Voorfeest met podiumbeest

Vragen of gevraagd worden? Een safe date of een regel-date? Eentje die de helft van je kaartje betaalt, waar vind je die? Met de Delftse man-vrouwverhouding had ik nooit gedacht dat meisjes hier problemen mee zouden hebben. Toch is een date onmisbaar voor het gala van het Delfsch Studenten Corps, dat ter gelegenheid van het sociëteitslustrum in de cruiseterminal in Rotterdam plaatsvindt.

Als je die droom-date eenmaal gevonden hebt kun je er ook extra lang van genieten, want het feest begint al overdag. Normaal gesproken is het dagprogramma een kwestie van discussie en concessies: buiten of binnen, met zijn vrienden of met mijn club? Maar niet deze keer, want de toneelondervereniging van het corps voert vandaag het stuk ‘Donna Juan’ op.

Omdat ik de datestress heb gemist, besluit ik alleen het voorprogramma mee te pakken. Als ik aankom, staan er grote groepen uitgedoste studenten voor de deur van Theater de Veste. Heren in prachtig pak met sportschoenen, meisjes in mooie en minder mooie avondjurken. Door de verdwaalde ouders, die naar de niet eerder ontdekte talenten van hun kinderen komen kijken en ander publiek dat net als ik niet naar het gala gaat, voel ik me niet heel erg misplaatst zonder jurk en knellende schoenen.

Na drie keer bellen gaat het echt beginnen. ‘Donna Juan’, de vrouwelijke variant van de wel bekende Don wordt gespeeld door Larissa Plink. Leuk gevonden. In een stad met veel mannen, is er niet zoveel keus. En dat creëert af en toe vreselijke monstermeisjes. ‘Donna Juan’ is er zo een. Op hoge hakken versiert ze alle mannen, om ze vervolgens met gebroken hart achter te laten. Zo ook de dommige verloofde loodgieter, in het stuk uitgebeeld door middel van een indrukwekkende tango met twee vrouwen en een man.

Het is grappig om bekenden in een totaal ander personage te zien, maar ik geniet het meest van de dans. Ik zit naast Matthijs de Jong, die alleen oog heeft voor zijn dansende vriendinnetje, en ik begrijp waarom. In sexy pakjes die niet veel aan de fantasie overlaten, dansen mooie meisjes op lekkere muziek. Of ze er nu als duivel of als matroos uitzien, Matthijs zit te likkebaarden.

Na de voorstelling gaan alle acteurs met hun dates eten, en dan naar het gala. Wanneer de spelers de dikke laag plamuur van hun gezicht halen en zich omtoveren in galatenue, moeten de dates even wachten. Ze gaan alvast indrinken in Luniz. Met lichte spijt dat ik niet naar het gala ga, pik ik onder het genot van een biertje de laatste zonnestralen mee op het terras. Voordat ik vertrek hoor ik Matthijs schuldbewust aan een andere jongen vragen: “Hoe deed jouw vriendinnetje het eigenlijk?” (CD)

Vanaf deze week loopt Carine Dokter, derdejaarsstudente technische natuurkunde aan de Haagse Hogeschool in Rijswijk, de Delftse feestjes af.

@01 infoblokje:Weet je een feest? Mail carinedokter@hotmail.com

Galavoorpret brengt een hoop gedoe met zich mee. Van datestress had ik voor mijn verhuizing naar Delft nog nooit gehoord. Het is een fenomeen dat gemiddeld meer tijd kost dan het feest zelf. Vragen of gevraagd worden? Een safe date of een regel-date? Eentje die de helft van je kaartje betaalt, waar vind je die? Met de Delftse man-vrouwverhouding had ik nooit gedacht dat meisjes hier problemen mee zouden hebben. Toch is een date onmisbaar voor het gala van het Delfsch Studenten Corps, dat ter gelegenheid van het sociëteitslustrum in de cruiseterminal in Rotterdam plaatsvindt.

Als je die droom-date eenmaal gevonden hebt kun je er ook extra lang van genieten, want het feest begint al overdag. Normaal gesproken is het dagprogramma een kwestie van discussie en concessies: buiten of binnen, met zijn vrienden of met mijn club? Maar niet deze keer, want de toneelondervereniging van het corps voert vandaag het stuk ‘Donna Juan’ op.

Omdat ik de datestress heb gemist, besluit ik alleen het voorprogramma mee te pakken. Als ik aankom, staan er grote groepen uitgedoste studenten voor de deur van Theater de Veste. Heren in prachtig pak met sportschoenen, meisjes in mooie en minder mooie avondjurken. Door de verdwaalde ouders, die naar de niet eerder ontdekte talenten van hun kinderen komen kijken en ander publiek dat net als ik niet naar het gala gaat, voel ik me niet heel erg misplaatst zonder jurk en knellende schoenen.

Na drie keer bellen gaat het echt beginnen. ‘Donna Juan’, de vrouwelijke variant van de wel bekende Don wordt gespeeld door Larissa Plink. Leuk gevonden. In een stad met veel mannen, is er niet zoveel keus. En dat creëert af en toe vreselijke monstermeisjes. ‘Donna Juan’ is er zo een. Op hoge hakken versiert ze alle mannen, om ze vervolgens met gebroken hart achter te laten. Zo ook de dommige verloofde loodgieter, in het stuk uitgebeeld door middel van een indrukwekkende tango met twee vrouwen en een man.

Het is grappig om bekenden in een totaal ander personage te zien, maar ik geniet het meest van de dans. Ik zit naast Matthijs de Jong, die alleen oog heeft voor zijn dansende vriendinnetje, en ik begrijp waarom. In sexy pakjes die niet veel aan de fantasie overlaten, dansen mooie meisjes op lekkere muziek. Of ze er nu als duivel of als matroos uitzien, Matthijs zit te likkebaarden.

Na de voorstelling gaan alle acteurs met hun dates eten, en dan naar het gala. Wanneer de spelers de dikke laag plamuur van hun gezicht halen en zich omtoveren in galatenue, moeten de dates even wachten. Ze gaan alvast indrinken in Luniz. Met lichte spijt dat ik niet naar het gala ga, pik ik onder het genot van een biertje de laatste zonnestralen mee op het terras. Voordat ik vertrek hoor ik Matthijs schuldbewust aan een andere jongen vragen: “Hoe deed jouw vriendinnetje het eigenlijk?” (CD)

Vanaf deze week loopt Carine Dokter, derdejaarsstudente technische natuurkunde aan de Haagse Hogeschool in Rijswijk, de Delftse feestjes af.

@01 infoblokje:Weet je een feest? Mail carinedokter@hotmail.com