Luchtgitaar met geluid

Wie de etage van 1uptoys in Rotterdam binnenstapt, heeft even het gevoel een oefenruimte te betreden. Door de ruimte klinkt gitaargejengel en geroffel van drums, gevolgd door een aantal harde hi-hats. Maar in het gebouw is geen enkele gitaar of drumstel te bekennen. Het enige wat Ronald Mannak in zijn handen heeft is een plectrum. Aan zijn riem zit een kleine gitaar bevestigd, in zijn andere hand houdt hij het uiteinde van een plastic gitaar. In het midden zit niets. Maar als Mannak de lucht met zijn plectrum bespeelt, klinkt vreemd genoeg toch gitaargeluid. En hoe verder hij het einde van de gitaar van zich vandaan houdt, hoe lager de tonen klinken.

In de handen van Mannak is het luchtgitaar spelen niet langer imaginair. Met de juiste software, hardware en sensoren klinkt de gitaar levensecht. Ook de drumstokken werken op dezelfde manier. “Ik kan me heel goed voorstellen dat je over een aantal maanden beelden op Youtube ziet van mensen die muziek maken met ons speelgoed”, zegt Mannak grinnikend. “Een echte gitaar klinkt natuurlijk beter, maar hiermee kom je ook een heel eind. Ik moest vroeger blokfluit spelen van mijn moeder, en dat vond ik echt niet cool. Dit kun je allemaal zelf uitvogelen. Ik had dit als kind heel wat leuker gevonden dan blokfluit spelen.”

Maar niet alleen kinderen vinden de luchtgitaar en de drums spannend, merkte Mannak tijdens onderzoek voor het nieuwe speelgoed. “We gaven onze spullen ook aan gamers van eind twintig, om uit te proberen. We kregen onze drums bijna niet meer terug.”

Binnen de kortste keren had Mannaks bedrijf 1uptoys een fabrikant gevonden die het speelgoed op de markt wil zetten. De Chinese fabrikant Silverlit hapte door bemiddeling van speelgoedfabrikant Toys’r Us meteen toe. Dit voorjaar liggen de eerste airguitars in de winkel. “Het ging ineens erg snel, maar ik was niet echt verrast. We duiken met ons speelgoed in een blue ocean, terwijl de rest van speelgoedland uit dezelfde drukke vijver vist. Het meeste speelgoed dat wordt gemaakt, bevat heel eenvoudige techniek. Een stuk speelgoed kan maar een of twee dingen. Het speelgoed wordt vervolgens gehyped, in de markt gezet, en snel weer vergeten. Met speelgoed dat technisch complexer is, kun je langer spelen. Dat spreekt zowel gamers als kinderen aan, en omdat er maar weinig van dit soort speelgoed is, hebben wij mazzel.”
Recalcitrant

Op het eerste gezicht zou je niet zoveel passie voor het ontwerpen van elektronisch speelgoed verwachten bij iemand die bouwkunde heeft gestudeerd. Maar wie Mannak beter kent, kijkt er niet echt van op. “Ik ging bouwkunde doen omdat ik daarmee creativiteit kon combineren met techniek. Bij Bouwkunde lopen ontzettend veel creatieve, niet conventioneel denkende mensen rond. Dat prikkelt mij om dingen te ontwerpen, want ik ben ontzettend recalcitrant. Als alles al vastligt, vind ik het al snel niet interessant meer. Tijdens mijn studie heb ik, door de mensen om mij heen, mijn creativiteit extreem kunnen botvieren. Dat vind ik het belangrijkste. Ik was altijd al bezig met computers, maar wilde geen informatica studeren, omdat ik vind dat je de techniek zelf wel kunt bijhouden.”

Dat begon dan ook al op jonge leeftijd. Op zijn twaalfde kocht Mannak met het geld van zijn bijbaantje nieuwe computerapparatuur. Ook spijbelde hij regelmatig om samen met vriendjes computerprogramma’s te maken. “Ik heb een complete MS-doslibrary geschreven. Ik kon totaal gefascineerd naar het communiceren van modems kijken. Tot ergernis van mijn moeder, want daardoor ging het op school wat minder.”

