Cultuur voor niks

br />
Maas: ,,Eigenlijk was de groepsnaam Forced Entertainment ook wel een goede titel voor het stuk zelf geweest. Het wordt je echt door de strot geduwd, vierentwintig uur lang.

De Boer: ,,Veertien toneelspelers improviseerden rond het thema angst. Angst voor het donker, angst voor bungee-springen zonder bungee, angst om dik te worden. Het waren allemaal losse stukjes wat ook wel logisch is, want het publiek meeslepen in een verhaal van dergelijke duur is volgens mij onmogelijk.

Maas: ,,Het publiek liep ook gewoon de zaal in en uit. Er waren maar een stuk of tien diehards die het hele stuk uitgezeten hebben. Soms hoorde je gewoon iemand naast je slapen.

De Boer: ,,Je wordt tijdens het stuk heel erg met jezelf als toeschouwer geconfronteerd. Het gaat niet om wat jij ziet, maar wat je ermee doet. De acteurs speelden hier ook op in. Op een gegeven moment beeldde een acteur met zijn handen een boom uit en riep naar de mensen in de zaal: Waar kijken jullie nou naar? Ik ben gewoon een boom, ga slapen!

Maas: ,,Je merkt dat je tijdens het stuk zelf ook buien hebt waarin je enthousiaster reageert dan op andere momenten. Bij een improvisatie waarbij een acteur het verhaal van een andere acteur mocht onderbreken en overnemen door ‘stop’ te zeggen had ik af en toe zelf ook de neiging om stop te roepen. Soms ging er ook een zucht van teleurstelling door het publiek als er stop werd geroepen vlak voor de ontknoping van een verhaal.

De Boer: ,,Na een paar uur leer je de karakters van de verschillende acteurs wel een beetje kennen. Zelfs als ze in alles bedekkende gorrilakostuums op het podium kwamen, kon je aan de bewegingen toch zien wie het was. Soms kon ik het zelfs herkennen aan de voeten en handen.

Maas: ,,Na afloop van het stuk had ik erg de behoefte om de toneelspelers te spreken. Je hebt namelijk het idee dat je echt een band met ze hebt opgebouwd. Helaas kon dit niet want waarschijnlijk waren zij nog moeier dan wij.

De Boer: ,,Ik vond het een ontzettend aparte ervaring om bij een dergelijke voorstelling aanwezig zijn. Ik denk dat ik bij hun volgende voorstelling weer aanwezig ben.

Het spraakmakende Britse gezelschap Forced Entertainment voerde afgelopen zaterdag een 24(!) uur durende show op. Ex-civielers Sjoerd de Boer en Driek Maas bezochten het volledige etmaal van ‘Who can sing a song to unfrighten me’.

Maas: ,,Eigenlijk was de groepsnaam Forced Entertainment ook wel een goede titel voor het stuk zelf geweest. Het wordt je echt door de strot geduwd, vierentwintig uur lang.

De Boer: ,,Veertien toneelspelers improviseerden rond het thema angst. Angst voor het donker, angst voor bungee-springen zonder bungee, angst om dik te worden. Het waren allemaal losse stukjes wat ook wel logisch is, want het publiek meeslepen in een verhaal van dergelijke duur is volgens mij onmogelijk.

Maas: ,,Het publiek liep ook gewoon de zaal in en uit. Er waren maar een stuk of tien diehards die het hele stuk uitgezeten hebben. Soms hoorde je gewoon iemand naast je slapen.

De Boer: ,,Je wordt tijdens het stuk heel erg met jezelf als toeschouwer geconfronteerd. Het gaat niet om wat jij ziet, maar wat je ermee doet. De acteurs speelden hier ook op in. Op een gegeven moment beeldde een acteur met zijn handen een boom uit en riep naar de mensen in de zaal: Waar kijken jullie nou naar? Ik ben gewoon een boom, ga slapen!

Maas: ,,Je merkt dat je tijdens het stuk zelf ook buien hebt waarin je enthousiaster reageert dan op andere momenten. Bij een improvisatie waarbij een acteur het verhaal van een andere acteur mocht onderbreken en overnemen door ‘stop’ te zeggen had ik af en toe zelf ook de neiging om stop te roepen. Soms ging er ook een zucht van teleurstelling door het publiek als er stop werd geroepen vlak voor de ontknoping van een verhaal.

De Boer: ,,Na een paar uur leer je de karakters van de verschillende acteurs wel een beetje kennen. Zelfs als ze in alles bedekkende gorrilakostuums op het podium kwamen, kon je aan de bewegingen toch zien wie het was. Soms kon ik het zelfs herkennen aan de voeten en handen.

Maas: ,,Na afloop van het stuk had ik erg de behoefte om de toneelspelers te spreken. Je hebt namelijk het idee dat je echt een band met ze hebt opgebouwd. Helaas kon dit niet want waarschijnlijk waren zij nog moeier dan wij.

De Boer: ,,Ik vond het een ontzettend aparte ervaring om bij een dergelijke voorstelling aanwezig zijn. Ik denk dat ik bij hun volgende voorstelling weer aanwezig ben.