Spookstad New Orleans

Een huis dat boven op een auto was gesmakt, dat hadden ze al zo vaak op televisie en in de krant gezien. Maar de eerste keer dat masterstudenten Diederik Veenendaal en Robert-Jan van de Waal de beelden in het echt zagen, schrokken ze erg. “Een complete wijk is een kilometer verder verplaatst, daar staat geen huis meer”, zegt Van de Waal. “En de huizen die nog overeind staan, zijn van binnen ernstig aangetast door schimmel”, vult Veenendaal aan. “New Orleans is een spookstad. Het indrukwekkendste dat ik ooit heb gezien.”

Een jaar na dato is ‘The Big Easy’, zoals de stad ook wel wordt genoemd, nog steeds een grote puinhoop. Het water is weliswaar verdwenen, maar het heeft een groot spoor van vernieling achtergelaten. “We waren blij dat we iets konden doen om een nieuwe ramp te helpen voorkomen”, zegt Veenendaal.

Na een lezing van hoogleraar Ivor van Heerden van het Hurricane Center van Louisiana State University (LSU), kwamen ze op het idee om hun masterproject over New Orleans te maken. Na bemiddeling van prof.dr.ir. Jurjen Battjes en promovendus ir. Bas Jonkman vertrok het viertal in april naar New Orleans.

In twee maanden tijd onderzochten hoe ze de bluesstad beter kunnen beschermen tegen het water. Eind september komen ze met hun bevindingen.

Uitgangspunt van de studenten is om een ramp, zoals die zich na orkaan Katrina voltrok, te voorkomen. Ze namen het Gentilly-district, de wijk ten noorden van het historische en toeristische French Quarter, als uitgangspunt. “Die wijk grenst aan het Industrial Canal, die al snel overstroomde”, zegt Veenendaal. “Het London Avenue Canal dat door het Gentilly-district loopt, was op twee plaatsen doorgebroken. Het water werd bij de overstroming uit de straten gepompt in dat lekke kanaal. Dat had toen dus helemaal geen zin.”

Bij een orkaan is hoogwater onvermijdelijk, constateerden de studenten. Door de hevige regenval zal een gedeelte van New Orleans, door de lage ligging, altijd onder water komen te staan. Maar de grote dijkdoorbraken kunnen worden voorkomen. Van de Waal en Egon Bijlsma onderzochten de beste manier om de dijk van Lake Pontchartrain waterdicht te maken. “Langs het meer staan nu aardedijken. Net als in Nederland, maar dan met weinig bescherming tegen golfslag. Daardoor erodeert een dijk snel en geeft het nog maar weinig bescherming”, zegt Van de Waal. “Die dijken moeten dus absoluut anders.”

“We hebben bewust voor nieuwe oplossingen gekozen”, zegt Van de Waal. “Zo kwamen we op het idee van een zelfoprijzende dijk. Boven op de bestaande dijk ligt een stalen klep. Als daar water in komt, stroomt dat naar de ballasttank aan de achterkant. Als die ballasttank vol zit, zakt de tank naar beneden en komt de klep, als een hefboom, rechtop te staan als extra hoge dijkwand.”

Van de Waals plan voorkomt een dijkdoorbraak, maar door excessieve regenval is hoogwater bij een orkaan onvermijdelijk. Diederik Veenendaal en Anke Rolvink bedachten een ingenieuze manier om de huizen daartegen te wapenen. “Tegen dat overtollige regenwater valt domweg niet te pompen”, zegt Veenendaal. “Dus je kunt beter de huizen beschermen. Op dit moment worden de huizen in New Orleans op palen gebouwd. Maar er zijn maar een paar aannemers die dat kunnen en die rekenen daarom woekerprijzen. Onze oplossing biedt mogelijkheden en kan financieel concurreren met het bouwen op palen.”

Veenendaal werkte een idee uit voor drijvende woningen, waar aan de TU veel onderzoek naar wordt gedaan. Maar zijn drijvende woningen verschillen van de bestaande Delftse ideeën. “Het viel me in New Orleans direct op dat onder de huizen forse kruipruimtes zitten”, zegt Veenendaal. “Daar willen we met schuim gevulde kunststofelementen van twee bij drie meter plaatsen. Bij hoogwater duwt dat waterdichte schuim, door de opwaartse druk, het houten huis omhoog. Dit maakt evacueren makkelijker en het huis blijft droog. Dergelijke kunststofelementen worden daar nu al gebruikt in jachthavens. Na een kleine aanpassing zijn die toe te passen in New Orleans.”

Op hun plannen werd in Louisiana gemengd gereageerd. “Ze waren kritisch omdat we voor oplossingen hebben gekozen, die nog niet eerder zijn gebruikt”, zegt Van de Waal. “Maar onze oplossing werkt en is makkelijk te realiseren. De Amerikaanse docenten waren ook onder de indruk. ‘State of the art from the Netherlands’, noemden ze onze plannen.”

