Onbedaarlijke huilbui

Nuttig, ongetwijfeld, maar geen afdoende verklaring voor het feit dat sommige bezoekers neuriënd het pand verlieten of er zelfs niet meer waren weg te slaan. Zat er een OOD-variant op Prozac in de koffie die collegeleden hoogstpersoonlijk tijdens het ontbijt hadden uitgeschonken?

Wie ’s middags poolshoogte kwam nemen, maakte grote kans om door ict-baas Maurice van Veghel kamer 239 te worden ingesleurd. Niet voor een massage of een les trommelen . al kon je daarvoor op de Domeinendag ook terecht . maar voor een indringend verhaal over zijn shared service centers. Met een enthousiasme waarmee je stofzuigers in de woestijn zou kunnen verkopen, trok Van Veghel de ene naar de andere twijfelaar letterlijk over de drempel. “Hier moet je zijn!” Omdat de muziek was uitgevallen, werd een toevallig aanwezige student door Van Veghel meteen tot pianist benoemd. De man kan improviseren . en dat is voor het komende jaar toch een geruststellende gedachte.

Meer doen met minder mensen, dichter bij het primaire proces staan, een goede relatie opbouwen met de klant . het schoot allemaal voorbij. Van Veghel won vooral sympathie onder het ict-personeel in de zaal door zijn terzijdes. “Dit is echt zo’n managementplaatje. Op papier ziet het er prachtig uit, maar in de praktijk werkt het niet zo.”

De reorganisatie als munitie voor geïmproviseerd theater: het klinkt niet als het ideale uitgangspunt, maar in hun drukbezochte voorstelling wisten de muzikanten en acteurs van Theater Draad er iets grappigs van te maken. De werkwijze was bedrieglijk simpel: de ‘ringmeester’ nodigde ondersteuners uit op het podium voor een ongedwongen gesprekje, dat meteen werd omgezet in ’terugspeeltheater’. Mededelingen als ‘de nieuwe organisatie is flexibel’ en ‘ik verheug me op beter contact met collega’s’ leidden zo tot lichte waanzin op het podium.

De lach was vaak het hardst op de momenten dat de TU-ondersteuner zelf op de korrel werd genomen: de acteur en de twee actrices beeldden hem vaak uit als een verkrampt en in zichzelf gekeerd wezen, dat ernaar snakte zijn geestelijke ketenen af te werpen. En als dat dan gebeurde . bijvoorbeeld na een hilarische ‘yogales’ – kwamen alle opgekropte spanningen eruit en danste zij onbeholpen maar in extase over het podium. Of gaf zich in foetushouding over aan een onbedaarlijke huilbui. Bevrijdend . ook voor de zaal, die er smakelijk om moest lachen. Toch een soort Theater van de Wreedheid, dus.

Joost Panhuysen

Zo ziet de nieuwe ondersteunersorganisatie er dus uit. Dat wil zeggen: in de grillige en vaak oneerbiedige fantasie van de spelers van Theater Draad, die afgelopen dinsdag aan de hand van gesprekjes met ondersteuners in de zaal hun ruwe impressies meteen omzetten in ’terugspeeltheater’. Het optreden maakte deel uit van de Domeinendag, waar de verschillende onderdelen van de ondersteunersorganisatie zich aan elkaar presenteerden. (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

De Domeinendag was afgelopen dinsdag nog niet eens op de helft toen onrustbarende geruchten naar buiten begonnen te sijpelen. De dag was bedoeld om ondersteuners kennis te laten maken met elkaars nieuwe werkwijzen. Nuttig, ongetwijfeld, maar geen afdoende verklaring voor het feit dat sommige bezoekers neuriënd het pand verlieten of er zelfs niet meer waren weg te slaan. Zat er een OOD-variant op Prozac in de koffie die collegeleden hoogstpersoonlijk tijdens het ontbijt hadden uitgeschonken?

Wie ’s middags poolshoogte kwam nemen, maakte grote kans om door ict-baas Maurice van Veghel kamer 239 te worden ingesleurd. Niet voor een massage of een les trommelen . al kon je daarvoor op de Domeinendag ook terecht . maar voor een indringend verhaal over zijn shared service centers. Met een enthousiasme waarmee je stofzuigers in de woestijn zou kunnen verkopen, trok Van Veghel de ene naar de andere twijfelaar letterlijk over de drempel. “Hier moet je zijn!” Omdat de muziek was uitgevallen, werd een toevallig aanwezige student door Van Veghel meteen tot pianist benoemd. De man kan improviseren . en dat is voor het komende jaar toch een geruststellende gedachte.

Meer doen met minder mensen, dichter bij het primaire proces staan, een goede relatie opbouwen met de klant . het schoot allemaal voorbij. Van Veghel won vooral sympathie onder het ict-personeel in de zaal door zijn terzijdes. “Dit is echt zo’n managementplaatje. Op papier ziet het er prachtig uit, maar in de praktijk werkt het niet zo.”

De reorganisatie als munitie voor geïmproviseerd theater: het klinkt niet als het ideale uitgangspunt, maar in hun drukbezochte voorstelling wisten de muzikanten en acteurs van Theater Draad er iets grappigs van te maken. De werkwijze was bedrieglijk simpel: de ‘ringmeester’ nodigde ondersteuners uit op het podium voor een ongedwongen gesprekje, dat meteen werd omgezet in ’terugspeeltheater’. Mededelingen als ‘de nieuwe organisatie is flexibel’ en ‘ik verheug me op beter contact met collega’s’ leidden zo tot lichte waanzin op het podium.

De lach was vaak het hardst op de momenten dat de TU-ondersteuner zelf op de korrel werd genomen: de acteur en de twee actrices beeldden hem vaak uit als een verkrampt en in zichzelf gekeerd wezen, dat ernaar snakte zijn geestelijke ketenen af te werpen. En als dat dan gebeurde . bijvoorbeeld na een hilarische ‘yogales’ – kwamen alle opgekropte spanningen eruit en danste zij onbeholpen maar in extase over het podium. Of gaf zich in foetushouding over aan een onbedaarlijke huilbui. Bevrijdend . ook voor de zaal, die er smakelijk om moest lachen. Toch een soort Theater van de Wreedheid, dus.

Joost Panhuysen

Zo ziet de nieuwe ondersteunersorganisatie er dus uit. Dat wil zeggen: in de grillige en vaak oneerbiedige fantasie van de spelers van Theater Draad, die afgelopen dinsdag aan de hand van gesprekjes met ondersteuners in de zaal hun ruwe impressies meteen omzetten in ’terugspeeltheater’. Het optreden maakte deel uit van de Domeinendag, waar de verschillende onderdelen van de ondersteunersorganisatie zich aan elkaar presenteerden. (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)