Delftse eigendunk in de Tarzan-corner

Barstend van zelfvertrouwen blikte het twaalfkoppige team vooruit op de drieduizend kilometer lange race van Darwin naar Adelaide en oefende alvast de overwinningkreet.

De Tarzan-corner. Zo heet het stukje circuit waar zonnewagen Nuna-II werd onthuld. Een toepasselijk gespierde naam. Team en sponsors schreeuwden er van de daken hoe fantastisch de verbeterde zonnewagen is.

Louter superlatieven verlieten de stembanden van Ludo van Halderen, topman van sponsor Nuon en Niels Jensen, onderzoeksleider bij het European Space Agency (ESA). Het duidelijkste staaltje Delftse eigendunk was echter het antwoord van race engineer Diederik Kinds op de vraag hoe hoog het team verwacht te eindigen: ,,We wachten in Adelaide wel op de rest.”

Op 19 oktober verschijnt Nuna-II aan de start van de drieduizend kilometer lange world solar challenge van Darwin naar Adelaide. De belangrijkste concurrentie wordt verwacht van het Amerikaanse MIT en het Australische Aurora, dat vorig jaar op slechts een halfuur achterstand tweede werd. De Japanners gelden als gevaarlijke outsiders.

In de pitstraat toonde het team de belangrijkste verbeteringen aan Nuna, waarmee het de concurrentie om de oren hoopt te slaan. Claxon en andere APK-verplichtingen zijn gebleven, maar de wagen is nog aërodynamischer dankzij verlaging en een dunnere achterkant. Nieuw is ook de draagconstructie van de driewieler: een monoque van vezelversterkte kunststoffen in plaats van een aluminium buizenframe, waardoor de wagen veertig kilo lichter werd.

Verder beschikt Nuna-II over triple-junction-zonnecellen uit de binnenkort te lanceren Smart-1-satelliet en is de registratie op afstand (telemetrie) verbeterd, waardoor weersveranderingen en andere wijzigingen sneller in de strategie kunnen worden verwerkt.

Onder de kap blijkt in Zandvoort nog niet alles geïnstalleerd. Om risico’s op beschadigingen te beperken wordt gereden op een testaccu, opgeladen via het stopcontact. Verder gaat de ergonomische stoel vooralsnog schuil onder een kokosmat en is een enkel onderdeel geschoord met hout.

Hitte

Coureur Mark Olsthoorn neemt plaats in de cockpit. Veel race-ervaring heeft hij niet, wel haalt Olsthoorn hoge snelheden op de racefiets. ,,Ik ben fanatiek wielrenner bij Wij trainen ons suf (Wtos). Helaas kom ik nu nauwelijks aan fietsen toe.” Even later accelereert de wagen achter een bestelbusje met cameramensen en fotografen. Tijdens het optrekken produceert de elektromotor zoemtonen, eenmaal op snelheid klinkt slechts het zoeven van de Michelin-banden.

Topsnelheid van de Nuna-II is zo’n honderdzeventig kilometer per uur. ,,Maar dan trekt de motor de accu heel snel leeg”, vertelt coureur Martijn Hinderdael. ,,Optimaal is rijden op een vermogen van twee kilowatt, ongeveer wat een verfbrander verbruikt.” Daarmee hoopt het team gemiddeld honderd kilometer per uur te rijden. Voorganger Nuna haalde een recordgemiddelde van tweeënnegentig kilometer per uur.

Coureur Sten Swanenberg, auto- en motorrijbewijs plus ruime ervaring op de kartbaan, beschrijft wat zijn collega zoal uitvoert: ,,Hij ligt vrij plat in de speciale stoel en stuurt met twee hendels. Ondertussen neemt hij elke drie minuten een slok water en wisselt hij gegevens uit met de mission control. Die geeft adviezen over bijvoorbeeld de ideale snelheid.”

