‘Het is een vreemd leeg gevoel’

‘ Bibliotheekmedewerker Jos Glaser kon het niet geloven. ,,Met vier vrienden van de club heb ik ’s avonds duf op de bank voor de tv gezeten en toen zagen we het met eigen ogen. We snapten er niks van. Hij werd zo ongelofelijk secuur bijgehouden door de clubleden.”

1 Jos Glaser: ,,Was het een vlucht later gebeurd, dan was ik er nu niet meer geweest”

Iedere eerste zondag van de maand is Glaser op de social Sunday van de Dutch Dakota Association (DDA) te vinden op Schiphol. Een vluchtje maken in de tweemotorige 53-jaar oude Dakota (DC-3) of de DC-4 en een babbeltje achter een biertje in de crew room, een soort veredeld café. Waar gaan die gesprekken over? Glaser: ,,Meestal over vliegtuigen.” Ook al is hij geen ingenieur maar een echte alfa, toch raakt hij niet over de Dakota uitgepraat.

,,Bij het zien van het toestel krijg ik weer een opleving. Zoals het aan komt taxiën op die prachtige plek op Schiphol-Oost. Ik word daar lyrisch van, dat karakteristieke geronk van die Pratt-Whitneymotoren en de prachtige vormgeving van de vleugels. Het is een Dakota-tikje.”

Ongeveer vijfduizend leden kent de club, waarvan er ongeveer tweehonderdvijftig elke zaterdag actief bezig zijn om de vliegtuigen in pico bello staat te houden. Van deze toegewijde vrijwilligers moet de club het volgens Glaser hebben. De overige leden zijn, net als Glaser, donateurs, waarvan er elke maand rond de vijfhonderd op Schiphol komen socializen.

Glasers liefde voor vliegtuigen stamt uit zijn jeugd. Hij woonde toen in Amstelveen en fietste regelmatig met zijn vriendjes naar Schiphol-Oost naar het oude stationsgebouw om vliegtuigen te kijken. ,,Prachtig die rookpluimen uit die zuigermotoren.”

Het bleef niet bij braaf kijken. Soms reden ze de slagbomen voorbij en gingen ze de hangars in om de technici te zien sleutelen. ,,Dan werden we verwijderd door de luchthavenpolitie. Ook reden we op de fiets naar het einde van de landingsbaan om daar tussen de lichten in het hoge gras te liggen en te kijken naar de vliegtuigen die enkele meters boven ons langs kwamen. Reuze spannend was dat. Daar zijn we nooit gesnapt, trouwens.”
Virus

Glasers interesse voor de Dakota heeft ook met diens geschiedenis te maken. ,,De Dakota was het begin van de moderne burger-luchtvaart. In 1935 werden de eerste toestellen gemaakt. In totaal zijn er ruim dertienduizend gebouwd, waarvan tienduizend in de Verenigde Staten. Nederland had er nog drie, nu twee. In Zuid-Amerika en in Engeland worden ze nog steeds commercieel gevlogen. Ik zag op televisie dat er tijdens de ramp met de olietanker voor de kust van Wales een Dakota door de lucht vloog.”

Jarenlang heeft de liefde voor vliegtuigen bij Glaser gesluimerd als een soort latent virus, tot hij enkele jaren geleden spontaan06-8008 belde en het nummer van de DDA opvroeg. Sindsdien zijn hij en zijn vrouw trouwe bezoekers van de vereniging. Twee keer per jaar doet Glaser een extraatje. Dan gaat hij mee op een buitenlandse reis bijvoorbeeld naar het Royal Airforce Museum in London.

Eigenlijk zou Glaser afgelopen zondag ook een brunchvlucht maken met de bewuste Dakota. ,,Leuk was dat altijd. Uurtje vliegen boven Nederland op driehonderd meter hoogte. Mooie uitzichten. Daarna een schitterend buffet.” Maar dat plan viel op dramatische wijze in het water.

,,De telefoon stond niet stil vorige week woensdagavond”, vertelt Glaser. ,,Ongeruste vrienden wilden zich ervan verzekeren dat ik niet in het vliegtuig zat. Het had inderdaad gekund. Was het een vlucht later gebeurd, dan was ik er nu niet meer geweest.”

Toch weerhoudt dit ongeluk Glaser er niet van om weer in de DC-3 te stappen. Glaser: ,,Een vriend van mij is zo geschrokken dat hij niet meer in een Dakota durft te vliegen. Ik dacht dat het een eerste reactie was, maar nu is het een week later en het lijkt erop dat hij echt niet meer wil. Hij blijft gelukkig nog wel lid. Ik hoop dat dit ongeluk niet leidt tot massaal opzeggen van lidmaatschappen.”