Computers bleven hem trekken, ook tijdens zijn studie bouwkunde. Mannak bouwde tijdens zijn studie geregeld professionele websites. Zijn eerste grote klus was voor studentenhuisvester Duwo. “Niet alleen Duwo kon informatie aan de student geven, maar ook de student kon via de site laten weten wat er goed en fout zat bij Duwo. Dat was daarvoor wel anders. Duwo was heel visionair, want daarna zijn alle internetsites interactief geworden.”
Primitief

Met een aantal andere studenten zette Mannak Zappwerk op. De opdrachten stroomden binnen. “In een paar jaar tijd gingen we van drie mensen naar 23 mensen”, zegt Mannak. “We hebben ook de website van de TU Delft onder handen genomen. Die was in 1996 extreem primitief. Alles moest met de hand gebeuren. Nadat wij klaar waren, liepen we ver voor op alle andere universiteitswebsites. De Volkskrant vergeleek onze site met die van de andere universiteiten, maar ze schreven ook dat het ‘heel logisch’ was dat de TU zo goed scoorde omdat de site was gemaakt door CMG. Dat is een groot automatiseringsbedrijf, waarmee ze ons verwarden. We hadden dezelfde afkorting, maar wij waren toch echt bezig voor de communicatie- en marketinggroep van de TU. Ik ben nog altijd benieuwd of dat bedrijf opdrachtgevers aan ons heeft overgehouden.”

Mannak verliet het bedrijf kort voor de internetbubbel barstte. Hij besloot te promoveren bij Industrieel Ontwerpen, op peer-to-peer-netwerken. Maar in die tijd werkte hij ook aan elektronisch speelgoed, met wat vrienden. “We hadden zoveel ideeën. En omdat het zo’n nieuwe branche binnen de speelgoedindustrie was, konden we van alles bedenken. Neem nu de luchtgitaar. Dat lijkt heel eenvoudig, vooral omdat kinderen vaak net doen alsof ze gitaar spelen. Maar nog niemand had bedacht dat je er speelgoed van kon maken, dat bovendien ook klonk als een echte gitaar. Speelgoedgitaren bestaan wel, maar ze hebben niet meer dan drie tonen, waardoor het geluid slecht is. Dat wilden wij veranderen, door ons er volledig op te storten.”

Maar door die grote hoeveelheid tijd, viel zijn werk bij IO niet meer te combineren met het werk voor 1uptoys. “Toen heb ik voor het ontwikkelen van het speelgoed gekozen, ” zegt Mannak. Hij is nu bezig met het opzetten van een peer-to-peer-netwerk, dat mensen kunnen gebruiken om met elkaar in contact te komen als ze samen muziek willen maken. “Samen spelen is leuk, net zoals samen gamen op internet leuk is. Je wilt anderen toch graag laten horen welke coole dingen je doet.”

Dat Mannak tussen het speelgoed is beland, is niet toevallig. “Eigenlijk ben ik ook een fanatieke gamer”, zegt hij, terwijl hij de nieuwste games bejubelt. “Ik haal mijn inspiratie uit games. De spelstructuren van Nintendo zijn bijvoorbeeld heel mooi. Over het geluid en de animaties is goed nagedacht. Dat wil ik met ons speelgoed. Het enige waar je gestoord van wordt tijdens de ontwikkeling van elektronisch speelgoed, is het melodietje. Maar verder denk ik niet dat ik hier snel op uitgekeken raak.”

(Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Naam: Ronald Mannak (36)

Verliefd/verloofd/getrouwd: Nee

Woonplaats: Rotterdam

Studierichting: Bouwkunde

Afstudeerproject: Stadhuis Nieuwegein

Loopbaan: Van 1996 tot en met 1999 was Mannak actief als medeoprichter van Zappwerk. Van 1999 tot en met 2002 werkte hij als freelancer voor verschillende internetbedrijven. Van 2002 tot en met 2005 was hij promovendus bij Industrieel Ontwerpen in Delft, waar hij zich bezig hield met peer-to-peer-netwerken. In 2005 was hij medeoprichter van 1uptoys, waar hij nog steeds werkt.

