Ongemakkelijkheden

Fik bleef vanouds geregeld opduiken om een glimp van Mylotte op te vangen, maar meestal vergeefs. Zelfs Fredo zag zijn huisgenote niet echt vaak.

,,Die twee hébben toch niks?” had Fik bezorgd geïnformeerd, maar Fredo dacht van niet. Wel had hij gedacht dat Mylotte hem, Fredo, ontweek, – maar nee, dat leek hem onzin.

De dag dat de wilde expeditie naar Paradiso aanving hing er echter wel degelijk iets in de lucht% Mylotte kletste bij het inladen met Bert-Jan en met Zavjee, ze verblijdde ook Fik met ruimschoots wat aandacht, met Hurm werden nog wat bandbus-technische zaken besproken… zelfs de verveeld toekijkende Palinde vielen enige vriendelijke woorden ten deel.

Fredo lag echter categorisch buiten Mylottes gezichtsveld, zo leek het.

Het viel de anderen ook op.

Fredo werd er knap ongemakkelijk van. Hij had het altijd goed met zijn huisgenote kunnen vinden, was diep van binnen misschien zelfs een heel klein onschuldig beetje gek op haar (maargoed, dat was half Delft tenslotte), en nu dit.

Als hij iets aan Mylotte vroeg was ze nog minder spraakzaam dan Hurm.

Wat heb ik gedáán, dacht Fredo. Iets verkeerd gezegd? Laatst nog haar kat verzorgd, toen ze naar haar ouders was… haar post gered uit de chaos in de gang…

‘Post!’ lispelde zijn onderbewustzijn. Fredo piekerde.

‘Post!’ fluisterde zijn onderbewustzijn nu iets nadrukkelijker. Toen ging hem een licht op. Fik. Valentijnskaart. Geleende pen. Paarse inkt.

Sodemenondemiljaar.

Wat vooraf ging: Mylotte gepromoveerd tot bandchauffeuse!

Mylotte en Hurm hadden de rest van die week tijd gestoken in het verder verfraaien van de bandbus. Fik bleef vanouds geregeld opduiken om een glimp van Mylotte op te vangen, maar meestal vergeefs. Zelfs Fredo zag zijn huisgenote niet echt vaak.

,,Die twee hébben toch niks?” had Fik bezorgd geïnformeerd, maar Fredo dacht van niet. Wel had hij gedacht dat Mylotte hem, Fredo, ontweek, – maar nee, dat leek hem onzin.

De dag dat de wilde expeditie naar Paradiso aanving hing er echter wel degelijk iets in de lucht% Mylotte kletste bij het inladen met Bert-Jan en met Zavjee, ze verblijdde ook Fik met ruimschoots wat aandacht, met Hurm werden nog wat bandbus-technische zaken besproken… zelfs de verveeld toekijkende Palinde vielen enige vriendelijke woorden ten deel.

Fredo lag echter categorisch buiten Mylottes gezichtsveld, zo leek het.

Het viel de anderen ook op.

Fredo werd er knap ongemakkelijk van. Hij had het altijd goed met zijn huisgenote kunnen vinden, was diep van binnen misschien zelfs een heel klein onschuldig beetje gek op haar (maargoed, dat was half Delft tenslotte), en nu dit.

Als hij iets aan Mylotte vroeg was ze nog minder spraakzaam dan Hurm.

Wat heb ik gedáán, dacht Fredo. Iets verkeerd gezegd? Laatst nog haar kat verzorgd, toen ze naar haar ouders was… haar post gered uit de chaos in de gang…

‘Post!’ lispelde zijn onderbewustzijn. Fredo piekerde.

‘Post!’ fluisterde zijn onderbewustzijn nu iets nadrukkelijker. Toen ging hem een licht op. Fik. Valentijnskaart. Geleende pen. Paarse inkt.

Sodemenondemiljaar.