Wind turbines on wheels

Hoop doet leven. Sterker nog: hoop ís leven. Niets motiveert zo goed als een prettig vooruitzicht. Tenminste, als men de maatschappelijke druk van het verheerlijken van alles wat ooit geweest is kan weerstaan. We leven misschien in het heden, maar onze gedachten snellen voortdurend vooruit. Iets dat geen perspectief heeft, wordt in het heden al dood verklaard. Niets zo vervelend om ijverig onderzoek te doen op een gebied waarvan anderen zullen zeggen dat het geen toekomst heeft en binnen tien jaar niemand zowel binnen als buiten de wetenschap zal interesseren. Het is dus zaak om je te focussen op dat waar over een afzienbare tijd behoefte aan is. De beroemde Canadese ijshockeyer Wayne Gretzky heeft eens gezegd dat een goede ijshockeyspeler niet schaatst naar waar de puck is, maar naar waar de puck zal komen.

Misschien is dit wel de oorzaak dat plannen voor reorganisaties nooit enthousiast worden ontvangen. En dat is vreemd. Vraag iedere werknemer van de TU (en daarbuiten) wat hij of zij veranderd wil zien in de organisatie en het dagelijkse werk en zelden zul je mensen zo gepassioneerd zien vertellen over hoe het eigenlijk zou moeten. Waarom worden de huidige reorganisatieplannen dan met zoveel scepsis ontvangen? Misschien dat de gedwongen ontslagen voor veel angst zorgen. Maar naar mijn weten zullen dat er niet zoveel zijn. En met een beetje natuurlijk verloop kom je een heel eind (hoewel de dynamiek van het TU-personeelsbestand niet valt te vergelijken met dat van een commerciële organisatie). Misschien dat de communicatie over reorganisaties niet goed verloopt. Maar ongetwijfeld werken de medewerkers op onze afdelingen communicatie zich suf om zo goed en helder mogelijk alle plannen en de consequenties daarvan aan ons over te brengen. Of we alles snappen is een ander verhaal, maar bij de toekomstige evaluatie van het ‘communicatieplan-herijking’ zal ongetwijfeld tevreden geconcludeerd worden dat alle ‘vereiste processtappen’ zijn doorlopen. Of is het een eventueel gebrek aan inspraak? Maar ook hier verloopt alles zoals het zou moeten. De verschillende ondernemingsraden en de vakbonden zijn natuurlijk geraadpleegd en hebben hun zegje gedaan. Gezien het diplomatieke talent van de voorzitter van het college van bestuur zijn daaruit natuurlijk alle nuttige suggesties meegenomen. En decanen zijn ook niet gek. Tijdens alle faculteitsbijeenkomsten over de reorganisaties hebben zij goed geluisterd naar al het commentaar uit de zaal. Je werkt in een professionele organisatie of niet.

Waar het dus misschien aan schort, is dat de huidige reorganisatie geen wenkend perspectief heeft. Het is altijd goed om te weten waar men heen wil. Zeg tegen je kinderen op de achterbank dat we gewoon ‘een stukkie gaan rijden’ en je bent verzekerd van een reis vol heftige wanklanken en onophoudelijk gedrein. Mensen hebben perspectief nodig. Reorganiseren mag, moet zelfs. Maar mensen hebben behoefte aan een oorzaak hiervoor die hen naar andere tijden leidt. Ik vermoed dat deze reorganisatie geen aansprekend reisdoel heeft. Ongetwijfeld kunnen de verschillende managementlagen op onze TU nu snel een Powerpointje opduiken waarin de visie staat (waarin ongetwijfeld woorden als ‘focus’ en ‘worldclass’ en ‘herinvestering’ zullen voorkomen). Maar het komt niet over. We kennen de visie van John Kennedy over mannen op de maan. Canon had ooit als visie: ‘Beat Xerox’. Wie gaan wij verslaan?

Patrick van der Duin is toekomstonderzoeker bij de sectie technology, strategy and entrepeneurship van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.

Next August, TU students want to join in too – with or against team Anemo.

Team Anemo has made remarkable progress over the last few years. At their first competition, in 2008, they finished last. Since then their design has evolved. The biggest change was undoubtedly the switch from a vertical axis turbine to a horizontal one. The team, consisting of 15 students led by aeronautic engineering teacher, Martin Kampinga, improved their design incrementally while striving for the least possible weight. The carbon- and cork-based hull is very light, indeed. The energy from the turbine is transferred mechanically to the rear wheels through a bicycle hub-gear. An electric engine automatically directs the turbine into the wind. When driving into the wind, the pilot switches gear to keep the tip speed ratio constant. The tip speed (of the turbine) determines the angle of attack.



How well a wind car performs is expressed in the efficiency: the ratio between car speed and wind speed. Anemo III reached 50%, but the Danish (Danish University of Technology) finished first with 75% efficiency. That may sound impressive, but anyone on a decent bicycle could pass the rolling turbines.



Kampinga hopes to improve their design by replacing the rotor blades with ones designed by TU Delft students, and perhaps make the angle of attack variable. Collaboration with the TU team could take Anemo IV to the next level.



TU students however prefer to build their own car. Or so say Ben Geurts (MSc), of the faculty of Aerospace Engineering, and Gaurav Durasamy, from the Energy Club. However, they would welcome students from InHolland with expertise on composites (to make the hull). Geurts: “Next year the acce9nt in wind racing should move from InHolland to the TU.”



With their expertise in wind turbines, TU students prefer electrical drive instead of direct mechanical coupling. InHolland students however prefer direct mechanical drive. Earlier this week students from both institutions met but haven’t yet reached an agreement.