Declareren

Dat blijkt niet voldoende om je geld terug te krijgen. De boarding pass is het ultieme bewijs dat je ook echt in het vliegtuig hebt gezeten. Ha-ha-ha, goeie grap! Ik keek om me heen, op zoek naar de verborgen camera. Geen camera, geen grap.

Hoe kun je frauderen met een vliegticket? Koop een business class ticket en wissel dat vervolgens om voor een economy class ticket. Het verschil steek je in eigen zak, en de rekening van het business class ticket declareer je. Briljant! Er zijn echter twee problemen: wij mogen op kosten van de faculteit alleen economy class vliegen, en een lagere klasse dan economy is er niet. Misschien had ik het ticket kunnen retourneren en me stiekem in het landingsgestel verstoppen. Of ik had naar Boston kunnen gaan roeien. Gelukkig bewijst de boarding pass dat ik op stoel 37A heb gezeten. Ik zal de volgende keer voor de zekerheid een Polaroidcamera meenemen, de stewardess vragen een foto van mij te nemen, en die laten ondertekenen door de piloot en de boordwerktuigkundige.

Teruggekeerd op Schiphol, nam ik de trein naar Den Haag (tweede klas, waarvan kaartje, maar niet gestempeld). Dat kostte 7,30 euro. De taxi van het station naar mijn huis . een ritje van niks . kostte 34 euro. Meer dan 40 euro om van Schiphol thuis te komen. Geen probleem, het wordt netjes vergoed.

Op de heenreis had ik het slimmer aangepakt. Mijn vriendin bracht me met de auto naar Schiphol. Dat is een stuk goedkoper voor de TU. Het is van mijn huis precies vijftig kilometer naar Schiphol, dus ik declareerde netjes honderd kilometer â achttien cent per kilometer. Het dekt nauwelijks de benzine die je verstookt, laat staan de vaste kosten, de afschrijving van de auto en de tijd van de bestuurder, maar voor een luttele achttien euro kwam ik op Schiphol . minder dan de helft van wat het me op de terugweg zou kosten.

De regels zijn echter onverbiddelijk: het is vanuit mijn huis vijftig kilometer naar Schiphol, en niet honderd. Dus mijn vriendin mocht op eigen kosten van Schiphol terug naar huis rijden. De volgende keer rij ik wel met mijn eigen auto naar Schiphol, en dan parkeer ik daar tot ik weer terug kom. Dat kost 110 euro, maar dan rij ik wel netjes vijftig kilometer heen en vijftig kilometer terug zoals het hoort.

Oh, wacht… ik was even vergeten dat in die achttien cent per kilometer ook eventuele parkeerkosten, tolheffingen, veerpenningen en melkgeld zijn inbegrepen. Met dat onrecht was ik al eens eerder geconfronteerd. Er was een bijeenkomst op het Bagijnhof, en ik zou ons projectiescherm meenemen. Op de fiets is dat wat lastig, maar gelukkig had ik een auto. De bijeenkomst duurde enige uren, en het parkeergeld bedroeg 7,80 euro. De afstand van de faculteit tot het Bagijnhof is 2,4 km, dus ik mocht 86 eurocent declareren. Van dat geld ben ik nu op vakantie in Australië.

Dap Hartmann is astronoom. Hij is werkzaam als docent aan de faculteit Techniek, Bestuur en Management.

Voor mijn trip naar Boston diende ik een declaratie in. “Je hebt toch wel je boarding pass bewaard?”, vroeg onze secretaresse. Mijn boarding pass? Ik had het vliegticket uit eigen zak voorgeschoten, en daar was een keurige rekening van. Dat blijkt niet voldoende om je geld terug te krijgen. De boarding pass is het ultieme bewijs dat je ook echt in het vliegtuig hebt gezeten. Ha-ha-ha, goeie grap! Ik keek om me heen, op zoek naar de verborgen camera. Geen camera, geen grap.

Hoe kun je frauderen met een vliegticket? Koop een business class ticket en wissel dat vervolgens om voor een economy class ticket. Het verschil steek je in eigen zak, en de rekening van het business class ticket declareer je. Briljant! Er zijn echter twee problemen: wij mogen op kosten van de faculteit alleen economy class vliegen, en een lagere klasse dan economy is er niet. Misschien had ik het ticket kunnen retourneren en me stiekem in het landingsgestel verstoppen. Of ik had naar Boston kunnen gaan roeien. Gelukkig bewijst de boarding pass dat ik op stoel 37A heb gezeten. Ik zal de volgende keer voor de zekerheid een Polaroidcamera meenemen, de stewardess vragen een foto van mij te nemen, en die laten ondertekenen door de piloot en de boordwerktuigkundige.

Teruggekeerd op Schiphol, nam ik de trein naar Den Haag (tweede klas, waarvan kaartje, maar niet gestempeld). Dat kostte 7,30 euro. De taxi van het station naar mijn huis . een ritje van niks . kostte 34 euro. Meer dan 40 euro om van Schiphol thuis te komen. Geen probleem, het wordt netjes vergoed.

Op de heenreis had ik het slimmer aangepakt. Mijn vriendin bracht me met de auto naar Schiphol. Dat is een stuk goedkoper voor de TU. Het is van mijn huis precies vijftig kilometer naar Schiphol, dus ik declareerde netjes honderd kilometer â achttien cent per kilometer. Het dekt nauwelijks de benzine die je verstookt, laat staan de vaste kosten, de afschrijving van de auto en de tijd van de bestuurder, maar voor een luttele achttien euro kwam ik op Schiphol . minder dan de helft van wat het me op de terugweg zou kosten.

De regels zijn echter onverbiddelijk: het is vanuit mijn huis vijftig kilometer naar Schiphol, en niet honderd. Dus mijn vriendin mocht op eigen kosten van Schiphol terug naar huis rijden. De volgende keer rij ik wel met mijn eigen auto naar Schiphol, en dan parkeer ik daar tot ik weer terug kom. Dat kost 110 euro, maar dan rij ik wel netjes vijftig kilometer heen en vijftig kilometer terug zoals het hoort.

Oh, wacht… ik was even vergeten dat in die achttien cent per kilometer ook eventuele parkeerkosten, tolheffingen, veerpenningen en melkgeld zijn inbegrepen. Met dat onrecht was ik al eens eerder geconfronteerd. Er was een bijeenkomst op het Bagijnhof, en ik zou ons projectiescherm meenemen. Op de fiets is dat wat lastig, maar gelukkig had ik een auto. De bijeenkomst duurde enige uren, en het parkeergeld bedroeg 7,80 euro. De afstand van de faculteit tot het Bagijnhof is 2,4 km, dus ik mocht 86 eurocent declareren. Van dat geld ben ik nu op vakantie in Australië.

Dap Hartmann is astronoom. Hij is werkzaam als docent aan de faculteit Techniek, Bestuur en Management.