Wie de etage van 1uptoys in Rotterdam binnenstapt, heeft even het gevoel een oefenruimte te betreden. Door de ruimte klinkt gitaargejengel en geroffel van drums, gevolgd door een aantal harde hi-hats. Maar in het gebouw is geen enkele gitaar of drumstel te bekennen. Het enige wat Ronald Mannak in zijn handen heeft is een plectrum. Aan zijn riem zit een kleine gitaar bevestigd, in zijn andere hand houdt hij het uiteinde van een plastic gitaar. In het midden zit niets. Maar als Mannak de lucht met zijn plectrum bespeelt, klinkt vreemd genoeg toch gitaargeluid. En hoe verder hij het einde van de gitaar van zich vandaan houdt, hoe lager de tonen klinken.

In de handen van Mannak is het luchtgitaar spelen niet langer imaginair. Met de juiste software, hardware en sensoren klinkt de gitaar levensecht. Ook de drumstokken werken op dezelfde manier. “Ik kan me heel goed voorstellen dat je over een aantal maanden beelden op Youtube ziet van mensen die muziek maken met ons speelgoed”, zegt Mannak grinnikend. “Een echte gitaar klinkt natuurlijk beter, maar hiermee kom je ook een heel eind. Ik moest vroeger blokfluit spelen van mijn moeder, en dat vond ik echt niet cool. Dit kun je allemaal zelf uitvogelen. Ik had dit als kind heel wat leuker gevonden dan blokfluit spelen.”

Maar niet alleen kinderen vinden de luchtgitaar en de drums spannend, merkte Mannak tijdens onderzoek voor het nieuwe speelgoed. “We gaven onze spullen ook aan gamers van eind twintig, om uit te proberen. We kregen onze drums bijna niet meer terug.”

Binnen de kortste keren had Mannaks bedrijf 1uptoys een fabrikant gevonden die het speelgoed op de markt wil zetten. De Chinese fabrikant Silverlit hapte door bemiddeling van speelgoedfabrikant Toys’r Us meteen toe. Dit voorjaar liggen de eerste airguitars in de winkel. “Het ging ineens erg snel, maar ik was niet echt verrast. We duiken met ons speelgoed in een blue ocean, terwijl de rest van speelgoedland uit dezelfde drukke vijver vist. Het meeste speelgoed dat wordt gemaakt, bevat heel eenvoudige techniek. Een stuk speelgoed kan maar een of twee dingen. Het speelgoed wordt vervolgens gehyped, in de markt gezet, en snel weer vergeten. Met speelgoed dat technisch complexer is, kun je langer spelen. Dat spreekt zowel gamers als kinderen aan, en omdat er maar weinig van dit soort speelgoed is, hebben wij mazzel.”
Recalcitrant

Op het eerste gezicht zou je niet zoveel passie voor het ontwerpen van elektronisch speelgoed verwachten bij iemand die bouwkunde heeft gestudeerd. Maar wie Mannak beter kent, kijkt er niet echt van op. “Ik ging bouwkunde doen omdat ik daarmee creativiteit kon combineren met techniek. Bij Bouwkunde lopen ontzettend veel creatieve, niet conventioneel denkende mensen rond. Dat prikkelt mij om dingen te ontwerpen, want ik ben ontzettend recalcitrant. Als alles al vastligt, vind ik het al snel niet interessant meer. Tijdens mijn studie heb ik, door de mensen om mij heen, mijn creativiteit extreem kunnen botvieren. Dat vind ik het belangrijkste. Ik was altijd al bezig met computers, maar wilde geen informatica studeren, omdat ik vind dat je de techniek zelf wel kunt bijhouden.”

Dat begon dan ook al op jonge leeftijd. Op zijn twaalfde kocht Mannak met het geld van zijn bijbaantje nieuwe computerapparatuur. Ook spijbelde hij regelmatig om samen met vriendjes computerprogramma’s te maken. “Ik heb een complete MS-doslibrary geschreven. Ik kon totaal gefascineerd naar het communiceren van modems kijken. Tot ergernis van mijn moeder, want daardoor ging het op school wat minder.”

