Klim in de pen (4)

br />
Stress: ,,Toestand, waarin het evenwicht van de bio-fysiologische functies in het lichaam is verstoord door te grote lichamelijke of geestelijke spanning en die bepaalde afweermechanismen in werking doet komen.” Zo luidt de omschrijving van de Van Dale. Vooral dat ‘verstoord evenwicht’ lijkt me heel vervelend tijdens het beoefenen van de bergsport. Gelukkig lijkt het bij mij allemaal wel mee te vallen.

We hebben immers zoveel mogelijk van te voren proberen te regelen. Over een week zitten we in Lima en zal de expeditie beginnen. Tussen nu en woensdag zullen waarschijnlijk toch nog een heleboel kleine dingetjes moeten gebeuren. Dingetjes, die niet voorzien waren of die we domweg vergeten zijn: toch nog even een extra paar reserve veters kopen, en oh ja, dat naadje van mijn klimbroek moet ook nog genaaid worden. En die reservebatterijtjes voor m’n camera… Oeps, nu begint de stress bij mij dan misschien toch nog toe te slaan.

Vorige week heb ik bij Gerard, een vriend die tien jaar geleden in Peru is geweest, snowstakes en deadmans opgehaald. Deze gespecialiseerde sneeuwprofielen zijn essentieel voor het zekeren in Peruaanse ijswanden. In tegenstelling tot de wanden in de Alpen zijn de wanden in Zuid-Amerika vaak bekleed met zogenaamde flutes: verticale ijsribbels die ook in ons expeditielogo goed naar voren komen. Deze ‘flutes’ ontstaan door de bijna verticale instraling van de equatoriale zon in combinatie met de relatief warme oostenwinden uit het Amazonebekken. ‘Flutes’ zien er weliswaar sprookjesachtig uit, maar kunnen ook zeer verraderlijk zijn omdat de sneeuwconsistentie vaak erg instabiel is.

Uitzoeken, sorteren, weegschaal erbij en uiteindelijk beslissen wat wel of niet meegaat. Toch maar vier in plaats van vijf paar handschoenen, dat soort dingen. Ik krijg er grijze haren van.

Ook het na- en uitpluizen van gegevens over Peru neemt veel tijd in beslag en met name de specifieke informatie over de klimmogelijkheden. Het onthouden van de toppen alleen al is een opgave op zich: Palcaraju, Pucaranja of Pukajirka; het is moeilijk om door de bergen de toppen te blijven zien.

Nog veel moeilijker is de ‘speurtocht’ naar nog nooit beklommen routes. Aan de hand van kaart, foto’s en het standaardwerk van Jill Neate (‘Expedition Advisory Centre’) wordt elke interessante berg ‘gescand’ op mogelijke nieuwe routes. Vervolgens probeer ik in te schatten of zo’n route qua moeilijkheidsgraad binnen onze mogelijkheden zal liggen. In de Alpen heb ik hier een geoefend oog voor ontwikkeld, maar in de Andes blijft de sneeuw zelfs op loodrechte wanden kleven zodat het erg moeilijk is om de steilte – en dus moeilijkheidsgraad – van een route te taxeren.

Ineens een tegenvaller: de tent die we besteld hebben, blijkt uitverkocht en ook bij de importeur niet meer te verkrijgen te zijn. Naarstig gaan we op zoek naar een andere tent. Uiteindelijk vinden we een koepeltent – iets groter en zwaarder dan onze eerste keus – die ook aan onze eisen voldoet. Hier kunnen we het in een sneeuwstorm wel een tijdje in uitzingen.

Gelukkig is er ook een meevaller: Casio schenkt ons zo’n stoer horloge met hoogtemeter en wenst ons veel succes.

We halen de vliegtickets op, ik haal nog een laatste bilprik, de EO belt ons voor een interview en we kopen kippegaas om onze rugzakken te beveiligen tegen rugzakrovers…

Cordillera Blanca, we komen eraan! Dat wil zeggen bijna.

Eerst nog één weekje stress! En zorgen dat ik tijdens het gehaast aflopen van de trap niet mijn been breek.

