In de virtuele wereld Second Life kan de bezoeker binnenkort zomaar een drijvende stad met TU Delft-logo tegenkomen. De TU is de eerste Nederlandse universiteit die grond koopt in Second Life. Dr. Igor Mayer, een van de projectleiders, verwacht dat binnen enkele weken met de inrichting van twee lapjes grond kan worden begonnen.
Delen
Eén gebied wordt omgetoverd tot campus, het andere tot een soort onderzoekscentrum gericht op nieuwe kennisinfrastructuren. Mayer, die verbonden is aan de faculteit Techniek, Bestuur en Management, onderhandelt nu met een Second Life-makelaar.
De onderzoeker vindt het hoog tijd dat de TU deze stap maakt. “Veel buitenlandse universiteiten hebben er al vestigingen”, aldus Mayer. “Tot enkele jaren geleden werden virtuele werelden geassocieerd met entertainment. Maar het accent is nu verschoven naar serieuze toepassingen.”
De aankoop en inrichting kosten zo’n vierduizend euro. “Dat is niets als je kijkt naar wat je ervoor terugkrijgt”, aldus Mayer. “Second Life is een prachtig platform om Delftse ontwerpen en uitvindingen te promoten. Misschien kun je straks wel een rondje om de TU varen met het onderzeeërtje Wasub, of vliegeren met professor Ockels’ energieopwekkende vliegers.”
Maar ook vanuit experimenteel opzicht vindt hij het veelbelovend. “Zoals mensen nu gezamenlijk stukken schrijven op Wikipedia, zo kunnen onderzoekers in Second Life samen driedimensionale objecten ontwerpen.” Daarnaast biedt de virtuele omgeving volgens hem veel kansen voor serious games. Dit zijn spellen om bijvoorbeeld besluitvormingsprocessen na te bootsen of te experimenteren met het inrichten van gebieden.
Het kavel dat Mayer deels onder zijn hoede neemt, zal in het teken staan van dit soort nieuwe interactieve toepassingen en krijgt de naam Next Generation Infrastructures, naar een gelijknamig nationaal onderzoeksprogramma gericht op nieuwe kennisinfrastructuren waar Delft in meedraait.
Het andere eiland, zoals de grondeenheden in Second Life-jargon ook wel worden genoemd, krijgt de naam Delft Technical University. Het wordt een revolutionaire campus, omringd door (virtueel) water. En dat is nog nooit vertoond. Waterbouwkundige ir. Rutger de Graaf van Civiele Techniek en Geowetenschappen wil er een drijvend gebouw neerzetten. Daarvoor moet hij de grond waarschijnlijk eerst blank zetten, want in Second Life kun je geen stukjes water kopen om op te bouwen.
De Graaf stond onlangs in de schijnwerpers toen hij zijn stedenbouwkundig concept ‘De drijvende stad’ presenteerde, een milieuvriendelijke stad die niet kan overstromen en een oplossing biedt aan het ruimtetekort in Nederland. De drijvende campus is een voorschot op dit idee. Later wil hij het terrein verder ontwikkelen tot stad. “Het lijkt me een leuk visitekaartje voor de TU”, zegt De Graaf. “Daarnaast biedt het me de gelegenheid om te onderzoeken of mensen een drijvende stad aantrekkelijk vinden.”
De TU is de eerste Nederlandse universiteit die grond koopt in Second Life. Dr. Igor Mayer, een van de projectleiders, verwacht dat binnen enkele weken met de inrichting van twee lapjes grond kan worden begonnen. Eén gebied wordt omgetoverd tot campus, het andere tot een soort onderzoekscentrum gericht op nieuwe kennisinfrastructuren. Mayer, die verbonden is aan de faculteit Techniek, Bestuur en Management, onderhandelt nu met een Second Life-makelaar.
De onderzoeker vindt het hoog tijd dat de TU deze stap maakt. “Veel buitenlandse universiteiten hebben er al vestigingen”, aldus Mayer. “Tot enkele jaren geleden werden virtuele werelden geassocieerd met entertainment. Maar het accent is nu verschoven naar serieuze toepassingen.”
De aankoop en inrichting kosten zo’n vierduizend euro. “Dat is niets als je kijkt naar wat je ervoor terugkrijgt”, aldus Mayer. “Second Life is een prachtig platform om Delftse ontwerpen en uitvindingen te promoten. Misschien kun je straks wel een rondje om de TU varen met het onderzeeërtje Wasub, of vliegeren met professor Ockels’ energieopwekkende vliegers.”
Maar ook vanuit experimenteel opzicht vindt hij het veelbelovend. “Zoals mensen nu gezamenlijk stukken schrijven op Wikipedia, zo kunnen onderzoekers in Second Life samen driedimensionale objecten ontwerpen.” Daarnaast biedt de virtuele omgeving volgens hem veel kansen voor serious games. Dit zijn spellen om bijvoorbeeld besluitvormingsprocessen na te bootsen of te experimenteren met het inrichten van gebieden.
Het kavel dat Mayer deels onder zijn hoede neemt, zal in het teken staan van dit soort nieuwe interactieve toepassingen en krijgt de naam Next Generation Infrastructures, naar een gelijknamig nationaal onderzoeksprogramma gericht op nieuwe kennisinfrastructuren waar Delft in meedraait.
Het andere eiland, zoals de grondeenheden in Second Life-jargon ook wel worden genoemd, krijgt de naam Delft Technical University. Het wordt een revolutionaire campus, omringd door (virtueel) water. En dat is nog nooit vertoond. Waterbouwkundige ir. Rutger de Graaf van Civiele Techniek en Geowetenschappen wil er een drijvend gebouw neerzetten. Daarvoor moet hij de grond waarschijnlijk eerst blank zetten, want in Second Life kun je geen stukjes water kopen om op te bouwen.
De Graaf stond onlangs in de schijnwerpers toen hij zijn stedenbouwkundig concept ‘De drijvende stad’ presenteerde, een milieuvriendelijke stad die niet kan overstromen en een oplossing biedt aan het ruimtetekort in Nederland. De drijvende campus is een voorschot op dit idee. Later wil hij het terrein verder ontwikkelen tot stad. “Het lijkt me een leuk visitekaartje voor de TU”, zegt De Graaf. “Daarnaast biedt het me de gelegenheid om te onderzoeken of mensen een drijvende stad aantrekkelijk vinden.”
Comments are closed.