Glaser kent de overledenen niet persoonlijk, maar wel van gezicht. Hij kan niet speculeren over de oorzaak van het ongeluk en begrijpt echt niet hoe het heeft kunnen gebeuren. ,,Het is een vreemd leeg gevoel wat ik nu heb. Er is een stuk hobby uit de lucht. Ik heb het altijd een prettige besteding van de zondag gevonden.”
Staartwiel

Glaser heeft nog heel recente foto’s van de Dakota. De zondag voor het ongeluk nog gemaakt. Als hij ze laat zien zucht hij eens diep. ,,Mooi is dat, zoals het vliegtuig schuin naar achteren helt op het staartwiel. Bij het opstijgen zat je ook helemaal achterover. Dan slaan die motoren aan. Mooi geluid. En dan hard rijden op de startbaan. De Dakota vliegt laag waardoor je meer last hebt van turbulentie, maar je hebt ook meer het gevoel dat je vliegt.” Glaser genoot daarvan.

,,Typisch voor de Dakota is dat staartwiel. Bij het landen kom je eerst neer op de voorste wielen en dan zakt de kont van het vliegtuig naar beneden en raakt het staartwiel de grond. De opvolger DC-4 heeft al een neuswiel. Je moet in de Dakota niet met zijn allen ineens naar voren lopen, want dan valt ie op zijn neus. In de DC-4 is dat juist andersom. Daar moet je niet ineens met zijn allen achterin gaan staan.”

De technische details van de Dakota kent Glaser niet. ,,Ik heb wel eens geprobeerd een cursus te volgen om technisch waarnemer te worden, maar daar ben ik niet technisch genoeg voor. Ik heb geschiedenis en Engels gedaan op de lerarenopleiding en daarna heb ik de bibliotheekopleiding gevolgd. Reeds op de middelbare school heb ik wiskunde laten vallen en dat brak me op. Maar de boeken staan nog wel in de kast.”

Voorlopig is de club aangewezen op uitjes in de DC-4 skymaster, de grotere 4-motorige broer van de Dakota. ,,We zijn bezig met de restauratie van een andere Dakota, maar die heeft nog geen luchtwaardigheidsbewijs. In principe gaat dat toestel dit najaar een proefvlucht maken.” Het wordt een Dakota geheel in de oudeMartinair-kleuren, weet Glaser. ,,DDA pleegt eigenlijk een soort Dakota-nieuwbouw. Dat is uniek in de wereld.”

Nederland is in bezit van nog een derde Dakota. Glaser: ,,Die is persoonlijk eigendom van Prins Bernhard en wordt momenteel opgeknapt in Engeland. Het is een soort VIP-vliegtuig. Ik reken er niet op dat wij als deelnemers ooit in het vliegtuig van Bernhard mogen.”
Joyce Ouwerkerk

Verslagen vernam hij afgelopen woensdag van vrienden van de Dutch Dakota Association het nieuws: ,,Onze Dakota is neergestort. Tweeëndertig slachtoffers.” Bibliotheekmedewerker Jos Glaser kon het niet geloven. ,,Met vier vrienden van de club heb ik ’s avonds duf op de bank voor de tv gezeten en toen zagen we het met eigen ogen. We snapten er niks van. Hij werd zo ongelofelijk secuur bijgehouden door de clubleden.”

1 Jos Glaser: ,,Was het een vlucht later gebeurd, dan was ik er nu niet meer geweest”

Iedere eerste zondag van de maand is Glaser op de social Sunday van de Dutch Dakota Association (DDA) te vinden op Schiphol. Een vluchtje maken in de tweemotorige 53-jaar oude Dakota (DC-3) of de DC-4 en een babbeltje achter een biertje in de crew room, een soort veredeld café. Waar gaan die gesprekken over? Glaser: ,,Meestal over vliegtuigen.” Ook al is hij geen ingenieur maar een echte alfa, toch raakt hij niet over de Dakota uitgepraat.

,,Bij het zien van het toestel krijg ik weer een opleving. Zoals het aan komt taxiën op die prachtige plek op Schiphol-Oost. Ik word daar lyrisch van, dat karakteristieke geronk van die Pratt-Whitneymotoren en de prachtige vormgeving van de vleugels. Het is een Dakota-tikje.”

Ongeveer vijfduizend leden kent de club, waarvan er ongeveer tweehonderdvijftig elke zaterdag actief bezig zijn om de vliegtuigen in pico bello staat te houden. Van deze toegewijde vrijwilligers moet de club het volgens Glaser hebben. De overige leden zijn, net als Glaser, donateurs, waarvan er elke maand rond de vijfhonderd op Schiphol komen socializen.

Glasers liefde voor vliegtuigen stamt uit zijn jeugd. Hij woonde toen in Amstelveen en fietste regelmatig met zijn vriendjes naar Schiphol-Oost naar het oude stationsgebouw om vliegtuigen te kijken. ,,Prachtig die rookpluimen uit die zuigermotoren.”

