Zonnepanelen leggen in aardbevingsgebied Turkije: ‘Je helpt echt’

Bij de aardbevingen vorig jaar aan de Turks-Syrische grens bleef de Bohsin-Imam-Hatip-school in Antakya gespaard. Een school in de buurt had minder geluk en werd volledig verwoest. Sindsdien delen beide scholen één gebouw. Het aantal leerlingen verdubbelde bijna, van 800 naar 1500. Met een  ochtend- en middagshift wordt de drukte verdeeld.

Maar de onvoorspelbare stroomuitval is een groot probleem. Smartboards, computers, lampen en in de zomer koeling, zijn niet constant bruikbaar. Dat belemmert het lesgeven, zag architect Ezgi Nalci die in de regio voor een NGO werkte. Ze was eerder bij de TU Delft betrokken via het mastervak extreme architecture, waarbij studenten op excursie gingen naar Antakya. Nu klopte ze voor hulp aan bij het TU Delft-studententeam Energy for Refugees.

Ze was aan het juiste adres. Sinds de oprichting in 2017 voert het team elk jaar een project uit dat vluchtelingen voorziet van elektriciteit op crisisplekken. Teams gingen onder andere naar Lesbos en hielpen tijdens de lockdown op afstand een vluchtelingenkamp in Guadalajara, Mexico. Vorig jaar in het Libanese Tripoli hielpen de studenten voor de eerste keer op een school.

Ze doen hun werk voor de NGO naast hun studie, onbetaald

SET-student Stella Theodoraki  is samen met een tweede persoon verantwoordelijk voor de communicatie en evenementen van het team. Ze komt uit Griekenland en weet dat het daar in de afgelopen jaren moeilijker is geworden om projecten te doen bij vluchtelingenkampen. Maar het was voor het team vooral een ethische beslissing om dit jaar geen project te doen bij een Grieks vluchtelingenkamp:  “Anders dan een paar jaar geleden zijn dat nu net gevangenissen, met hekken eromheen.”

Veiligheid in de regio

Daarom is dit jaar weer gekozen voor een school, nu in het door aardbevingen geteisterde gebied in Turkije. Nederland geeft een negatief reisadvies voor deze regio omdat het dichtbij de grens met Syrië ligt, waar oorlog is. De studenten aarzelden daarom om naar de locatie toe te gaan.

Maar ze realiseerden zich ook dat onveilige locaties soms onvermijdelijk zijn, zegt TBM-student en teamlid Margherita Andorno. “Wij zijn tenslotte Energy for Refugees.” Daarnaast zouden ze videobellend niet kunnen garanderen dat de onderdelen op de juiste manier gebouwd en aangesloten worden. “De conclusie was: als we een project doen, dan gaan we er heen.”

Om die reden viel Gaza af. Theodoraki: “Zelfs de NGO’s die voedsel komen brengen, worden gebombardeerd. Dat is te gevaarlijk voor ons.” Wel is Energy for Refugees sinds het afgelaste event van BK Scholars for Palestine met de organisatie in contact om samen iets te organiseren.

Financiering

Het team reist aan het begin van volgend collegejaar naar Turkije om een hernieuwbaar energiesysteem te installeren op de Bohsin-Imam-Hatip-school. De school zal dan nagenoeg onafhankelijk zijn van het onvoorspelbare elektriciteitsnet. De studenten gaan het dak op met minimaal 24 zonnepanelen, afhankelijk van de sponsoring, van 540 Wattpiek  per stuk. Drie batterijen in de school zorgen voor de energieopslag. Het ontwerp is gemaakt, nu is er geld nodig om het project te financieren.

Het geheel kost rond de 35 duizend euro. Het team krijgt bijdragen van een aantal Delftse faculteiten, en is op zoek naar bedrijven die willen sponsoren. Het belangrijkste onderdeel van het plan, de energieopslag, is ook het duurste. De drie batterijen hebben ieder een vermogen van 5 kWh waarmee ze de school van 6 tot 8 uur per dag van energie kunnen voorzien, ook op de minder zonnige dagen als de panelen weinig opleveren.

Het zonnepaneelsysteem dat de studenten ontworpen hebben. (Video: Energy for Refugees)

‘Je helpt echt’

De teamleden denken niet alleen na over de technische aspecten, ze zijn ook bezig met de sociale impact van hun project. Ze hebben contact met lokale aannemers en leveranciers en kijken naar mogelijkheden om tijdens hun bezoek de leerlingen van de school te betrekken bij het project. “Onze soort engineering in de master is heel onpersoonlijk. Je zit achter je computer de afmetingen van een windturbine te berekenen zonder werkelijk contact met het project”, zegt Theodoraki. Nu heeft ze het gevoel dat ze écht iets doet. ‘’Je helpt echt. Het voelt goed om iets terug te doen.’’