Coureur Raphael Janssens boog zich over de techniek achter de uitwisseling van data. Kan het team eigenlijk worden afgeluisterd door andere teams? ,,Tegen afluisteren is de installatie in principe beveiligd”, vertelt Janssens, de enige Belg in het team. De Leuvense liefhebber van extreme sports als wakeboarden en windsurfen reed al eens met medestudenten een acht uur durende kartrace voor studenten in Brussel. De vier coureurs hebben elk zo’n honderd testkilometers gereden op de DAF-baan in Sint Oedenrode om zoveel mogelijk data te verzamelen voor strategiespecialist Erik Trottemant.

Strategie is van doorslaggevend belang in de race, maar ook de rijvaardigheid van coureurs wordt op de proef gesteld. Hoewel de Australische Stuart Highway tamelijk verlaten is rijden er enorme vrachtwagencombinaties, de roadtrains. Inhalen daarvan vergt goede timing: hard accelereren vreet energie, remmen geldt als een doodzonde. Ook wanneer de kwalificatie geen pole position oplevert moet worden ingehaald.

Veruit de grootste uitdaging voor de coureurs vormt echter de zinderende hitte: ondanks ventilatie in de cockpit loopt de temperatuur op tot zo’n vijftig graden Celsius. In het halfbewolkte Zandvoort stapt Olsthoorn echter fris uit de cockpit. Met de rest van het twaalfkoppige team, elf jongens en één meisje, oefent hij nog maar eens op de overwinningskreet: ,,Yeah!”

Terwijl Nuna-II veilig achter slot en grendel verdwijnt wordt het circuit ingenomen door leaseauto’s op bedrijfsuitje. Vooraan de startrij met Laguna’s, Xsara’s en Vectra’s pronkt de glimmende BMW van de baas. Niemand heeft oog voor de wegspuitende bolide na het zien van een voorbij zoevend zonnepaneel.

Op circuitpark Zandvoort onthulde het Nuon Solar Team afgelopen donderdag de Nuna-II, opvolger van de zonnewagen die in 2001 winnend over de finish zoefde tijdens de World Solar Challenge in Australië. Barstend van zelfvertrouwen blikte het twaalfkoppige team vooruit op de drieduizend kilometer lange race van Darwin naar Adelaide en oefende alvast de overwinningkreet.

De Tarzan-corner. Zo heet het stukje circuit waar zonnewagen Nuna-II werd onthuld. Een toepasselijk gespierde naam. Team en sponsors schreeuwden er van de daken hoe fantastisch de verbeterde zonnewagen is.

Louter superlatieven verlieten de stembanden van Ludo van Halderen, topman van sponsor Nuon en Niels Jensen, onderzoeksleider bij het European Space Agency (ESA). Het duidelijkste staaltje Delftse eigendunk was echter het antwoord van race engineer Diederik Kinds op de vraag hoe hoog het team verwacht te eindigen: ,,We wachten in Adelaide wel op de rest.”

Op 19 oktober verschijnt Nuna-II aan de start van de drieduizend kilometer lange world solar challenge van Darwin naar Adelaide. De belangrijkste concurrentie wordt verwacht van het Amerikaanse MIT en het Australische Aurora, dat vorig jaar op slechts een halfuur achterstand tweede werd. De Japanners gelden als gevaarlijke outsiders.

In de pitstraat toonde het team de belangrijkste verbeteringen aan Nuna, waarmee het de concurrentie om de oren hoopt te slaan. Claxon en andere APK-verplichtingen zijn gebleven, maar de wagen is nog aërodynamischer dankzij verlaging en een dunnere achterkant. Nieuw is ook de draagconstructie van de driewieler: een monoque van vezelversterkte kunststoffen in plaats van een aluminium buizenframe, waardoor de wagen veertig kilo lichter werd.

