Feuilleton: Druk (2)

De combinatie studie en vriendin komt vandaag wat geforceerd op Sanja over. Misschien zien burgers het altijd zo. Burger, want eigenlijk is ze nu geen student meer. Dat is in ieder geval wel blijven hangen van gisteren. Betrapt op spieken tijdens een belangrijke toets, collegekaart ingenomen. Volgende week komt waarschijnlijk de brief met daarin de melding dat ze geschorst is. Niet voor het leven, maar wel minstens de rest van dit collegejaar. Sommige dingen vergeet je niet na een avond drinken. Andere, zoals Ralf, wel. Hopelijk.

Sanja geeft het op om Eveliens wekpogingen te negeren. Ze komt voor de tweede keer die ochtend overeind uit haar bed: ,,O, rot op, je weet het allemaal allang. Het was gewoon niet normaal meer gisteren. Ik heb het uitgemaakt. Of hij. Of wij. En we hebben het zelfs nog over vrienden blijven gehad en zo.”

,,Ah, nee-hee”, leeft de bitch mee. Alsof ze dat gisteravond niet zelf had gezien. Ter illustratie maakt Evelien eenkotsgebaar. Gelukkig verdwijnt Sanja’s misselijkheid juist een beetje. De binnengehouden frustratie van haar aanstaande schorsing en veel, heel veel bier, hebben in ieder geval voor iets goeds gezorgd. Het was het enige juiste, om zich na maandenlang voortzeuren en doorzuigen te ontdoen van achtenzeventig kilo wormvormig aanhangsel. Nu ze er over nadenkt moet de nét-niet-naamverwantschap met Karate Kid de enige reden zijn dat ze het zo lang met die eikel heeft volgehouden.

Maar wat weet Evelien van eikels. Sinds Dennis wacht ze op haar echte liefde. En dat duurt nu al zo’n tweeëneenhalf jaar. Ze lijkt er niet mee te zitten: ,,Kom op, ren onder de douche door en ga mee.”

Vanochtend wil Sanja eigenlijk niets liever dan iemand die haar vertelt wat ze moet doen. Bijna mechanisch volgt ze Eveliens commando op. Ze trekt haar badjas aan en loopt rillend naar de douche. Pas als het water eindelijk warm op haar hoofd klettert en de sigarettenlucht wegspoelt, roept ze: ,,Waar moeten we dan heen?”

Maar haar vriendin hoort het niet. Een brullende vuilniswagen onder het raam en het geluid van vallend water overstemmen Sanja’s ochtendstem. Evelien zit op Sanja’s bed en heeft een oude galafoto van Sanja en Ralf in haar handen. Ze huilt.

Ralph Macchio

Alle mogelijke clichés zoemend in haar hoofd. Frustraties gisteravond weggedronken. Sanja duizelt haar bed uit. En hoewel de matras zich nog geen veertig centimeter boven het Leenbakkertapijt verheft, ontwaakt ze vanochtend in een hoogslaper. Waardoor de zwaaiende beweging om overeind te komen haar al bijna teveel wordt. De opwellende smaak van kots tegen haar verhemelte net op tijd weggeslikt.

Zittend op de rand van het bed stabiliseert de wereld zich weer rond Sanja: ,,Adem in. Adem uit. In. Uit.” Sinds ze in de brugklas – op schoolkamp – verplicht de eerste Karate Kid op moest zien, is elke repeterende beweging een kleine meditatie.

Of worsteling. Seks bijvoorbeeld, is pas enigszins draaglijk als ze niet aan een sponszwaaiende Ralph Macchio hoeft te denken. Wat begon als aangename fantasie wordt met de jaren steeds meer een verstikkend mechanisme. Krijg je van een katholieke school met moderne neigingen. Raak je nooit meer kwijt. En nooit meer iets van die Macchio gezien. Whatever happened to Ralph?

Een klop op de al openzwaaiende deur verstoort haar moeizame opstaan. Het is Evelien. Natuurlijk is het Evelien.

,,Hoi San. Wat is er met jou en Ralf?”

Sanja kreunt en rolt zich voorzichtig op. Met haar benen opgetrokken tegen haar borst, trekt ze het Garfield-dekbed over zich heen. Hoofd op haar kussen. Ze heeft geen zin om over gisteravond te praten. Ralf was tot dat moment haar vriendje. En nu niet meer. Simpel. Maar Evelien heeft behoefte aan meer info. Evelien kan doodvallen.

Haar studievriendin-sinds-week-één-op-de-faculteit begint energiek gordijnen weg te trekken en ramen open te doen. Het is eind januari en hoewel geen Elfstedenweer, toch te koud om een open raam te negeren. Sanja kreunt een paar medeklinkers. Ze probeert zich te herinneren waarom ze bevriend was met die muts. Hoe langer het eerste jaar geleden is, hoe meer moeite dat kost.

De combinatie studie en vriendin komt vandaag wat geforceerd op Sanja over. Misschien zien burgers het altijd zo. Burger, want eigenlijk is ze nu geen student meer. Dat is in ieder geval wel blijven hangen van gisteren. Betrapt op spieken tijdens een belangrijke toets, collegekaart ingenomen. Volgende week komt waarschijnlijk de brief met daarin de melding dat ze geschorst is. Niet voor het leven, maar wel minstens de rest van dit collegejaar. Sommige dingen vergeet je niet na een avond drinken. Andere, zoals Ralf, wel. Hopelijk.

Sanja geeft het op om Eveliens wekpogingen te negeren. Ze komt voor de tweede keer die ochtend overeind uit haar bed: ,,O, rot op, je weet het allemaal allang. Het was gewoon niet normaal meer gisteren. Ik heb het uitgemaakt. Of hij. Of wij. En we hebben het zelfs nog over vrienden blijven gehad en zo.”

,,Ah, nee-hee”, leeft de bitch mee. Alsof ze dat gisteravond niet zelf had gezien. Ter illustratie maakt Evelien eenkotsgebaar. Gelukkig verdwijnt Sanja’s misselijkheid juist een beetje. De binnengehouden frustratie van haar aanstaande schorsing en veel, heel veel bier, hebben in ieder geval voor iets goeds gezorgd. Het was het enige juiste, om zich na maandenlang voortzeuren en doorzuigen te ontdoen van achtenzeventig kilo wormvormig aanhangsel. Nu ze er over nadenkt moet de nét-niet-naamverwantschap met Karate Kid de enige reden zijn dat ze het zo lang met die eikel heeft volgehouden.

Maar wat weet Evelien van eikels. Sinds Dennis wacht ze op haar echte liefde. En dat duurt nu al zo’n tweeëneenhalf jaar. Ze lijkt er niet mee te zitten: ,,Kom op, ren onder de douche door en ga mee.”

Vanochtend wil Sanja eigenlijk niets liever dan iemand die haar vertelt wat ze moet doen. Bijna mechanisch volgt ze Eveliens commando op. Ze trekt haar badjas aan en loopt rillend naar de douche. Pas als het water eindelijk warm op haar hoofd klettert en de sigarettenlucht wegspoelt, roept ze: ,,Waar moeten we dan heen?”

Maar haar vriendin hoort het niet. Een brullende vuilniswagen onder het raam en het geluid van vallend water overstemmen Sanja’s ochtendstem. Evelien zit op Sanja’s bed en heeft een oude galafoto van Sanja en Ralf in haar handen. Ze huilt.