Routine

Terugrennen naar huis, omdat je iets belangrijks vergeten bent om je vervolgens af te vragen wat je ook al weer kwam doen. Dat soort dingen. Routine is belangrijk voor mij.

Bepakt en bezakt kom ik maandagochtend na een lang weekend aan in Delft. Gelukkig heb ik net tijd genoeg om eerst nog even langs huis te gaan. Als ik tenminste mijn fiets kan vinden. En dat blijkt problematisch. Meestal kom ik precies (lees: net) op tijd op het station aan, waardoor ik bij het wegfrotten van mijn fiets (parkeren kun je het niet echt noemen) meer geconcentreerd ben op de klok dan op de plek van mijn fiets. Bij terugkomst volgt dan het ritueel van me realiseren dat ik niet weet waar mijn fiets staat, het in mijn hoofd naspelen van het wegzetten van mijn fiets, en dan met een vaag vermoeden naar een fietsenrek hobbelen. Meestal werkt dat. Maar vandaag dus niet. Ik loop al mijn normale plekjes af. Niks. Dan maar stuk voor stuk alle fietsenrekken af, zoekend naar die degelijke grijze herenfiets, met BK-Beats-sticker op het spatbord. Hij blijft zoek, maar omdat ik nog minder vertrouwen heb in mijn eigen geheugen dan in de mensheid, ga ik er van uit dat hij niet gejat is.

Dus nog één keer alle rekken langs. En jawel, daar staat ‘ie! Ik herken het oerdegelijke witte Axa-slot. Gewoon op mijn standaard plekje. Raar dat ik hem niet gezien heb, want ik herken hem altijd gelijk aan de kleurige BK-Beats-sticker op mijn… Ah. Op het witte achterspatbord van mijn grijze herenfiets prijkt trots een splinternieuwe IO-festival-sticker. ‘….ts’ is nog net te lezen op een hoekje van de sticker die eronder zit.

Jasper van Kuijk

Als ik een nieuw hoofd zou mogen bestellen, zou ik er een nemen dat ruwweg hetzelfde kan als nu, maar dat niet zo snel van slag raakt. Je pinpas kwijtraken in Turkije, omdat de automaat eerst je geld teruggeeft en dan pas je pas. Terugrennen naar huis, omdat je iets belangrijks vergeten bent om je vervolgens af te vragen wat je ook al weer kwam doen. Dat soort dingen. Routine is belangrijk voor mij.

Bepakt en bezakt kom ik maandagochtend na een lang weekend aan in Delft. Gelukkig heb ik net tijd genoeg om eerst nog even langs huis te gaan. Als ik tenminste mijn fiets kan vinden. En dat blijkt problematisch. Meestal kom ik precies (lees: net) op tijd op het station aan, waardoor ik bij het wegfrotten van mijn fiets (parkeren kun je het niet echt noemen) meer geconcentreerd ben op de klok dan op de plek van mijn fiets. Bij terugkomst volgt dan het ritueel van me realiseren dat ik niet weet waar mijn fiets staat, het in mijn hoofd naspelen van het wegzetten van mijn fiets, en dan met een vaag vermoeden naar een fietsenrek hobbelen. Meestal werkt dat. Maar vandaag dus niet. Ik loop al mijn normale plekjes af. Niks. Dan maar stuk voor stuk alle fietsenrekken af, zoekend naar die degelijke grijze herenfiets, met BK-Beats-sticker op het spatbord. Hij blijft zoek, maar omdat ik nog minder vertrouwen heb in mijn eigen geheugen dan in de mensheid, ga ik er van uit dat hij niet gejat is.

Dus nog één keer alle rekken langs. En jawel, daar staat ‘ie! Ik herken het oerdegelijke witte Axa-slot. Gewoon op mijn standaard plekje. Raar dat ik hem niet gezien heb, want ik herken hem altijd gelijk aan de kleurige BK-Beats-sticker op mijn… Ah. Op het witte achterspatbord van mijn grijze herenfiets prijkt trots een splinternieuwe IO-festival-sticker. ‘….ts’ is nog net te lezen op een hoekje van de sticker die eronder zit.

Jasper van Kuijk