Vier Delftse studenten deden onderzoek in het Gentilly-district in New Orleans. Een jaar na de orkaan Katrina is de stad nog steeds een grote puinhoop. (Foto: Robyn Beck/ANP)

Een huis dat boven op een auto was gesmakt, dat hadden ze al zo vaak op televisie en in de krant gezien. Maar de eerste keer dat masterstudenten Diederik Veenendaal en Robert-Jan van de Waal de beelden in het echt zagen, schrokken ze erg. “Een complete wijk is een kilometer verder verplaatst, daar staat geen huis meer”, zegt Van de Waal. “En de huizen die nog overeind staan, zijn van binnen ernstig aangetast door schimmel”, vult Veenendaal aan. “New Orleans is een spookstad. Het indrukwekkendste dat ik ooit heb gezien.”

Een jaar na dato is ‘The Big Easy’, zoals de stad ook wel wordt genoemd, nog steeds een grote puinhoop. Het water is weliswaar verdwenen, maar het heeft een groot spoor van vernieling achtergelaten. “We waren blij dat we iets konden doen om een nieuwe ramp te helpen voorkomen”, zegt Veenendaal.

Na een lezing van hoogleraar Ivor van Heerden van het Hurricane Center van Louisiana State University (LSU), kwamen ze op het idee om hun masterproject over New Orleans te maken. Na bemiddeling van prof.dr.ir. Jurjen Battjes en promovendus ir. Bas Jonkman vertrok het viertal in april naar New Orleans.

In twee maanden tijd onderzochten hoe ze de bluesstad beter kunnen beschermen tegen het water. Eind september komen ze met hun bevindingen.

Uitgangspunt van de studenten is om een ramp, zoals die zich na orkaan Katrina voltrok, te voorkomen. Ze namen het Gentilly-district, de wijk ten noorden van het historische en toeristische French Quarter, als uitgangspunt. “Die wijk grenst aan het Industrial Canal, die al snel overstroomde”, zegt Veenendaal. “Het London Avenue Canal dat door het Gentilly-district loopt, was op twee plaatsen doorgebroken. Het water werd bij de overstroming uit de straten gepompt in dat lekke kanaal. Dat had toen dus helemaal geen zin.”

Bij een orkaan is hoogwater onvermijdelijk, constateerden de studenten. Door de hevige regenval zal een gedeelte van New Orleans, door de lage ligging, altijd onder water komen te staan. Maar de grote dijkdoorbraken kunnen worden voorkomen. Van de Waal en Egon Bijlsma onderzochten de beste manier om de dijk van Lake Pontchartrain waterdicht te maken. “Langs het meer staan nu aardedijken. Net als in Nederland, maar dan met weinig bescherming tegen golfslag. Daardoor erodeert een dijk snel en geeft het nog maar weinig bescherming”, zegt Van de Waal. “Die dijken moeten dus absoluut anders.”

“We hebben bewust voor nieuwe oplossingen gekozen”, zegt Van de Waal. “Zo kwamen we op het idee van een zelfoprijzende dijk. Boven op de bestaande dijk ligt een stalen klep. Als daar water in komt, stroomt dat naar de ballasttank aan de achterkant. Als die ballasttank vol zit, zakt de tank naar beneden en komt de klep, als een hefboom, rechtop te staan als extra hoge dijkwand.”

Van de Waals plan voorkomt een dijkdoorbraak, maar door excessieve regenval is hoogwater bij een orkaan onvermijdelijk. Diederik Veenendaal en Anke Rolvink bedachten een ingenieuze manier om de huizen daartegen te wapenen. “Tegen dat overtollige regenwater valt domweg niet te pompen”, zegt Veenendaal. “Dus je kunt beter de huizen beschermen. Op dit moment worden de huizen in New Orleans op palen gebouwd. Maar er zijn maar een paar aannemers die dat kunnen en die rekenen daarom woekerprijzen. Onze oplossing biedt mogelijkheden en kan financieel concurreren met het bouwen op palen.”

Veenendaal werkte een idee uit voor drijvende woningen, waar aan de TU veel onderzoek naar wordt gedaan. Maar zijn drijvende woningen verschillen van de bestaande Delftse ideeën. “Het viel me in New Orleans direct op dat onder de huizen forse kruipruimtes zitten”, zegt Veenendaal. “Daar willen we met schuim gevulde kunststofelementen van twee bij drie meter plaatsen. Bij hoogwater duwt dat waterdichte schuim, door de opwaartse druk, het houten huis omhoog. Dit maakt evacueren makkelijker en het huis blijft droog. Dergelijke kunststofelementen worden daar nu al gebruikt in jachthavens. Na een kleine aanpassing zijn die toe te passen in New Orleans.”

Op hun plannen werd in Louisiana gemengd gereageerd. “Ze waren kritisch omdat we voor oplossingen hebben gekozen, die nog niet eerder zijn gebruikt”, zegt Van de Waal. “Maar onze oplossing werkt en is makkelijk te realiseren. De Amerikaanse docenten waren ook onder de indruk. ‘State of the art from the Netherlands’, noemden ze onze plannen.”

Vier Delftse studenten deden onderzoek in het Gentilly-district in New Orleans. Een jaar na de orkaan Katrina is de stad nog steeds een grote puinhoop. (Foto: Robyn Beck/ANP)