Reiskriebels joegen Maria Fleuren van KPN en TNO naar China. Daar heeft ze nu haar eigen taalschool. Haar vooropleiding: technische natuurkunde in Delft. Sinds kort zit ze weer in de collegebanken. Ze volgt een MBA in Sjanghai.
Delen
Maria Fleuren droomde er al op jonge leeftijd van om een wereldreis te maken. Op haar twaalfde lieten haar ouders haar hun gezamenlijke reis naar Griekenland uitstippelen. Na haar middelbare-schooltijd wilde ze naar Thailand en China. Maar op het Tianmenplein was het in het jaar 1989 alles behalve vredig. Studentenprotesten werden bloedig neergeslagen en Fleurens reisplannen kwamen op een laag pitje.
In plaats daarvan vertrok ze naar technische natuurkunde in Delft, studeerde af en ging aan het werk bij KPN en TNO. De reiskriebels bleven. Ze nam een sabbatical van acht maanden, om een reis rond de wereld te maken. Ze bezocht ook China. En na die acht maanden wilde ze niet terug. “China en de Chinezen bevinden zich in een stroomversnelling. Daar wilde ik heen.”
Hoewel Fleuren in Nederland een aantal cursussen Chinees had gevolgd en zich redelijk kon redden in het land, had ze slechts een lichte voorsprong op de gemiddelde toerist. Niet zo vreemd, want als buitenstaander dieper in de Chinese taal en cultuur duiken is soms best lastig. “Tijdens mijn eerste reis door China kon ik nergens een goede taalschool vinden, waar ook aandacht was voor de Chinese cultuur”, zegt ze. “In Latijns-Amerika heb ik vroeger veel taalcursussen gevolgd. Na de lessen ging ik vaak met andere cursisten op excursie, om het land en de cultuur beter te leren kennen. Dat kon in China niet. En daar wilde ik dus wat aan doen.”
Samen met Monique Groeneveld, die al tien jaar ervaring had in China, begon Fleuren de taalschool China-Inside. In januari 2007 vertrok ze naar Beijing om een geschikte locatie en goede docenten voor de school te vinden. “Dat was pionieren”, zegt Fleuren. “Ik interviewde docenten, maar dat liep niet meteen goed. In Nederland zijn we het gewend om op gelijke voet met mensen te praten. In China zijn die werkverhoudingen veel scherper. Als Chinezen mij om een baan komen vragen, willen ze dat ik me als een baas gedraag. Als het anders gaat, vinden ze dat heel verwarrend. Dat heb ik echt moeten aanpassen.”
Chinees koken
Meer dan een jaar later gaat het goed met de taalschool. De school zit in een oud traditioneel huis, midden in het centrum van Beijing. Met toeristen die bij haar komen, treedt ze buiten de toeristische paden. “China is zoveel meer dan de highlights in de Lonely Planet. We gaan met toeristen langs Chinese kunstenaars om discussies te voeren, en koken Chinees in een Hutong, een traditionele Chinese wijk. Gewoon bij iemand thuis. De gemiddelde toerist zou daar nooit komen.”
Zelf dook ze nog dieper de Chinese cultuur in. Sinds september 2007 volgt ze een MBA aan de China Europe International Business School in Sjanghai. Ze is de enige Nederlandse student van haar jaar. Het merendeel van de studenten is Chinees. “In het begin bekeek ik alles wat ik zag door mijn Nederlandse bril. Veel is dan raar en vreemd. Als ik mensen bijvoorbeeld vraag of ze naar een meeting willen komen, zeggen ze vaak ‘misschien’. Dat betekent hier: ‘ik heb geen tijd, sorry’. Maar het duurt even voordat je dat snapt.”
Fleuren moest ook wennen aan de andere manier van eten. “Nederlanders zouden het als vies betitelen. Chinezen smakken en laten botjes van het eten uit hun mond steken. Maar als je het vanuit hun optiek bekijkt, is het heel logisch. Zij vinden het vies om met hun vingers botjes uit hun mond te vissen. Het is hygiënischer om het botje uit je mond op je bord te laten vallen. Al ziet dat er bij mij nog uit als een hele worsteling.”
