De Hulk

br />
Wie kent de situatie niet. Iemand vraagt je wat voor werk je doet. Als je vertelt dat je op een universiteit werkt is de interesse vaak meteen weg. Is dat niet het geval, dan leidt het gesprek onvermijdelijk tot de vraag: ,,Maar wat onderzoek je daar dan precies?” Die vraag vind ik lastig te beantwoorden. Het is moeilijk om een leek uit te leggen waarom een stikstofatoom in staal liever bij een titaanatoom zit dan bij een nikkelatoom, en al helemaal waarom je dat zo graag wilt weten.

Meestal ontwijk ik de vraag dan ook met een verhaal over de voordelen van het harden van staal voor boorkoppen en het opsommen van potentiële toepassingen voor motoronderdelen. En ik weet best dat de vragensteller eigenlijk niet op dat antwoord zit te wachten.

In de film ‘De Hulk’ kun je zien hoe de wetenschap volgens Hollywood boeiend gemaakt wordt. De hulk, in zijn gewone leven Bruce, heeft hetzelfde beroep als ik. Geplaagd door jeugdtrauma’s, nachtmerries en zijn beeldschone collega Betty, werpt de werkverslaafde getalenteerde held zich met zijn onderzoeksteam op de ontwikkeling van nanomeds. Beestjes die onder invloed van gammastraling zo actief worden dat open wonden in een seconde helen.

Niet zo gek dat het Amerikaanse leger geïnteresseerd is. In het laboratorium verschijnt dan ook regelmatig een gladjakker, type vertegenwoordiger, die met een megasalaris de wetenschappers probeert te verleiden om het onderzoek op een militaire basis in het geheim voort te zetten. Zijn pogingen zijn vergeefs. Deze wetenschappers doen onderzoek voor de goede zaak en de commercie wordt resoluut de deur gewezen. Niet een erg realistisch scenario, zul je denken. Welke wetenschapper laat zo’n zak met geld nou lopen.

Van het werken op een universiteit geeft de film wel een realistisch beeld. Na experimenten en data-analyse worden resultaten gepubliceerd in wetenschappelijke vakbladen. De gefilmde universiteit bestaat echt en is niet de minste: the University of California in Berkeley, vlakbij Hollywood. Alles ziet er dan ook uit zoals het eruit hoort te zien. Een experimenteerruimte, een kantoor en een practicumruimte zijn te bewonderen. Het apparaat waarin de bestralingen worden uitgevoerd lijkt zo uit mijn eigen laboratorium weggelopen. Jammer dat de hulk het ding aan puin slaat.

Bijna niemand is naar ‘De Hulk’ geweest. En niet ten onrechte, want de film is niet om aan te zien. Met name het universitaire gedeelte is erg vervelend. Daar kunnen ze blijkbaar zelfs in Hollywood niks van maken. Je zou bijna denken dat de wetenschapper aan het werk minder tot de verbeelding spreekt dan we zo graag willen. In het echt is het nog moeilijker om mensen uit te leggen dat werken op de universiteit nuttig en vooral leuk is.

Het zou al een stuk makkelijker worden als de sterk vergrijsde universitaire populatie vervangen zou worden door good-looking fellows als Bruce en Betty. Maar die zie je tot mijn spijt alleen in films.

Jan-Dirk Kamminga is fellow aan het Netherlands Institute for Metals Research. Hij onderzoekt oppervlakteharding van staal bij de afdeling technische materiaalwetenschappen.

Van Jan Douwe Kroeske moeten wij ons werk meer onder de aandacht brengen. ,,Laat mensen weten wat voor leuk en nuttig werk je doet!” Het lijkt mij een goed plan, maar in de praktijk valt dat nog niet mee.

Wie kent de situatie niet. Iemand vraagt je wat voor werk je doet. Als je vertelt dat je op een universiteit werkt is de interesse vaak meteen weg. Is dat niet het geval, dan leidt het gesprek onvermijdelijk tot de vraag: ,,Maar wat onderzoek je daar dan precies?” Die vraag vind ik lastig te beantwoorden. Het is moeilijk om een leek uit te leggen waarom een stikstofatoom in staal liever bij een titaanatoom zit dan bij een nikkelatoom, en al helemaal waarom je dat zo graag wilt weten.

Meestal ontwijk ik de vraag dan ook met een verhaal over de voordelen van het harden van staal voor boorkoppen en het opsommen van potentiële toepassingen voor motoronderdelen. En ik weet best dat de vragensteller eigenlijk niet op dat antwoord zit te wachten.

In de film ‘De Hulk’ kun je zien hoe de wetenschap volgens Hollywood boeiend gemaakt wordt. De hulk, in zijn gewone leven Bruce, heeft hetzelfde beroep als ik. Geplaagd door jeugdtrauma’s, nachtmerries en zijn beeldschone collega Betty, werpt de werkverslaafde getalenteerde held zich met zijn onderzoeksteam op de ontwikkeling van nanomeds. Beestjes die onder invloed van gammastraling zo actief worden dat open wonden in een seconde helen.

Niet zo gek dat het Amerikaanse leger geïnteresseerd is. In het laboratorium verschijnt dan ook regelmatig een gladjakker, type vertegenwoordiger, die met een megasalaris de wetenschappers probeert te verleiden om het onderzoek op een militaire basis in het geheim voort te zetten. Zijn pogingen zijn vergeefs. Deze wetenschappers doen onderzoek voor de goede zaak en de commercie wordt resoluut de deur gewezen. Niet een erg realistisch scenario, zul je denken. Welke wetenschapper laat zo’n zak met geld nou lopen.

Van het werken op een universiteit geeft de film wel een realistisch beeld. Na experimenten en data-analyse worden resultaten gepubliceerd in wetenschappelijke vakbladen. De gefilmde universiteit bestaat echt en is niet de minste: the University of California in Berkeley, vlakbij Hollywood. Alles ziet er dan ook uit zoals het eruit hoort te zien. Een experimenteerruimte, een kantoor en een practicumruimte zijn te bewonderen. Het apparaat waarin de bestralingen worden uitgevoerd lijkt zo uit mijn eigen laboratorium weggelopen. Jammer dat de hulk het ding aan puin slaat.

Bijna niemand is naar ‘De Hulk’ geweest. En niet ten onrechte, want de film is niet om aan te zien. Met name het universitaire gedeelte is erg vervelend. Daar kunnen ze blijkbaar zelfs in Hollywood niks van maken. Je zou bijna denken dat de wetenschapper aan het werk minder tot de verbeelding spreekt dan we zo graag willen. In het echt is het nog moeilijker om mensen uit te leggen dat werken op de universiteit nuttig en vooral leuk is.

Het zou al een stuk makkelijker worden als de sterk vergrijsde universitaire populatie vervangen zou worden door good-looking fellows als Bruce en Betty. Maar die zie je tot mijn spijt alleen in films.

Jan-Dirk Kamminga is fellow aan het Netherlands Institute for Metals Research. Hij onderzoekt oppervlakteharding van staal bij de afdeling technische materiaalwetenschappen.