Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Campus

‘Sukkels met een Toto-shirt’

‘The ’99 reunion tour’ van Toto deed vorige week Ahoy aan. Bouwkundestudent Robert Kroese bekeek de Sky-radio-helden samen met middelbare-schoolvriend Lars Klieverik.

br />
,,Het was vet. Ontzettend vet. Vooral het begin vond ik erg gaaf. Het werd opeens donker, een aanzwellend traag helikoptergeluid. Groot scherm. Steve Lukather, de gitarist, loopt dan héél gaaf te doen. Het staat meteen als een huis. Echt te gek.

Alleen het geluid was wel erg hard. Misschien ligt het aan de akoestiek in Ahoy, maar het klonk af en toe een beetje overstuurd. Dus de basgitaar was moeilijk te onderscheiden. Pas als ze wat zachtere stukken speelden was het echt goed.

Uiteraard speelden ze ongeveer de helft van hun nieuwe cd, nummers die ik niet zo geweldig vind. Daarna kwam er een akoestisch blokje en natuurlijk de grote hits als ‘Africa’ en ‘Roseanna’.

Het bijzondere van deze tour is dat de oude zanger weer meedoet. Volgens mij was hij er ergens in ’84 mee gekapt. Niet vanwege artistic differences; hij was gewoon een junk. Maar om te zeggen dat Toto nu helemaal terug is, nee.

Opvallend was dat het publiek echt een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking onder de vijfenvijftig leek. Er waren veel paartjes en ouders met kinderen.

Wij zaten op de tribune. Iedereen zit daar een beetje met z’n armen over elkaar te kijken. Vrij passief. Pas op het eind, bij ‘Hold the Line’ stond iedereen op de banken.

Suf was dat er een soort tribute-nummer voor de overleden drummer en voor Alfred Lagarde werd gespeeld. Dat was zo’n ontzettend saai symfonisch instrumentaal nummer van tien minuten en voor ieder instrument een solo. Doe dan ‘Roseanna’ of zo. Een nummer dat gedragen wordt door de drummer. Dat zou een echt eerbetoon zijn.

Maar ja, als je echte emotie en rauwe rock zoekt, moet je niet naar Toto gaan. Het is allemaal wel een beetje braaf. En Steve Lukather zei uiteraard ‘The Dutch audience makes us always feel at home’. Voor dat soort crap val ik niet. Al is het wel zo dat ze hier en in Duitsland altijd populairder zijn geweest dan in de rest van de wereld.

Het was muzikaal een enorm goeie show. Helemaal top. Je gaat ook niet naar Toto omdat je verschrikkelijk fan van ze bent, maar omdat ze toevallig in het land zijn. Er liepen maar een paar sukkels met een T-shirt van Toto.

Of ik een echte Toto-fan ben? Nou nee, ik heb niet eens een cd van ze. Trouwens, toch wel, ik heb er eentje. Als ze over een paar jaar weer hier zijn zou ik ook niet de behoefte hebben om ze weer te zien. Daar is het toch te voorspelbaar voor.

,

‘The ’99 reunion tour’ van Toto deed vorige week Ahoy aan. Bouwkundestudent Robert Kroese bekeek de Sky-radio-helden samen met middelbare-schoolvriend Lars Klieverik.

,,Het was vet. Ontzettend vet. Vooral het begin vond ik erg gaaf. Het werd opeens donker, een aanzwellend traag helikoptergeluid. Groot scherm. Steve Lukather, de gitarist, loopt dan héél gaaf te doen. Het staat meteen als een huis. Echt te gek.

Alleen het geluid was wel erg hard. Misschien ligt het aan de akoestiek in Ahoy, maar het klonk af en toe een beetje overstuurd. Dus de basgitaar was moeilijk te onderscheiden. Pas als ze wat zachtere stukken speelden was het echt goed.

Uiteraard speelden ze ongeveer de helft van hun nieuwe cd, nummers die ik niet zo geweldig vind. Daarna kwam er een akoestisch blokje en natuurlijk de grote hits als ‘Africa’ en ‘Roseanna’.

Het bijzondere van deze tour is dat de oude zanger weer meedoet. Volgens mij was hij er ergens in ’84 mee gekapt. Niet vanwege artistic differences; hij was gewoon een junk. Maar om te zeggen dat Toto nu helemaal terug is, nee.

Opvallend was dat het publiek echt een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking onder de vijfenvijftig leek. Er waren veel paartjes en ouders met kinderen.