De ingenieur eet al haar maaltijden in de kantine van de universiteit. “Daar ontmoet ik veel Chinese medestudenten. Tijdens het eten hebben we de meest interessante gesprekken, die me goed laten beseffen dat zij soms een heel andere denkwijze hebben dan ik.” Zo sprak Fleuren met een student over zijn detachering in Europa. Hij was uitgezonden naar Heidelberg om daar voor een paar maanden als consultant te werken. “Ik reageerde direct enthousiast. Heidelberg is een mooi stadje met mooie natuur. Leuk om een paar maanden te zitten. Maar hij vond het er veel te rustig en saai. Niet nieuw. Die reactie was eigenlijk wel te begrijpen, want Sjanghai heeft een enorme dynamiek, met veel restaurantjes, iedereen gaat uit eten en de winkels zijn tot ’s avonds laat open. Met die wereld als standaard is Heidelberg inderdaad extreem duf.”
Zelfs Parijs legt het dan af tegen de bruisende Chinese stad: “Een studente moest daar vaak heen voor haar werk. Ze vond het er rustig. Er liepen veel immigranten en de oude architectuur deed haar weinig.”
Aanpassing
De omgang tussen Chinezen en Europeanen wordt niet alleen getekend door verbazing, ze steken ook wat van elkaar op. “In het begin durfden de Chinese studenten nauwelijks hun hand op te steken tijdens de les. Participatie kenden ze bijna niet. Met het Engels voelden ze zich niet op hun gemak en ze hielden ellenlange verhalen voordat ze to the point kwamen. Nu niet meer. Iedereen past zich aan elkaar aan.”
Haar Chinese medestudenten leerden Fleuren op hun beurt om haar agenda zo nu en dan wat minder streng te hanteren. “Wij Nederlanders zijn erg planmatig. Chinezen bellen vaak pas op het laatste moment of je ergens mee naartoe gaat. Het is niet altijd handig, maar minder plannen maakt je ook flexibeler.”
Alle ervaring die Fleuren in het oosterse land opdoet, wil ze na haar MBA combineren met techniek en het zakenleven. “Ik had mijn stage graag gedaan bij een venture capital firm in China, maar mijn Chinees is niet goed genoeg.” Dus gaat ze waarschijnlijk stagelopen in Sydney. “Die Chinese firm wil in China een venture capital-fonds opzetten en in China kapitaal werven, dat geïnvesteerd zal worden in Australische bedrijven die willen uitbreiden naar China. Ik ga ze ondersteunen bij de oprichting, werving van kapitaal en investeringen.”
Fleuren vindt het geweldig om strategische analyses te maken. “Mijn interesses liggen bij ondernemerschap en financiën. Ik denk dat mijn exacte studie uit Delft en deze MBA een perfecte match zijn. In Delft heb ik goed leren analyseren en modelmatig denken. Ik wil altijd de getallen zien en de onderbouwing. En door mijn MBA kan ik dat perfect toepassen binnen een economische context. Ik kan alles in een breder businesskader plaatsen. En ik kan hier mijn interesse in andere talen en culturen kwijt. Ik worstel zes uur per week met de Chinese karakters tijdens mijn Chinese les. Ik ben hier nog lang niet klaar.”
Naam: Maria Fleuren
Leeftijd: 37 Jaar
Woonplaats: Sjanghai
Studie: Technische natuurkunde
Afstudeerrichting: Seismiek
Loopbaan: Van 1998 tot en met 2006 was Maria Fleuren werkzaam als consultant en projectleider bij KPN Research en TNO ICT. Ze hield zich daar onder andere bezig met kosten- en batenanalyses van de invoering van nieuwe technologieën, zoals de restaurantsite Iens.nl. In januari 2007 richtte zij met compagnon Monique Groeneveld de taalschool China-Inside op. In september 2007 begon Fleuren haar MBA aan CEIBS in Sjanghai.
