Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Campus

Una-bombers

Vandaag was ik expert in een panel.De bijeenkomst werd georganiseerd door een studievereniging die me met uiterste voorkomendheid behandelde.

Ze hadden zelfs geopperd dat ze klaar zouden staan op het perron om mij te begeleiden naar de locatie.

De sprekers namen plaats achter een lange tafel en het publiek druppelde binnen. De niet-studenten herkende ik meteen. Een vriend van mij noemt dit type bezoekers ‘Una-bombers’. Ze zijn onverzorgd en dragen een linnen tasje van de bibliotheek kruislings over hun buik en bezoeken elke lezing, panel en happening van hun provinciestad.

Het merendeel van de studenten droeg een pak met das. Ik kom nog maar zelden in omgevingen met mannen in jasje-dasje. Als ze al een pak dragen, is het zonder das. Hier keek ik aan tegen een woud van stropdassen. Ook de meisjes droegen grijze pakken, broek en jasje, inclusief bordeauxrode stropdassen.

Het was een levendige discussie. Vrijwel alle aanwezigen vónden iets van het onderwerp met jaloersmakende stelligheid. Ik bracht af en toe feiten, nuanceringen en alternatieve perspectieven aan, dat was mijn rol als wetenschapper. Een comfortabele rol, te meer ik niet echt een mening had, zeker niet zo stellig als de deelnemers aan het debat.

De studenten waren begaan met de toestand in Nederland en in de wereld, ze waren belezen en konden zich uitstekend uitdrukken. Studenten met engagement, ze bestaan dus nog.

Na afloop werd ik gevraagd voor een borrel. Daar vroeg ik aan een meisje met donkerblauwe stropdas of zij ook in het bestuur zat van de studievereniging die deze bijeenkomst had georganiseerd.

“Nee, ik zit bij Dignitas, een heel andere vereniging. Maar ja, er waren zo weinig mensen, dat ze onze vereniging opbelden met de vraag of we met zo veel mogelijk leden in de zaal zouden kunnen komen zitten.”

Willemijn Dicke

Vandaag was ik expert in een panel.

De bijeenkomst werd georganiseerd door een studievereniging die me met uiterste voorkomendheid behandelde. Ze hadden zelfs geopperd dat ze klaar zouden staan op het perron om mij te begeleiden naar de locatie.

De sprekers namen plaats achter een lange tafel en het publiek druppelde binnen. De niet-studenten herkende ik meteen. Een vriend van mij noemt dit type bezoekers ‘Una-bombers’. Ze zijn onverzorgd en dragen een linnen tasje van de bibliotheek kruislings over hun buik en bezoeken elke lezing, panel en happening van hun provinciestad.

Het merendeel van de studenten droeg een pak met das. Ik kom nog maar zelden in omgevingen met mannen in jasje-dasje. Als ze al een pak dragen, is het zonder das. Hier keek ik aan tegen een woud van stropdassen. Ook de meisjes droegen grijze pakken, broek en jasje, inclusief bordeauxrode stropdassen.

Het was een levendige discussie. Vrijwel alle aanwezigen vónden iets van het onderwerp met jaloersmakende stelligheid. Ik bracht af en toe feiten, nuanceringen en alternatieve perspectieven aan, dat was mijn rol als wetenschapper. Een comfortabele rol, te meer ik niet echt een mening had, zeker niet zo stellig als de deelnemers aan het debat.

De studenten waren begaan met de toestand in Nederland en in de wereld, ze waren belezen en konden zich uitstekend uitdrukken. Studenten met engagement, ze bestaan dus nog.

Na afloop werd ik gevraagd voor een borrel. Daar vroeg ik aan een meisje met donkerblauwe stropdas of zij ook in het bestuur zat van de studievereniging die deze bijeenkomst had georganiseerd.

“Nee, ik zit bij Dignitas, een heel andere vereniging. Maar ja, er waren zo weinig mensen, dat ze onze vereniging opbelden met de vraag of we met zo veel mogelijk leden in de zaal zouden kunnen komen zitten.”

Willemijn Dicke

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.