‘Van studeren kwam niks meer’

De spanning was vorige week te snijden onder de ruim honderd Indonesische studenten in Delft. Nu Suharto het veld heeft geruimd, spelen hun eigen – financiële – problemen weer op.

Aquino Hendra Gunawan, ofwel Nino zoals de Indonesiërs hem noemen, vindt zijn nieuwe kamer aan de Balthasar van der Polweg nog altijd aan de dure kant. Zeker nu de roepia zwaar gekelderd is, en de student Technische Bestuurskunde ieder dubbeltje moet omdraaien. Maar om één ding wil hij zijn onderkomen voor geen goud met een ander ruilen: de directe Internet-verbinding met het Rekencentrum. Zo kon hij de afgelopen weken gratis tientallen uren via e-mail met zijn medestudenten in het vaderland communiceren, en had hij het nieuws uit de eerste hand.

In het informatietijdperk veranderen ook revoluties van gezicht. Geen onduidelijke geruchtenstromen, geen dagenlange onzekerheid: Gunawan had vanuit Nederland een beter overzicht van de gebeurtenissen dan zijn vrienden en vriendinnen ter plekke. En dat gold voor de Indonesische studenten over de hele wereld. Via e-mail onderhield Gunawan contact met landgenoten aan andere Nederlandse en Europese universiteiten.

,,Vorige week was het zo spannend dat ik helemaal niet meer aan studeren toekwam”, vertelt hij nu. De hele week kwamen de Delftse Indonesiërs bij elkaar over de vloer. Alle nieuwsberichten werden gevolgd, Teletekst stond aan, en avondenlang discussieerden ze met elkaar en deden voorspellingen over de afloop. En ze zaten natuurlijk gekluisterd aan de glasvezel: berichten van hun vroegere klasgenoten die nu wereldnieuws maakten. ,,We merkten via hun mailtjes dat ze bang waren. Maar desondanks gingen ze door.”
Beurzen

De drang om zijn geestverwanten ter plekke te helpen had Gunawan niet. ,,Wat kan ik daar doen? Als ik ga demonstreren ben ik één van de duizenden.” In plaats daarvan zetten de Indonesische studenten in Nederland acties op touw. Zo trokken ze naar de Indonesische ambassade om een gesprek aan te vragen met de ambassadeur.

Gunawan is ex-voorzitter is van de katholieke Indonesische studentenvereniging KKI, en woordvoerder van de algemene Indonesische studentenverenging PPI. Daarom is hij voor de TU hét aanspreekpunt als het gaat om de financiële problemen van de studenten. Omdat de roepia in een jaar tijd vier keer zo weinig waard geworden is, zijn de beurzen die velen van hun ouders krijgen niet meer toereikend. Sinds dit probleem de landelijke kranten haalde, wordt Gunawan regelmatig gebeld door mensen die hun steun betuigen en zich willen inzetten voor extra geld.

Ook de media hebben Gunawan en enkele collega-studenten gevonden. Ze worden gevraagd voor interviews, maar ook regelmatig gebeld voor achtergrondinformatie. ,,Velen van ons zijn erg goed op de hoogte van de situatie. Wij proberen journalisten de juiste en zo neutraal mogelijke interpretatievan de gebeurtenissen te geven.”

Over de nieuwe machthebber Habibie is Gunawan niet bij voorbaat negatief: ,,We moeten even afwachten. Het hangt er natuurlijk van af wat hij precies gaat doen, maar tot nu toe ben ik redelijk tevreden. Ik ben het eens met veel politieke analysten dat hij beter kan blijven. De meeste studenten vinden dat ook, denk ik.”

Nu de politiek tot bedaren is gekomen, gaan Gunawans zorgen opnieuw uit naar de portemonnee van de Indonesische student. ,,De financiële problemen duren natuurlijk voort. Ik denk dat het minstens drie jaar duurt voor de situatie economisch weer normaal is. Wij moeten ons gedurende die tijd met bijbanen en speciale fondsen zien te redden. Anders moeten we terug, of we willen of niet.”