(Foto: Maria Fleuren)
Maria Fleuren droomde er al op jonge leeftijd van om een wereldreis te maken. Op haar twaalfde lieten haar ouders haar hun gezamenlijke reis naar Griekenland uitstippelen. Na haar middelbare-schooltijd wilde ze naar Thailand en China. Maar op het Tianmenplein was het in het jaar 1989 alles behalve vredig. Studentenprotesten werden bloedig neergeslagen en Fleurens reisplannen kwamen op een laag pitje.
In plaats daarvan vertrok ze naar technische natuurkunde in Delft, studeerde af en ging aan het werk bij KPN en TNO. De reiskriebels bleven. Ze nam een sabbatical van acht maanden, om een reis rond de wereld te maken. Ze bezocht ook China. En na die acht maanden wilde ze niet terug. “China en de Chinezen bevinden zich in een stroomversnelling. Daar wilde ik heen.”
Hoewel Fleuren in Nederland een aantal cursussen Chinees had gevolgd en zich redelijk kon redden in het land, had ze slechts een lichte voorsprong op de gemiddelde toerist. Niet zo vreemd, want als buitenstaander dieper in de Chinese taal en cultuur duiken is soms best lastig. “Tijdens mijn eerste reis door China kon ik nergens een goede taalschool vinden, waar ook aandacht was voor de Chinese cultuur”, zegt ze. “In Latijns-Amerika heb ik vroeger veel taalcursussen gevolgd. Na de lessen ging ik vaak met andere cursisten op excursie, om het land en de cultuur beter te leren kennen. Dat kon in China niet. En daar wilde ik dus wat aan doen.”
Samen met Monique Groeneveld, die al tien jaar ervaring had in China, begon Fleuren de taalschool China-Inside. In januari 2007 vertrok ze naar Beijing om een geschikte locatie en goede docenten voor de school te vinden. “Dat was pionieren”, zegt Fleuren. “Ik interviewde docenten, maar dat liep niet meteen goed. In Nederland zijn we het gewend om op gelijke voet met mensen te praten. In China zijn die werkverhoudingen veel scherper. Als Chinezen mij om een baan komen vragen, willen ze dat ik me als een baas gedraag. Als het anders gaat, vinden ze dat heel verwarrend. Dat heb ik echt moeten aanpassen.”
Chinees koken
Meer dan een jaar later gaat het goed met de taalschool. De school zit in een oud traditioneel huis, midden in het centrum van Beijing. Met toeristen die bij haar komen, treedt ze buiten de toeristische paden. “China is zoveel meer dan de highlights in de Lonely Planet. We gaan met toeristen langs Chinese kunstenaars om discussies te voeren, en koken Chinees in een Hutong, een traditionele Chinese wijk. Gewoon bij iemand thuis. De gemiddelde toerist zou daar nooit komen.”
Zelf dook ze nog dieper de Chinese cultuur in. Sinds september 2007 volgt ze een MBA aan de China Europe International Business School in Sjanghai. Ze is de enige Nederlandse student van haar jaar. Het merendeel van de studenten is Chinees. “In het begin bekeek ik alles wat ik zag door mijn Nederlandse bril. Veel is dan raar en vreemd. Als ik mensen bijvoorbeeld vraag of ze naar een meeting willen komen, zeggen ze vaak ‘misschien’. Dat betekent hier: ‘ik heb geen tijd, sorry’. Maar het duurt even voordat je dat snapt.”
Fleuren moest ook wennen aan de andere manier van eten. “Nederlanders zouden het als vies betitelen. Chinezen smakken en laten botjes van het eten uit hun mond steken. Maar als je het vanuit hun optiek bekijkt, is het heel logisch. Zij vinden het vies om met hun vingers botjes uit hun mond te vissen. Het is hygiënischer om het botje uit je mond op je bord te laten vallen. Al ziet dat er bij mij nog uit als een hele worsteling.”
