Thee met taart

Niet elke dag kom je bij een minister thuis. De studenten die onlangs het ministerie van onderwijs bezetten, namen Ritzen’s uitnodiging aan om in Delft het overleg voort te zetten. ,,Jullie wonen nu eenmaal net als ik allemaal in Delft”, zei hij. Bovendien zou een week- of weekendpas voor het openbaar vervoer dan ook geen bezwaar zijn. Niet alleen sloot hij daar het vorige gesprek mee af, ook opende afgelopen vrijdagavond het gesprek er mee.

Ritzen heeft vandaag toegezegd de extra kosten als gevolg van de hoge percentages weekkaarten te betalen aan Financiën. Als hij bij de ontvangst een VSSD’er met nog enkele briefjes van negentig uit de OWee-actie ziet lopen, vraagt hij: ,,Kan ik nog enkele miljoenen van die briefjes bijbestellen?”

Diederik Samsom, woordvoerder van het tiental studenten, laat weten dat de VSSD die niet op voorraad heeft, maar dat ze wel iets anders voor de minister heeft meegenomen. Een puzzel van houtjes en touwtjes waaruit een ring bevrijd moet worden, staat symbool voor de moeilijkheden om de financiering los te krijgen.

Als iedereen voorzien is van een stuk taart en een kop thee of koffie gaat het er meteen serieus aan toe. De tien studenten hebben zich de avond van tevoren grondig voorbereid. Over de bezuinigingen mag het niet gaan, maar wel over alternatieve studiefinancieringsstelsels en kwaliteit van het onderwijs.

Over kwaliteit hebben de studenten dan ook heel wat te zeggen. De plannen van diverse commissies bij het ministerie zijn mooi, maar ze verdwijnen in de onderste la nadat ze bij de universiteitsraad ter kennisgeving zijn aangenomen. Uiteindelijk moeten ze bij de docent terechtkomen, na de faculteitsraad, de opleidingscommissie en de vakgroep. Opbouwen moet van onderen beginnen, maar van boven moeten daar de juiste randvoorwaarden voor geschapen worden. Dat is volgens de studenten een taak van het ministerie, volgens de minister is het een taak van de universiteit.

Halverwege wordt het gesprek gestoord door een telefoontje: ,,Met RTL-Nieuws, wij hoorden dat Ritzen’s huis bezet was door Delftse studenten. Mogen wij de heer Samsom even?” De echtgenote van Ritzen kijkt kwaad: ,,Hoe durven ze, en hoe komen ze aan ons nummer?” De minister loopt op hoge poten op de telefoon af om de verslaggever van repliek te dienen, ondertussen de studenten erop wijzend dat ze vooral nog even een stuk taart moeten nemen. Twee zinnen later aan de telefoon is het ,,Hoi Sander”. Een baldadig vriendje van zijn dochter (tevens bestuurslid van de LSVb) heeft de paniek gezaaid. Een bosje bloemen op zaterdag moet de schrik voor mevrouw Ritzen verzachten.

Het gesprek kabbelt verder en stipt onderwerpen aan als studeerbaarheid, de vergelijking met het buitenland, struikelvakken, de doorstroming van het vwo en toegankelijkheid van het onderwijs. Alles onder de gastvrije vlag van de vlaai. De studenten vallen dan ook niet de persoon Ritzen aan, maar het beleid. Ritzen doet als gehaaid politicus weinig toezeggingen, maar in ieder geval staat hij open voor kritiek. Een verder vervolg aan het gesprek zal in januariplaatsvinden. Omdat de studenten de verantwoordelijkheid voor goed onderwijs bij de docent leggen, vraagt Ritzen of er de volgende keer ook docenten meekomen. Dat kan geregeld worden. (P.R.)