De spanning was vorige week te snijden onder de ruim honderd Indonesische studenten in Delft. Nu Suharto het veld heeft geruimd, spelen hun eigen – financiële – problemen weer op.

Aquino Hendra Gunawan, ofwel Nino zoals de Indonesiërs hem noemen, vindt zijn nieuwe kamer aan de Balthasar van der Polweg nog altijd aan de dure kant. Zeker nu de roepia zwaar gekelderd is, en de student Technische Bestuurskunde ieder dubbeltje moet omdraaien. Maar om één ding wil hij zijn onderkomen voor geen goud met een ander ruilen: de directe Internet-verbinding met het Rekencentrum. Zo kon hij de afgelopen weken gratis tientallen uren via e-mail met zijn medestudenten in het vaderland communiceren, en had hij het nieuws uit de eerste hand.

In het informatietijdperk veranderen ook revoluties van gezicht. Geen onduidelijke geruchtenstromen, geen dagenlange onzekerheid: Gunawan had vanuit Nederland een beter overzicht van de gebeurtenissen dan zijn vrienden en vriendinnen ter plekke. En dat gold voor de Indonesische studenten over de hele wereld. Via e-mail onderhield Gunawan contact met landgenoten aan andere Nederlandse en Europese universiteiten.

,,Vorige week was het zo spannend dat ik helemaal niet meer aan studeren toekwam”, vertelt hij nu. De hele week kwamen de Delftse Indonesiërs bij elkaar over de vloer. Alle nieuwsberichten werden gevolgd, Teletekst stond aan, en avondenlang discussieerden ze met elkaar en deden voorspellingen over de afloop. En ze zaten natuurlijk gekluisterd aan de glasvezel: berichten van hun vroegere klasgenoten die nu wereldnieuws maakten. ,,We merkten via hun mailtjes dat ze bang waren. Maar desondanks gingen ze door.”
Beurzen

De drang om zijn geestverwanten ter plekke te helpen had Gunawan niet. ,,Wat kan ik daar doen? Als ik ga demonstreren ben ik één van de duizenden.” In plaats daarvan zetten de Indonesische studenten in Nederland acties op touw. Zo trokken ze naar de Indonesische ambassade om een gesprek aan te vragen met de ambassadeur.

Gunawan is ex-voorzitter is van de katholieke Indonesische studentenvereniging KKI, en woordvoerder van de algemene Indonesische studentenverenging PPI. Daarom is hij voor de TU hét aanspreekpunt als het gaat om de financiële problemen van de studenten. Omdat de roepia in een jaar tijd vier keer zo weinig waard geworden is, zijn de beurzen die velen van hun ouders krijgen niet meer toereikend. Sinds dit probleem de landelijke kranten haalde, wordt Gunawan regelmatig gebeld door mensen die hun steun betuigen en zich willen inzetten voor extra geld.

Ook de media hebben Gunawan en enkele collega-studenten gevonden. Ze worden gevraagd voor interviews, maar ook regelmatig gebeld voor achtergrondinformatie. ,,Velen van ons zijn erg goed op de hoogte van de situatie. Wij proberen journalisten de juiste en zo neutraal mogelijke interpretatievan de gebeurtenissen te geven.”

Over de nieuwe machthebber Habibie is Gunawan niet bij voorbaat negatief: ,,We moeten even afwachten. Het hangt er natuurlijk van af wat hij precies gaat doen, maar tot nu toe ben ik redelijk tevreden. Ik ben het eens met veel politieke analysten dat hij beter kan blijven. De meeste studenten vinden dat ook, denk ik.”

Nu de politiek tot bedaren is gekomen, gaan Gunawans zorgen opnieuw uit naar de portemonnee van de Indonesische student. ,,De financiële problemen duren natuurlijk voort. Ik denk dat het minstens drie jaar duurt voor de situatie economisch weer normaal is. Wij moeten ons gedurende die tijd met bijbanen en speciale fondsen zien te redden. Anders moeten we terug, of we willen of niet.”