Computers bleven hem trekken, ook tijdens zijn studie bouwkunde. Mannak bouwde tijdens zijn studie geregeld professionele websites. Zijn eerste grote klus was voor studentenhuisvester Duwo. “Niet alleen Duwo kon informatie aan de student geven, maar ook de student kon via de site laten weten wat er goed en fout zat bij Duwo. Dat was daarvoor wel anders. Duwo was heel visionair, want daarna zijn alle internetsites interactief geworden.”
Primitief

Met een aantal andere studenten zette Mannak Zappwerk op. De opdrachten stroomden binnen. “In een paar jaar tijd gingen we van drie mensen naar 23 mensen”, zegt Mannak. “We hebben ook de website van de TU Delft onder handen genomen. Die was in 1996 extreem primitief. Alles moest met de hand gebeuren. Nadat wij klaar waren, liepen we ver voor op alle andere universiteitswebsites. De Volkskrant vergeleek onze site met die van de andere universiteiten, maar ze schreven ook dat het ‘heel logisch’ was dat de TU zo goed scoorde omdat de site was gemaakt door CMG. Dat is een groot automatiseringsbedrijf, waarmee ze ons verwarden. We hadden dezelfde afkorting, maar wij waren toch echt bezig voor de communicatie- en marketinggroep van de TU. Ik ben nog altijd benieuwd of dat bedrijf opdrachtgevers aan ons heeft overgehouden.”

Mannak verliet het bedrijf kort voor de internetbubbel barstte. Hij besloot te promoveren bij Industrieel Ontwerpen, op peer-to-peer-netwerken. Maar in die tijd werkte hij ook aan elektronisch speelgoed, met wat vrienden. “We hadden zoveel ideeën. En omdat het zo’n nieuwe branche binnen de speelgoedindustrie was, konden we van alles bedenken. Neem nu de luchtgitaar. Dat lijkt heel eenvoudig, vooral omdat kinderen vaak net doen alsof ze gitaar spelen. Maar nog niemand had bedacht dat je er speelgoed van kon maken, dat bovendien ook klonk als een echte gitaar. Speelgoedgitaren bestaan wel, maar ze hebben niet meer dan drie tonen, waardoor het geluid slecht is. Dat wilden wij veranderen, door ons er volledig op te storten.”

Maar door die grote hoeveelheid tijd, viel zijn werk bij IO niet meer te combineren met het werk voor 1uptoys. “Toen heb ik voor het ontwikkelen van het speelgoed gekozen, ” zegt Mannak. Hij is nu bezig met het opzetten van een peer-to-peer-netwerk, dat mensen kunnen gebruiken om met elkaar in contact te komen als ze samen muziek willen maken. “Samen spelen is leuk, net zoals samen gamen op internet leuk is. Je wilt anderen toch graag laten horen welke coole dingen je doet.”

Dat Mannak tussen het speelgoed is beland, is niet toevallig. “Eigenlijk ben ik ook een fanatieke gamer”, zegt hij, terwijl hij de nieuwste games bejubelt. “Ik haal mijn inspiratie uit games. De spelstructuren van Nintendo zijn bijvoorbeeld heel mooi. Over het geluid en de animaties is goed nagedacht. Dat wil ik met ons speelgoed. Het enige waar je gestoord van wordt tijdens de ontwikkeling van elektronisch speelgoed, is het melodietje. Maar verder denk ik niet dat ik hier snel op uitgekeken raak.”

(Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Naam: Ronald Mannak (36)

Verliefd/verloofd/getrouwd: Nee

Woonplaats: Rotterdam

Studierichting: Bouwkunde

Afstudeerproject: Stadhuis Nieuwegein

Loopbaan: Van 1996 tot en met 1999 was Mannak actief als medeoprichter van Zappwerk. Van 1999 tot en met 2002 werkte hij als freelancer voor verschillende internetbedrijven. Van 2002 tot en met 2005 was hij promovendus bij Industrieel Ontwerpen in Delft, waar hij zich bezig hield met peer-to-peer-netwerken. In 2005 was hij medeoprichter van 1uptoys, waar hij nog steeds werkt.