Plastuit

Op het IO-festival afgelopen vrijdag was nergens een rij te bekennen. Niet bij de ingang, niet bij de bar (niet lang wachten = veel drinken = veel plassen), en niet bij de garderobe. Maar wel een heel lange bij de wc’s. Niet alleen bij de vrouwen maar ook bij de mannen. Ook daar stond een flinke rij van trappelende dames die het niet langer op konden houden.

Het IO-festival is meestal een feest waar de creatiefste studenten uit Delft helemaal los gaan op hun outfit. Dit viel dit jaar een beetje tegen. Kennelijk waren ook de IO’ers te druk met kijken naar ‘onze jongens’, want veel verder dan een paar oranje mutsjes gingen de uitdossingen niet.

In opperbeste stemming door de tweede overwinning van Oranje, stond ik bijna de hele avond te dansen bij het dance-podium binnen. Bij het id-kafee stond een kleine rij, dus ging ik snel kijken wat er binnen te doen was (wat ben ik toch een kuddedier). Eenmaal binnen kon ik niet echt ontdekken waarom het zo druk was, want er was helemaal niets te zien.

Door datzelfde oerinstinct werd ik naar het grote podium getrokken waar de ene na de andere dj de zaal liet dreunen op zijn beats. Met als hoogtepunt Opgezwolle! Dat was zo goed, dat ik er van baalde dat ik hun lyrics niet kende. Met teksten als ‘we branden vanavond deze faculteit ook af, ja toch’, waarbij er een pijnlijke stilte viel onder bouko’s maar de rest van het publiek luid juichte, en ‘waar is de harde kern, je weet toch’, kregen ze het publiek helemaal los.

Na het uitgebreide dansen en springen op Opgezwolle konden mijn voeten niet veel meer hebben. Naar huis wilde ik, maar een paar vrienden haalden me over om nog even te blijven voor de volgende dj. Helaas was de muziek van de minimal techno dj Bart Skils mij toch iets te minimaal en kon hij me niet meer maximaal aan het dansen krijgen. Ik ging op zoek naar de grote fatboy-berg die mij vorig jaar mooie momenten had opgeleverd, maar wegens doorslaand succes had de organisatie die dit jaar weggelaten. Toch maar naar huis. Ik was lopend, iets wat mijn voeten eigenlijk niet meer aankonden. Twee jongens haalden mij bijna over om op hun rug te klimmen, hun net opgerichte voettaxi leek een mooie variant op de Velotaxi die nu in Delft rondrijdt. Maar dat leek me toch niet zo’n goed idee voor mijn nieuwe jurkje. Met mijn laarzen in mijn hand, de nieuw geleerde teksten van Opgezwolle in mijn hoofd en een volle blaas vervolgde ik mijn pijnlijke weg naar huis. Volgend jaar weer, maar dan op m’n gympies en met plastuit. (CG)

feestneuzen_40_21.jpg

Op ieder ander Delfts feest zouden twee â drie vrouwentoiletten volstaan, maar op een feest van de op een na vrouwelijkste studie in Delft mag je toch wel wat meer wc’s verwachten. Op het IO-festival afgelopen vrijdag was nergens een rij te bekennen. Niet bij de ingang, niet bij de bar (niet lang wachten = veel drinken = veel plassen), en niet bij de garderobe. Maar wel een heel lange bij de wc’s. Niet alleen bij de vrouwen maar ook bij de mannen. Ook daar stond een flinke rij van trappelende dames die het niet langer op konden houden.

Het IO-festival is meestal een feest waar de creatiefste studenten uit Delft helemaal los gaan op hun outfit. Dit viel dit jaar een beetje tegen. Kennelijk waren ook de IO’ers te druk met kijken naar ‘onze jongens’, want veel verder dan een paar oranje mutsjes gingen de uitdossingen niet.

In opperbeste stemming door de tweede overwinning van Oranje, stond ik bijna de hele avond te dansen bij het dance-podium binnen. Bij het id-kafee stond een kleine rij, dus ging ik snel kijken wat er binnen te doen was (wat ben ik toch een kuddedier). Eenmaal binnen kon ik niet echt ontdekken waarom het zo druk was, want er was helemaal niets te zien.

Door datzelfde oerinstinct werd ik naar het grote podium getrokken waar de ene na de andere dj de zaal liet dreunen op zijn beats. Met als hoogtepunt Opgezwolle! Dat was zo goed, dat ik er van baalde dat ik hun lyrics niet kende. Met teksten als ‘we branden vanavond deze faculteit ook af, ja toch’, waarbij er een pijnlijke stilte viel onder bouko’s maar de rest van het publiek luid juichte, en ‘waar is de harde kern, je weet toch’, kregen ze het publiek helemaal los.

Na het uitgebreide dansen en springen op Opgezwolle konden mijn voeten niet veel meer hebben. Naar huis wilde ik, maar een paar vrienden haalden me over om nog even te blijven voor de volgende dj. Helaas was de muziek van de minimal techno dj Bart Skils mij toch iets te minimaal en kon hij me niet meer maximaal aan het dansen krijgen. Ik ging op zoek naar de grote fatboy-berg die mij vorig jaar mooie momenten had opgeleverd, maar wegens doorslaand succes had de organisatie die dit jaar weggelaten. Toch maar naar huis. Ik was lopend, iets wat mijn voeten eigenlijk niet meer aankonden. Twee jongens haalden mij bijna over om op hun rug te klimmen, hun net opgerichte voettaxi leek een mooie variant op de Velotaxi die nu in Delft rondrijdt. Maar dat leek me toch niet zo’n goed idee voor mijn nieuwe jurkje. Met mijn laarzen in mijn hand, de nieuw geleerde teksten van Opgezwolle in mijn hoofd en een volle blaas vervolgde ik mijn pijnlijke weg naar huis. Volgend jaar weer, maar dan op m’n gympies en met plastuit. (CG)

feestneuzen_40_21.jpg