Het bleef niet bij braaf kijken. Soms reden ze de slagbomen voorbij en gingen ze de hangars in om de technici te zien sleutelen. ,,Dan werden we verwijderd door de luchthavenpolitie. Ook reden we op de fiets naar het einde van de landingsbaan om daar tussen de lichten in het hoge gras te liggen en te kijken naar de vliegtuigen die enkele meters boven ons langs kwamen. Reuze spannend was dat. Daar zijn we nooit gesnapt, trouwens.”
Virus

Glasers interesse voor de Dakota heeft ook met diens geschiedenis te maken. ,,De Dakota was het begin van de moderne burger-luchtvaart. In 1935 werden de eerste toestellen gemaakt. In totaal zijn er ruim dertienduizend gebouwd, waarvan tienduizend in de Verenigde Staten. Nederland had er nog drie, nu twee. In Zuid-Amerika en in Engeland worden ze nog steeds commercieel gevlogen. Ik zag op televisie dat er tijdens de ramp met de olietanker voor de kust van Wales een Dakota door de lucht vloog.”

Jarenlang heeft de liefde voor vliegtuigen bij Glaser gesluimerd als een soort latent virus, tot hij enkele jaren geleden spontaan06-8008 belde en het nummer van de DDA opvroeg. Sindsdien zijn hij en zijn vrouw trouwe bezoekers van de vereniging. Twee keer per jaar doet Glaser een extraatje. Dan gaat hij mee op een buitenlandse reis bijvoorbeeld naar het Royal Airforce Museum in London.

Eigenlijk zou Glaser afgelopen zondag ook een brunchvlucht maken met de bewuste Dakota. ,,Leuk was dat altijd. Uurtje vliegen boven Nederland op driehonderd meter hoogte. Mooie uitzichten. Daarna een schitterend buffet.” Maar dat plan viel op dramatische wijze in het water.

,,De telefoon stond niet stil vorige week woensdagavond”, vertelt Glaser. ,,Ongeruste vrienden wilden zich ervan verzekeren dat ik niet in het vliegtuig zat. Het had inderdaad gekund. Was het een vlucht later gebeurd, dan was ik er nu niet meer geweest.”

Toch weerhoudt dit ongeluk Glaser er niet van om weer in de DC-3 te stappen. Glaser: ,,Een vriend van mij is zo geschrokken dat hij niet meer in een Dakota durft te vliegen. Ik dacht dat het een eerste reactie was, maar nu is het een week later en het lijkt erop dat hij echt niet meer wil. Hij blijft gelukkig nog wel lid. Ik hoop dat dit ongeluk niet leidt tot massaal opzeggen van lidmaatschappen.”

Glaser kent de overledenen niet persoonlijk, maar wel van gezicht. Hij kan niet speculeren over de oorzaak van het ongeluk en begrijpt echt niet hoe het heeft kunnen gebeuren. ,,Het is een vreemd leeg gevoel wat ik nu heb. Er is een stuk hobby uit de lucht. Ik heb het altijd een prettige besteding van de zondag gevonden.”
Staartwiel

Glaser heeft nog heel recente foto’s van de Dakota. De zondag voor het ongeluk nog gemaakt. Als hij ze laat zien zucht hij eens diep. ,,Mooi is dat, zoals het vliegtuig schuin naar achteren helt op het staartwiel. Bij het opstijgen zat je ook helemaal achterover. Dan slaan die motoren aan. Mooi geluid. En dan hard rijden op de startbaan. De Dakota vliegt laag waardoor je meer last hebt van turbulentie, maar je hebt ook meer het gevoel dat je vliegt.” Glaser genoot daarvan.

,,Typisch voor de Dakota is dat staartwiel. Bij het landen kom je eerst neer op de voorste wielen en dan zakt de kont van het vliegtuig naar beneden en raakt het staartwiel de grond. De opvolger DC-4 heeft al een neuswiel. Je moet in de Dakota niet met zijn allen ineens naar voren lopen, want dan valt ie op zijn neus. In de DC-4 is dat juist andersom. Daar moet je niet ineens met zijn allen achterin gaan staan.”

De technische details van de Dakota kent Glaser niet. ,,Ik heb wel eens geprobeerd een cursus te volgen om technisch waarnemer te worden, maar daar ben ik niet technisch genoeg voor. Ik heb geschiedenis en Engels gedaan op de lerarenopleiding en daarna heb ik de bibliotheekopleiding gevolgd. Reeds op de middelbare school heb ik wiskunde laten vallen en dat brak me op. Maar de boeken staan nog wel in de kast.”

Voorlopig is de club aangewezen op uitjes in de DC-4 skymaster, de grotere 4-motorige broer van de Dakota. ,,We zijn bezig met de restauratie van een andere Dakota, maar die heeft nog geen luchtwaardigheidsbewijs. In principe gaat dat toestel dit najaar een proefvlucht maken.” Het wordt een Dakota geheel in de oudeMartinair-kleuren, weet Glaser. ,,DDA pleegt eigenlijk een soort Dakota-nieuwbouw. Dat is uniek in de wereld.”

Nederland is in bezit van nog een derde Dakota. Glaser: ,,Die is persoonlijk eigendom van Prins Bernhard en wordt momenteel opgeknapt in Engeland. Het is een soort VIP-vliegtuig. Ik reken er niet op dat wij als deelnemers ooit in het vliegtuig van Bernhard mogen.”
Joyce Ouwerkerk