Wij zaten op de tribune. Iedereen zit daar een beetje met z’n armen over elkaar te kijken. Vrij passief. Pas op het eind, bij ‘Hold the Line’ stond iedereen op de banken.

Suf was dat er een soort tribute-nummer voor de overleden drummer en voor Alfred Lagarde werd gespeeld. Dat was zo’n ontzettend saai symfonisch instrumentaal nummer van tien minuten en voor ieder instrument een solo. Doe dan ‘Roseanna’ of zo. Een nummer dat gedragen wordt door de drummer. Dat zou een echt eerbetoon zijn.

Maar ja, als je echte emotie en rauwe rock zoekt, moet je niet naar Toto gaan. Het is allemaal wel een beetje braaf. En Steve Lukather zei uiteraard ‘The Dutch audience makes us always feel at home’. Voor dat soort crap val ik niet. Al is het wel zo dat ze hier en in Duitsland altijd populairder zijn geweest dan in de rest van de wereld.

Het was muzikaal een enorm goeie show. Helemaal top. Je gaat ook niet naar Toto omdat je verschrikkelijk fan van ze bent, maar omdat ze toevallig in het land zijn. Er liepen maar een paar sukkels met een T-shirt van Toto.

Of ik een echte Toto-fan ben? Nou nee, ik heb niet eens een cd van ze. Trouwens, toch wel, ik heb er eentje. Als ze over een paar jaar weer hier zijn zou ik ook niet de behoefte hebben om ze weer te zien. Daar is het toch te voorspelbaar voor.

‘The ’99 reunion tour’ van Toto deed vorige week Ahoy aan. Bouwkundestudent Robert Kroese bekeek de Sky-radio-helden samen met middelbare-schoolvriend Lars Klieverik.

,,Het was vet. Ontzettend vet. Vooral het begin vond ik erg gaaf. Het werd opeens donker, een aanzwellend traag helikoptergeluid. Groot scherm. Steve Lukather, de gitarist, loopt dan héél gaaf te doen. Het staat meteen als een huis. Echt te gek.

Alleen het geluid was wel erg hard. Misschien ligt het aan de akoestiek in Ahoy, maar het klonk af en toe een beetje overstuurd. Dus de basgitaar was moeilijk te onderscheiden. Pas als ze wat zachtere stukken speelden was het echt goed.

Uiteraard speelden ze ongeveer de helft van hun nieuwe cd, nummers die ik niet zo geweldig vind. Daarna kwam er een akoestisch blokje en natuurlijk de grote hits als ‘Africa’ en ‘Roseanna’.

Het bijzondere van deze tour is dat de oude zanger weer meedoet. Volgens mij was hij er ergens in ’84 mee gekapt. Niet vanwege artistic differences; hij was gewoon een junk. Maar om te zeggen dat Toto nu helemaal terug is, nee.

Opvallend was dat het publiek echt een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking onder de vijfenvijftig leek. Er waren veel paartjes en ouders met kinderen.

Wij zaten op de tribune. Iedereen zit daar een beetje met z’n armen over elkaar te kijken. Vrij passief. Pas op het eind, bij ‘Hold the Line’ stond iedereen op de banken.

Suf was dat er een soort tribute-nummer voor de overleden drummer en voor Alfred Lagarde werd gespeeld. Dat was zo’n ontzettend saai symfonisch instrumentaal nummer van tien minuten en voor ieder instrument een solo. Doe dan ‘Roseanna’ of zo. Een nummer dat gedragen wordt door de drummer. Dat zou een echt eerbetoon zijn.

Maar ja, als je echte emotie en rauwe rock zoekt, moet je niet naar Toto gaan. Het is allemaal wel een beetje braaf. En Steve Lukather zei uiteraard ‘The Dutch audience makes us always feel at home’. Voor dat soort crap val ik niet. Al is het wel zo dat ze hier en in Duitsland altijd populairder zijn geweest dan in de rest van de wereld.

Het was muzikaal een enorm goeie show. Helemaal top. Je gaat ook niet naar Toto omdat je verschrikkelijk fan van ze bent, maar omdat ze toevallig in het land zijn. Er liepen maar een paar sukkels met een T-shirt van Toto.

Of ik een echte Toto-fan ben? Nou nee, ik heb niet eens een cd van ze. Trouwens, toch wel, ik heb er eentje. Als ze over een paar jaar weer hier zijn zou ik ook niet de behoefte hebben om ze weer te zien. Daar is het toch te voorspelbaar voor.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.