Eigenlijk zou je aanrakingen tussen collega’s gewoon moeten verbieden. In een duidelijke PowerPoint-presentatie als je in dienst wordt genomen. Een plaatje van het lichaam met daarop duidelijk de rode en oranje zones aangegeven, desnoods gespecificeerd per cultuur.
Veilig aan te raken delen zijn er niet; zelfs een aai over je hand kan ongewenst zijn. Kan er nooit meer zo’n engerd zijn hand zogenaamd vriendschappelijk op je schouder leggen.
Of toch niet verbieden? Anders kun je niet meer spontaan een duw tegen iemands arm geven als je samen loopt te geinen. Het is ook lastig op te leggen, omdat volgens onderzoek één op de vier vreemdgangers overspeelt op het werk. Daar heb ik geen voorbeeld van gezien, tenzij ze gebruik maken van onze love seat in het EWI-gebouw. In de hal tegenover de lift zit elke dag wel een innig omstrengeld paartje. Ook verboden in zo’n protocol natuurlijk.
Vertrouwenspersonen zitten met een moeilijk dilemma, hoorde ik tijdens de lunch. Hoe stel je vast wanneer een aanraking of blik ongewenst is? Neem nu Lubbers en zijn medewerkster. Onze vertrouwenspersoon dacht dat hij dat vast niet kwaad had bedoeld. Maar een vriendschappelijke hand op je bil?
En dan hoe je het oplost. Onze vertrouwenspersoon stelde voor om onder vier ogen te bespreken dat je het onprettig vindt. Het is alleen wat onpraktisch dat de ‘dader’ zich meestal van geen kwaad bewust is en ook weigert dat te veranderen. Ik heb wel eens voorzichtig gemaild aan een collega dat ik het erg ongemakkelijk vond dat hij tegen mijn borsten stond te praten. Hij wist niet waar ik het over had. Hij was zelfs gepikeerd dat ik dat tegen hem durfde te zeggen: zo’n man was hij toch niet? Datzelfde gebrek aan schuldbesef vertoonden ook groepsverkrachters van 14, zag ik in ‘Netwerk’. Ja, het slachtoffer had wel laten merken dat ze niet wilde, maar hij had toch niks verkeerd gedaan? Het was gewoon tijdverdrijf.
Wie is er nog in voor een protocol?
Eigenlijk zou je aanrakingen tussen collega’s gewoon moeten verbieden. In een duidelijke PowerPoint-presentatie als je in dienst wordt genomen. Een plaatje van het lichaam met daarop duidelijk de rode en oranje zones aangegeven, desnoods gespecificeerd per cultuur. Veilig aan te raken delen zijn er niet; zelfs een aai over je hand kan ongewenst zijn. Kan er nooit meer zo’n engerd zijn hand zogenaamd vriendschappelijk op je schouder leggen.
Of toch niet verbieden? Anders kun je niet meer spontaan een duw tegen iemands arm geven als je samen loopt te geinen. Het is ook lastig op te leggen, omdat volgens onderzoek één op de vier vreemdgangers overspeelt op het werk. Daar heb ik geen voorbeeld van gezien, tenzij ze gebruik maken van onze love seat in het EWI-gebouw. In de hal tegenover de lift zit elke dag wel een innig omstrengeld paartje. Ook verboden in zo’n protocol natuurlijk.
Vertrouwenspersonen zitten met een moeilijk dilemma, hoorde ik tijdens de lunch. Hoe stel je vast wanneer een aanraking of blik ongewenst is? Neem nu Lubbers en zijn medewerkster. Onze vertrouwenspersoon dacht dat hij dat vast niet kwaad had bedoeld. Maar een vriendschappelijke hand op je bil?
En dan hoe je het oplost. Onze vertrouwenspersoon stelde voor om onder vier ogen te bespreken dat je het onprettig vindt. Het is alleen wat onpraktisch dat de ‘dader’ zich meestal van geen kwaad bewust is en ook weigert dat te veranderen. Ik heb wel eens voorzichtig gemaild aan een collega dat ik het erg ongemakkelijk vond dat hij tegen mijn borsten stond te praten. Hij wist niet waar ik het over had. Hij was zelfs gepikeerd dat ik dat tegen hem durfde te zeggen: zo’n man was hij toch niet? Datzelfde gebrek aan schuldbesef vertoonden ook groepsverkrachters van 14, zag ik in ‘Netwerk’. Ja, het slachtoffer had wel laten merken dat ze niet wilde, maar hij had toch niks verkeerd gedaan? Het was gewoon tijdverdrijf.
Wie is er nog in voor een protocol?
Comments are closed.