Verder beschikt Nuna-II over triple-junction-zonnecellen uit de binnenkort te lanceren Smart-1-satelliet en is de registratie op afstand (telemetrie) verbeterd, waardoor weersveranderingen en andere wijzigingen sneller in de strategie kunnen worden verwerkt.

Onder de kap blijkt in Zandvoort nog niet alles geïnstalleerd. Om risico’s op beschadigingen te beperken wordt gereden op een testaccu, opgeladen via het stopcontact. Verder gaat de ergonomische stoel vooralsnog schuil onder een kokosmat en is een enkel onderdeel geschoord met hout.

Hitte

Coureur Mark Olsthoorn neemt plaats in de cockpit. Veel race-ervaring heeft hij niet, wel haalt Olsthoorn hoge snelheden op de racefiets. ,,Ik ben fanatiek wielrenner bij Wij trainen ons suf (Wtos). Helaas kom ik nu nauwelijks aan fietsen toe.” Even later accelereert de wagen achter een bestelbusje met cameramensen en fotografen. Tijdens het optrekken produceert de elektromotor zoemtonen, eenmaal op snelheid klinkt slechts het zoeven van de Michelin-banden.

Topsnelheid van de Nuna-II is zo’n honderdzeventig kilometer per uur. ,,Maar dan trekt de motor de accu heel snel leeg”, vertelt coureur Martijn Hinderdael. ,,Optimaal is rijden op een vermogen van twee kilowatt, ongeveer wat een verfbrander verbruikt.” Daarmee hoopt het team gemiddeld honderd kilometer per uur te rijden. Voorganger Nuna haalde een recordgemiddelde van tweeënnegentig kilometer per uur.

Coureur Sten Swanenberg, auto- en motorrijbewijs plus ruime ervaring op de kartbaan, beschrijft wat zijn collega zoal uitvoert: ,,Hij ligt vrij plat in de speciale stoel en stuurt met twee hendels. Ondertussen neemt hij elke drie minuten een slok water en wisselt hij gegevens uit met de mission control. Die geeft adviezen over bijvoorbeeld de ideale snelheid.”

Coureur Raphael Janssens boog zich over de techniek achter de uitwisseling van data. Kan het team eigenlijk worden afgeluisterd door andere teams? ,,Tegen afluisteren is de installatie in principe beveiligd”, vertelt Janssens, de enige Belg in het team. De Leuvense liefhebber van extreme sports als wakeboarden en windsurfen reed al eens met medestudenten een acht uur durende kartrace voor studenten in Brussel. De vier coureurs hebben elk zo’n honderd testkilometers gereden op de DAF-baan in Sint Oedenrode om zoveel mogelijk data te verzamelen voor strategiespecialist Erik Trottemant.

Strategie is van doorslaggevend belang in de race, maar ook de rijvaardigheid van coureurs wordt op de proef gesteld. Hoewel de Australische Stuart Highway tamelijk verlaten is rijden er enorme vrachtwagencombinaties, de roadtrains. Inhalen daarvan vergt goede timing: hard accelereren vreet energie, remmen geldt als een doodzonde. Ook wanneer de kwalificatie geen pole position oplevert moet worden ingehaald.

Veruit de grootste uitdaging voor de coureurs vormt echter de zinderende hitte: ondanks ventilatie in de cockpit loopt de temperatuur op tot zo’n vijftig graden Celsius. In het halfbewolkte Zandvoort stapt Olsthoorn echter fris uit de cockpit. Met de rest van het twaalfkoppige team, elf jongens en één meisje, oefent hij nog maar eens op de overwinningskreet: ,,Yeah!”

Terwijl Nuna-II veilig achter slot en grendel verdwijnt wordt het circuit ingenomen door leaseauto’s op bedrijfsuitje. Vooraan de startrij met Laguna’s, Xsara’s en Vectra’s pronkt de glimmende BMW van de baas. Niemand heeft oog voor de wegspuitende bolide na het zien van een voorbij zoevend zonnepaneel.