Haroen Schijf gaat volgende week op klimexpeditie naar de Peruaanse Andes en doet verslag van de laatste voorbereidingen. Na de zomer hoe het is afgelopen.

Stress: ,,Toestand, waarin het evenwicht van de bio-fysiologische functies in het lichaam is verstoord door te grote lichamelijke of geestelijke spanning en die bepaalde afweermechanismen in werking doet komen.” Zo luidt de omschrijving van de Van Dale. Vooral dat ‘verstoord evenwicht’ lijkt me heel vervelend tijdens het beoefenen van de bergsport. Gelukkig lijkt het bij mij allemaal wel mee te vallen.

We hebben immers zoveel mogelijk van te voren proberen te regelen. Over een week zitten we in Lima en zal de expeditie beginnen. Tussen nu en woensdag zullen waarschijnlijk toch nog een heleboel kleine dingetjes moeten gebeuren. Dingetjes, die niet voorzien waren of die we domweg vergeten zijn: toch nog even een extra paar reserve veters kopen, en oh ja, dat naadje van mijn klimbroek moet ook nog genaaid worden. En die reservebatterijtjes voor m’n camera… Oeps, nu begint de stress bij mij dan misschien toch nog toe te slaan.

Vorige week heb ik bij Gerard, een vriend die tien jaar geleden in Peru is geweest, snowstakes en deadmans opgehaald. Deze gespecialiseerde sneeuwprofielen zijn essentieel voor het zekeren in Peruaanse ijswanden. In tegenstelling tot de wanden in de Alpen zijn de wanden in Zuid-Amerika vaak bekleed met zogenaamde flutes: verticale ijsribbels die ook in ons expeditielogo goed naar voren komen. Deze ‘flutes’ ontstaan door de bijna verticale instraling van de equatoriale zon in combinatie met de relatief warme oostenwinden uit het Amazonebekken. ‘Flutes’ zien er weliswaar sprookjesachtig uit, maar kunnen ook zeer verraderlijk zijn omdat de sneeuwconsistentie vaak erg instabiel is.

Uitzoeken, sorteren, weegschaal erbij en uiteindelijk beslissen wat wel of niet meegaat. Toch maar vier in plaats van vijf paar handschoenen, dat soort dingen. Ik krijg er grijze haren van.

Ook het na- en uitpluizen van gegevens over Peru neemt veel tijd in beslag en met name de specifieke informatie over de klimmogelijkheden. Het onthouden van de toppen alleen al is een opgave op zich: Palcaraju, Pucaranja of Pukajirka; het is moeilijk om door de bergen de toppen te blijven zien.

Nog veel moeilijker is de ‘speurtocht’ naar nog nooit beklommen routes. Aan de hand van kaart, foto’s en het standaardwerk van Jill Neate (‘Expedition Advisory Centre’) wordt elke interessante berg ‘gescand’ op mogelijke nieuwe routes. Vervolgens probeer ik in te schatten of zo’n route qua moeilijkheidsgraad binnen onze mogelijkheden zal liggen. In de Alpen heb ik hier een geoefend oog voor ontwikkeld, maar in de Andes blijft de sneeuw zelfs op loodrechte wanden kleven zodat het erg moeilijk is om de steilte – en dus moeilijkheidsgraad – van een route te taxeren.

Ineens een tegenvaller: de tent die we besteld hebben, blijkt uitverkocht en ook bij de importeur niet meer te verkrijgen te zijn. Naarstig gaan we op zoek naar een andere tent. Uiteindelijk vinden we een koepeltent – iets groter en zwaarder dan onze eerste keus – die ook aan onze eisen voldoet. Hier kunnen we het in een sneeuwstorm wel een tijdje in uitzingen.

Gelukkig is er ook een meevaller: Casio schenkt ons zo’n stoer horloge met hoogtemeter en wenst ons veel succes.

We halen de vliegtickets op, ik haal nog een laatste bilprik, de EO belt ons voor een interview en we kopen kippegaas om onze rugzakken te beveiligen tegen rugzakrovers…

Cordillera Blanca, we komen eraan! Dat wil zeggen bijna.

Eerst nog één weekje stress! En zorgen dat ik tijdens het gehaast aflopen van de trap niet mijn been breek.