op het 3D-traject en is daarna klaar voor de uitvoering. “Het skelet bepaalt zelf waar hij z’n voet zet”, vertelt Van Zeeland na afloop. “Dat pak is zo sterk, daar verander ik niks aan. Ik moet gewoon mee in de beweging.” Natuurlijk beter Het kunnen omgaan met onbekende omgevingen is de eerste stap (loopmetafoor) op weg naar een flexibeler looprobot, vertelt chief engineer Van Houwelingen. Een volgende ontwikkeling is het pak zelf-balancerend te maken, zodat de krukken overbodig worden. Het nadeel is waarschijnlijk een zwaardere machine. Ook de interactie met de gebruiker kan beter, vertelt ze. Zo zou het pak alleen een voet omhoog moeten doen als er geen druk opstaat, met andere woorden: als de gebruiker zijn gewicht op het andere been heeft gezet. Ook onderzoekt het team alternatieven voor de bediening zoals een Google bril of een EEG-scan zodat de gebruiker voor zich uit kan blijven kijken. Pak of stoel? “Als het gaat om even een kopje koffie te halen bij de automaat, dan is de rolstoel een stuk makkelijker”, weet Van Zeeland. “Snel, gemakkelijk en wendbaar. Daarbij vergeleken is een exoskelet veel moeite voor te weinig resultaat.” Toch heeft hij met plezier 21 keer getraind met het studententeam. “Mijn arm- en borstspieren zijn enorm gegroeid”, constateert hij. “Het was een goede work-out, want ik gebruik heel andere spieren dan in de rolstoel.” Ook teammanager Francesca Kessler ziet gezondheidsvoordelen in het gebruik van het exoskelet bij dwarslaesiepatiënten. Revalidatieartsen zien een betere doorbloeding van de benen, en een versterking van de conditie. De kans op trombose en drukplekken neemt af, en de darmwerking verbetert, schrijven ze. Revalidatieartsen van het Erasmus MC gaan deze gezondheidseffecten komend jaar nader onderzoeken. <ul> <li>Website van <a href="https://www.projectmarch.nl/" target="_blank" rel="noopener nofollow external noreferrer" data-wpel-link="external">ProjectMARCH</a></li> </ul> <img decoding="async" alt="" data-entity-type="file" data-entity-uuid="0bb01ebf-6d87-4bfc-b219-5acdb1aff832" data-src="https://delta.tudelft.nl/wp-content/uploads/2023/12/MARCHIV-bakfiets_0-768x512.jpg" src="" class="lazyload" style="--smush-placeholder-width: 768px; --smush-placeholder-aspect-ratio: 768/512;" /><noscript><img decoding="async" alt="" data-entity-type="file" data-entity-uuid="0bb01ebf-6d87-4bfc-b219-5acdb1aff832" src="https://delta.tudelft.nl/wp-content/uploads/2023/12/MARCHIV-bakfiets_0-768x512.jpg" /></noscript>Speciaal voor buiten ontwikkelde Project March een mobiele mission control. (Foto: Jos Wassink)

Project March volgt zijn eigen weg

Gerelateerd

TU-alumni doorbreken geluidsbarrière met ruimtevliegtuig

‘We moeten wetenschappelijke integriteit in de haarvaten van de organisatie brengen’

Delfts Symphonie Orkest speelt in teken van planeten