De ingenieur eet al haar maaltijden in de kantine van de universiteit. “Daar ontmoet ik veel Chinese medestudenten. Tijdens het eten hebben we de meest interessante gesprekken, die me goed laten beseffen dat zij soms een heel andere denkwijze hebben dan ik.” Zo sprak Fleuren met een student over zijn detachering in Europa. Hij was uitgezonden naar Heidelberg om daar voor een paar maanden als consultant te werken. “Ik reageerde direct enthousiast. Heidelberg is een mooi stadje met mooie natuur. Leuk om een paar maanden te zitten. Maar hij vond het er veel te rustig en saai. Niet nieuw. Die reactie was eigenlijk wel te begrijpen, want Sjanghai heeft een enorme dynamiek, met veel restaurantjes, iedereen gaat uit eten en de winkels zijn tot ’s avonds laat open. Met die wereld als standaard is Heidelberg inderdaad extreem duf.”
Zelfs Parijs legt het dan af tegen de bruisende Chinese stad: “Een studente moest daar vaak heen voor haar werk. Ze vond het er rustig. Er liepen veel immigranten en de oude architectuur deed haar weinig.”
Aanpassing
De omgang tussen Chinezen en Europeanen wordt niet alleen getekend door verbazing, ze steken ook wat van elkaar op. “In het begin durfden de Chinese studenten nauwelijks hun hand op te steken tijdens de les. Participatie kenden ze bijna niet. Met het Engels voelden ze zich niet op hun gemak en ze hielden ellenlange verhalen voordat ze to the point kwamen. Nu niet meer. Iedereen past zich aan elkaar aan.”
Haar Chinese medestudenten leerden Fleuren op hun beurt om haar agenda zo nu en dan wat minder streng te hanteren. “Wij Nederlanders zijn erg planmatig. Chinezen bellen vaak pas op het laatste moment of je ergens mee naartoe gaat. Het is niet altijd handig, maar minder plannen maakt je ook flexibeler.”
Alle ervaring die Fleuren in het oosterse land opdoet, wil ze na haar MBA combineren met techniek en het zakenleven. “Ik had mijn stage graag gedaan bij een venture capital firm in China, maar mijn Chinees is niet goed genoeg.” Dus gaat ze waarschijnlijk stagelopen in Sydney. “Die Chinese firm wil in China een venture capital-fonds opzetten en in China kapitaal werven, dat geïnvesteerd zal worden in Australische bedrijven die willen uitbreiden naar China. Ik ga ze ondersteunen bij de oprichting, werving van kapitaal en investeringen.”
Fleuren vindt het geweldig om strategische analyses te maken. “Mijn interesses liggen bij ondernemerschap en financiën. Ik denk dat mijn exacte studie uit Delft en deze MBA een perfecte match zijn. In Delft heb ik goed leren analyseren en modelmatig denken. Ik wil altijd de getallen zien en de onderbouwing. En door mijn MBA kan ik dat perfect toepassen binnen een economische context. Ik kan alles in een breder businesskader plaatsen. En ik kan hier mijn interesse in andere talen en culturen kwijt. Ik worstel zes uur per week met de Chinese karakters tijdens mijn Chinese les. Ik ben hier nog lang niet klaar.”
Naam: Maria Fleuren
Leeftijd: 37 Jaar
Woonplaats: Sjanghai
Studie: Technische natuurkunde
Afstudeerrichting: Seismiek
Loopbaan: Van 1998 tot en met 2006 was Maria Fleuren werkzaam als consultant en projectleider bij KPN Research en TNO ICT. Ze hield zich daar onder andere bezig met kosten- en batenanalyses van de invoering van nieuwe technologieën, zoals de restaurantsite Iens.nl. In januari 2007 richtte zij met compagnon Monique Groeneveld de taalschool China-Inside op. In september 2007 begon Fleuren haar MBA aan CEIBS in Sjanghai.
(Foto: Maria Fleuren)
Comments are closed.