De kruidenwinkel

Ze schuiven post-itjes heen en weer. ,,Ja!” roept één. ,,Zwarte strings + inlegkruisjes = zwarte inlegkruisjes.” De duivel knikt tevreden en heeft er al een pakkende slogan bij bedacht.

Goed, een onzinnig product kan ik uit mijn mandje weren, maar dan moet je nog het hoofd bieden aan de valkuilen in de supermarkt. Je loopt een uitgestippeld pad, krijgt op de juiste plaats de geur van vers brood in je neus gespoten. Ik ken de trucs, maar haal thuis toch weer zo’n pak niet te vreten Bananenbix van 69 cent uit m’n rugzak.

Beter zijn dan de kleinere speciaalzaken. Die hebben tenminste nog karakter. Dacht je! Laatst had ik een leuk kruidenwinkeltje in Londen ‘ontdekt’, maar na nog wat rondlopen door de stad kwam ik erachter dat er een identieke in elke wijk zat. Dure olijfoliezaken, koffiehoekjes, pastatenten: het verbaast me hoe makkelijk mensen zich laten meeslepen door de gecreëerde experience van ketens die waarschijnlijk hetzelfde franchisebeleid voeren als MacDonalds.

Authentieke winkeltjes % eenlingen – worden steeds zeldzamer, maar hier in Delft zit er een waar ik kruiden en thee koop. Als ik binnenkom duurt het even voordat de eigenaar vanuit een hoekje naar voren schuifelt. Zijn blik is neutraal, als die van een psychiater. De wanden staan vol grote glazen potten met onbekende specerijen en het is er te donker voor deze tijd. Net Jiskefets ‘Dierenwinkel’.

Die serie was trouwens best populair. Stel je voor: een concept voor een winkel waar mensen zich op hun gemak voelen, omdat ze zo sullig kunnen zijn als ze willen. Voor de optimale miscommunicatie krijgen nieuwe medewerkers een cursus Klant-ontwijkend Gedrag en naast hun vakantietoeslag een fout pak van de zaak.

Het zal toch niet?! Over de toonbank met griesmeel en gluten-vrije bonensoep gluur ik naar zijn voeten. Onder zijn sokkige sandaal zit een paar centimeter lucht. Gelukkig, hij zweeft. Het is een echte.

Te veel kennis van marketing en consumentengedrag kan winkelen tot een belastende bezigheid maken. Sterker nog, ik word er paranoïde van. Bij elk nieuw product zie ik het marketingteam om de tafel zitten brainstormen. Ze schuiven post-itjes heen en weer. ,,Ja!” roept één. ,,Zwarte strings + inlegkruisjes = zwarte inlegkruisjes.” De duivel knikt tevreden en heeft er al een pakkende slogan bij bedacht.

Goed, een onzinnig product kan ik uit mijn mandje weren, maar dan moet je nog het hoofd bieden aan de valkuilen in de supermarkt. Je loopt een uitgestippeld pad, krijgt op de juiste plaats de geur van vers brood in je neus gespoten. Ik ken de trucs, maar haal thuis toch weer zo’n pak niet te vreten Bananenbix van 69 cent uit m’n rugzak.

Beter zijn dan de kleinere speciaalzaken. Die hebben tenminste nog karakter. Dacht je! Laatst had ik een leuk kruidenwinkeltje in Londen ‘ontdekt’, maar na nog wat rondlopen door de stad kwam ik erachter dat er een identieke in elke wijk zat. Dure olijfoliezaken, koffiehoekjes, pastatenten: het verbaast me hoe makkelijk mensen zich laten meeslepen door de gecreëerde experience van ketens die waarschijnlijk hetzelfde franchisebeleid voeren als MacDonalds.

Authentieke winkeltjes % eenlingen – worden steeds zeldzamer, maar hier in Delft zit er een waar ik kruiden en thee koop. Als ik binnenkom duurt het even voordat de eigenaar vanuit een hoekje naar voren schuifelt. Zijn blik is neutraal, als die van een psychiater. De wanden staan vol grote glazen potten met onbekende specerijen en het is er te donker voor deze tijd. Net Jiskefets ‘Dierenwinkel’.

Die serie was trouwens best populair. Stel je voor: een concept voor een winkel waar mensen zich op hun gemak voelen, omdat ze zo sullig kunnen zijn als ze willen. Voor de optimale miscommunicatie krijgen nieuwe medewerkers een cursus Klant-ontwijkend Gedrag en naast hun vakantietoeslag een fout pak van de zaak.

Het zal toch niet?! Over de toonbank met griesmeel en gluten-vrije bonensoep gluur ik naar zijn voeten. Onder zijn sokkige sandaal zit een paar centimeter lucht. Gelukkig, hij zweeft. Het is een echte.